29 – Jednak zdaje mi się, że tak było...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
EXT REF1 SELECT lub 1106 EXT REF2 SELECT – na COMM, COMM+AI1 lub COMM*AI1...
choćbyś i mnie miał waszmość tak pochlastać, zawszeć winszuję, winszuję! – Et, dalibyście sobie waszmościowie pokój; bo w rzeczy nie macie się...
znalazł i któż zaręczy, czy ją znajdzie? – Prawda jest! Ale gdy Bóg go przez nasze ręce od Bohuna uwolnił i przez tyle niebezpieczeństw, przez...
Po prawej, najbliżej ściany hangaru, stały bok w bok nowiutkie Gromy i Błyskawice – nieco mniejsze wozy bojowe przystosowane do przewozu piechoty...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
Polecenie traceroute zwykle jest wykorzystywane w ten sposób, jak polecenie ping – jako parametr należy podać nazwę hosta docelowego...
Krzysztof przetarł palcami oczy i powtórzył bezdźwięcznym głosem: – Precz, precz, zabierzcie stąd tego człowieka...
• skrzynia biegów, długa – ponieważ jest wiele szybkich partii (łuki, czasami proste), na których to właśnie dużą prędkością można sporo...
– Zabierzesz stąd te akta, zrobisz gdzieś kopie, roześlesz część do przyjaciół i znajomych rozrzuconych możliwie po całych Stanach, a resztę ukryjesz,...
W życiu są obecne rozmaite problemy – w związkach międzyludzkich, w pracy, w życiu osobistym...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

.. Czy nie ma pan nam nic więcej do powiedzenia, zanim zaczniemy dochodzić, jaki jest rodzaj opieki, którą pana otoczono?
– Nie wiem, co pan uważa za godne powtórzenia?
– Wszystko, co tylko wychodzi poza zakres pospolitych zdarzeń życia.
Sir Henryk uśmiechnął się.
– Nie znam zwyczajów angielskich – powiedział – gdyż większą część życia spędziłem w Stanach Zjednoczonych lub Kanadzie. Nie sądzę jednak, aby strata buta wychodziła poza granice pospolitych zdarzeń w życiu.
– Zgubił pan jeden but?
– Ech, pewnie się gdzieś zapodział – odezwał się Mortimer. – Znajdzie go pan po powrocie do hotelu. Czy warto nudzić pana Holmesa takimi drobnostkami?
– Pan Holmes pyta mnie, więc mu opowiadam – odparł sir Henryk.
– Bardzo słusznie pan czyni – rzekł Holmes – proszę opowiedzieć mi wszystko, nawet to, co uważa pan za zdarzenie błahe. A więc stracił pan but?
– Jeżeli go nie zgubiłem, to w każdym razie zarzucił się. Wczoraj wieczorem postawiłem buty przed drzwiami swego pokoju, a dziś rano znalazłem tylko jeden. Pytałem chłopca hotelowego, lecz nie umiał mi dać żadnego wyjaśnienia. A były to buty nowiuteńkie, kupiłem je wczoraj i nie miałem ich jeszcze na nogach.
– Jeśli pan w nich nie chodził, dlaczego kazał je pan czyścić?
– Żółta skóra nie miała połysku, chciałem, żeby go nabrała.
– A więc wczoraj, zaraz po przyjeździe do Londynu, wyszedł pan na miasto i kupił buty?
– Kupowałem jeszcze inne rzeczy... Towarzyszył mi doktor Mortimer.
Do licha! Jeżeli mam grać rolę wielkiego pana, muszę być odpowiednio ubrany... Na dale-kim zachodzie nie dbałem tak o swoją powierzchowność... Robiąc inne sprawunki, kupiłem żółte obuwie, zapłaciłem za nie sześć dolarów i skradziono mi je, zanim je włożyłem na nogi.
– Nie pojmuję, w jakim celu popełniono tę kradzież – rzekł Holmes. – Podzielam zdanie doktora Mortimera, że but wkrótce się znajdzie.
– Zdaje mi się, panowie – rzekł baronet – że mówiliśmy już dosyć o mnie. Nadeszła chwila, abyście mi powiedzieli to, co wiecie.
– Ma pan rację – odpowiedział Sherlock Holmes. – Doktorze, powtórz sir Henrykowi opowieść, z którą zapoznałeś nas wczoraj rano.
Nasz przyjaciel, zachęcony w ten sposób, wyjął z kieszeni papiery i opowiedział historię znaną już czytelnikom. Sir Henryk Baskerville słuchał go z najgłębszą uwagą. Od czasu do czasu mimowolny okrzyk zdumienia wyrywał mu się z piersi. Gdy doktor Mortimer zamilkł, baronet zawołał:
– Odziedziczyłem zatem przeklętą spuściznę. Tak jest, od dzieciństwa słyszałem o tym 30
psie. Jest to podanie, dobrze znane w naszej rodzinie, ale nie myślałem, aby to była poważna rzecz. Co zaś do śmierci mojego stryja... Zdaje mi się, że wszystko przewraca mi się w głowie... Nie mogę powiązać ze sobą nawet dwóch myśli... Pytam, czy to, co mi pan powiedział, wymaga śledztwa sądowego, czy może egzorcyzmów?
– Rzeczywiście, trudno o tym wyrokować.
– Następnie list, przysłany do hotelu... Trzeba przyznać, przyszedł w porę.
– Jest on zarazem dowodem, że ktoś wie lepiej niż my, co się dzieje na moczarach – rzekł
Mortimer.
– Ten ktoś jest panu życzliwy, ponieważ ostrzega pana o niebezpieczeństwie – dodał Holmes.
– A może moja obecność krzyżuje tam pewne plany?
– To możliwe... Dziękuję ci, doktorze, że dałeś mi do rozwiązania zagadkę, która zawiera tyle ciekawych szczegółów. Teraz, sir Henryku, pozostaje nam tylko jedna kwestia do roz-strzygnięcia: czy powinien pan jechać do zamku, czy nie?
– Dlaczegóż miałbym nie jechać?
– Bo tam może grozić panu niebezpieczeństwo.
– Niebezpieczeństwo, pochodzące od złego ducha prześladującego rodzinę czy też ze strony ludzi?
– Należałoby to wyjaśnić.
– Jakiekolwiek jest zdanie panów, ja już wiem jak postąpić. Panie Holmes, nie istnieje w piekle taki diabeł, ani na ziemi taki człowiek, który by mógł mi przeszkodzić w drodze do siedziby moich przodków. Oto jest moje ostatnie słowo.
Podczas tej przemowy brwi sir Henryka zbiegły się, a twarz przybrała purpurową barwę.
Ostatni potomek Baskerville'ów odziedziczył widocznie gwałtowny temperament swoich przodków.
– Muszę zastanowić się nieco dłużej nad tym wszystkim, co mi pan powiedział – rzekł po chwili. – Niepodobna tak od razu ogarnąć wszystkiego i powziąć postanowienie. Chciałbym spędzić godzinę w samotnym skupieniu... Panie Holmes, teraz jest wpół do jedenastej: wracam prosto do hotelu; może pan zechce wraz z doktorem Watsonem przyjść do mnie o drugiej? Sądzę, że do tego czasu wyrobię sobie jaśniejsze zdanie o całej sprawie.
– Czy zgadzasz się, Watsonie?
– Najzupełniej.
– W takim razie niech pan na nas czeka. Czy posłać po dorożkę?
– Wolę pójść pieszo; jestem bardzo wzburzony.
– Będę panu z przyjemnością towarzyszył – odezwał się doktor Mortimer.
– A więc, do zobaczenia o drugiej!
31
Usłyszeliśmy odgłos kroków naszych gości na schodach i stuk zamykanych drzwi wyj-