zdaje się, że to ten nabój śmiechu raz po raz eksploduje...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Cha! cha! cha!— Śmiech pański rani moje serce...
***Ale z tym śmiechem przyszła jakaś dziwna otucha, a za otuchą - wiara...
kaporą za twój najmniejszy paznokietek! Wysłuchawszy mnie dziewczyna wybuchnęła śmiechem łotrzycy, zatrzasnęła mi drzwi przed samym nosem,...
Doskonale zdaję sobie sprawę, jak wielką śmiałością jest wobec podobnego zgromadzenia puszczać wodze wynurzeniom osobistym; ale, tak czy inaczej,...
Ostatecznie za religią zdaje się więc dla Konińskiego przemawiać Eros Platona, pośrednik między bogami i ludźmi...
Dowcip ten przyjęto wybuchem śmiechu...
„Królewską Eksploatacją Połowów Pereł z Ellebubu”, stanowią jego wyłączną własność prywatną i że wstęp do nich jest surowo wzbroniony...
śmiechem, nawet Edorion...
Claudia rozpięła stanik i jej piersi eksplodowały, zaskakująco napięte i jędrne...
29 – Jednak zdaje mi się, że tak było...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Ile i jak oddziałał na formy naszego
nowego życia, nie moją rzeczą robić tego bilans; może bardziej, niż się niejednemu buchalterowi
literatury wydaje.
I „Balonik” nie uniknął wszakże tego losu, który groził wszelkim krakowskim poczynaniom:
znów ta duża głowa na małym tułowiu! Wszystko można było w Krakowie zmienić, ale nie to,
aby przestał być małym, zabiedzonym miasteczkiem, w którym się „nic nie działo”. Mieliśmy
ostre zęby, nie bardzo mieliśmy co gryźć. Ówczesne życie galicyjskie było tak mizerne... To, co
było w sferze teatru, sztuki, literatury, ogryźliśmy do kostki. Zbiorowy a bezinteresowny wysiłek
zmontowania – na raz jeden, bo każdy wieczór był tam premierą! – nowego programu
przychodził organizatorom coraz ciężej, wieczory „Balonika” stawały się co rok rzadsze.
Co do mnie, odczuwałem to bardzo dotkliwie. Miałem już trzydziestkę, kiedy zabłąkałem się
do „Balonika”; byłem od lat kilku lekarzem, asystentem kliniki, mordowałem się nad pracą
habilitacyjną, jako że szanujący się człowiek nie mógł zostać w Krakowie czym innym jak
profesorem uniwersytetu. Gdyby nie „Balonik”, męczyłbym się z pewnością całe życie w
fałszywie obranym zawodzie, nigdy nie dowiedziałbym się o swym istotnym powołaniu. Ale od
czasu, jak mnie ono nawiedziło, męczyłem się inaczej. Byłem jak mamka, która ma za dużo
pokarmu. Wstrzymany tak długo zmysł pisania rozpierał mnie; skąpe okazje wieczorów
5
„Balonika” nie zaspokajały go, pisać zaś wiersze tak, bez okazji, jakoś mi było głupio. Stary
koń, lekarz, asystent kliniki... To mnie pchnęło w dwóch kierunkach. Z jednej strony instynktem
samozachowawczym zwróciłem się ku przekładom, które zaspakajały bodaj formalną potrzebę
tworzenia. Polski Molier, Villon, Rabelais wyszli najzupełniej z ducha „Zielonego Balonika”. Z
drugiej strony zaczęły się lęgnąć we mnie wiersze jakieś inne, bardziej osobiste, których
wydawanie na świat połączone było z pogwałceniem wrodzonej mi wstydliwości ducha. To są te
inne Słówka, nie kabaretowe, zabłąkane tu między innymi, zahukane i cokolwiek onieśmielone
tym towarzystwem. Mało też kto je zauważył... Ale to uczucie zawstydzenia stawało mi się
coraz bardziej przykre, tak że w końcu zacząłem się bronić tym napadom. Niebawem przemiana
warunków naszego życia otwarła nowe możliwości i dała mi możność wypowiadania się w
sposób nie tak upokarzający, jak pisanie wierszy. Słówka się skończyły.
Poza tym nie wydaje mi się, abym się odmienił zbytnio. Sposób, w jaki tymi Słówkami ćwierć
wieku temu na ciemnym rogu ulicy Floriańskiej poznałem się z literaturą, wycisnął piętno na
całej mojej karierze literackiej. Jak wówczas, tak i dziś jeszcze wszystko wydaje mi się w niej
zabawną i niespodzianą przygodą. I tak samo, jak po pierwszym tomie moich wierszyków
czytałem w pierwszej w ogóle, jaką miałem w życiu, „recenzji” takie dusery, jak „znikczemniały
drab” – „zwyrodniały głuptas” – „szarganie świętości”, tak samo czytuję mniej więcej to samo i
dziś. Tylko już za co innego: Słówka stały się tymczasem nietykalne, czcigodne, weszły niemal
w program szkolny. Niechże ten krótki komentarz naukowy posłuży kochanym malcom,
pocącym się nad wypracowaniem: „Słówka” Boya na tle epoki, albo: Krzywa humoru Boya na
zasadzie chronologii „Słówek” .
Nie poprzestając na tym ogólnym komentarzu, umieściłem na końcu tomu przypisy z
objaśnieniem zawilszych miejsc tekstu. Nie taję, iż sporządzenie tych przypisów nie przyszło mi
bez trudności; wielokrotnie dawał mi się we znaki mój niedostatek metody naukowej. Starałem