Roszak uśmiechnął się...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Naturalnie nie próbowałem zbyt usilnie, ale wrażenie każdy słuchający powinien odnieść takie, jak mówisz. I powinien być przekonany, że byłem pewien, że Cassetti działa za wiedzą i zgodą Barregosa.
Przyjrzał się z pewną dozą sympatii stojącemu na stole urządzeniu i dodał:
– A ja będę naturalnie zszokowany, gdy w końcu odkryją, że Cassetti działał na własną rękę. Naturalnie nie pozostanie mi nic innego, jak poinformować o wszystkim gubernatora i przyznać się do winy. Można rzec: wyspowiadać się, bo dziwnym trafem wszyscy ufają takim skruszonym grzesznikom, których ktoś oszukańczo wykorzystał. No, a przy tej okazji podpowiem im, jak najlepiej zrobić z koziej dupy trąbę.
Edie Habib siedząca dotąd bez słowa uśmiechnęła się złośliwie i powiedziała:
– Najpierw należy zabić kozę.
Rozdział XXV
Wybrali korytarz Epsilon – zameldował Victor. – Prowadzi Abraham, Ruth idzie na końcu, jeden trzyma ją za kołnierz.
– Dzięki, Victor – potwierdziła Thandi przyczajona w szybie wentylacyjnym łączącym oba korytarze.
Ponieważ miała trochę czasu, zbadała te szyby. Okazało się, że tak jak się spodziewała, są wystarczające duże, by nawet ktoś jej gabarytów mógł się w nich swobodnie poruszać na czworakach. Stanowiły natomiast prawdziwy labirynt, naturalnie nie uwzględniony w holoprzewodniku, bo po co turyście takie informacje. I tak sam plan korytarzy i przejść był wystarczająco skomplikowany.
– Raisha, przejdź korytarzem Epsilon do najbliższego zakrętu, tak byś straciła z oczu tę kratkę wentylacyjną – poleciła. – Zdejmij kratkę z najbliższego szybu i postaw ją pod ścianą. Użyj tego i pospiesz się.
Podała jej specjalne, przeznaczone do szybkiego zdejmowania osłon narzędzie wyjęte ze skrzynki pozostawionej w korytarzu przez jakiegoś mechanika. Musiał uciec, gdy usłyszał strzelaninę i krzyki dobiegające z głównej sali, bo zdążył zdjąć tylko kratkę, którą cisnął na środek korytarza. Thandi odruchowo wciągnęła skrzynkę z narzędziami do szybu wentylacyjnego i dopiero po przeanalizowaniu sytuacji postanowiła oprzeć akcję o szyby.
Raisha wzięła narzędzie i poczołgała się ku wylotowi szybu.
Thandi zaś wyjęła ze skrzynki zapasowe i zwróciła się do kolejnej podwładnej:
– Yana, weźcie z Olgą to i skrzynkę. Postawcie je przy szybie, z którego Raisha zdejmie osłonę, po czym zdemontujcie kratki ze wszystkich pozostałych aż do tego tutaj. Z sufitu i ze ścian, a wszystkie kratki ustawcie ładnie pod ścianą przy otwartym szybie. Jasne?
Odpowiedziały jej kiwnięcia głów i obie dziewczyny ruszyły w drogę. Yana ciągnęła ciężką skrzynkę zupełnie bez wysiłku. Thandi musiała przyznać, że Scragi w akcji mają swoje zalety. Dotąd była co prawda tego świadoma, ale co innego wiedza teoretyczna, a co innego empiryczna.
Ponieważ po drodze nie napotkały żadnego strażnika, nie miały broni, a to znaczyło, że mogła wybrać tylko jedną formę ataku – jako najlepiej przygotowana musiała zaatakować od czoła, a reszta od tyłu. Tylko w ten sposób bowiem zyskiwała pewność sukcesu i szanse przeżycia.
Wyjaśniła to zebranym. Sądząc po minach, nie spodobało im się, ale żadna nie zaprotestowała.
– Nie bądźcie głupie! – zirytowała się. – Nawet mnie będzie trudno, was zmasakrują. Wykonać!
Ostatnie słowo było rozkazem błyskawicznie przyjętym do wiadomości. Thandi poczekała, aż wszystkie znikną w wyznaczonych szybach wentylacyjnych, z których będą mogły wyskoczyć i zaatakować zajętych walką z nią fanatyków Templetona. Dzięki usunięciu kratek będą mogły zrobić to natychmiast, a przeciwnicy, widząc czerwoną skrzynkę z narzędziami i starannie ustawione pod ścianami osłony, nie powinni nabrać podejrzeń, że wszystkie wyloty szybów wentylacyjnych na dłuższym odcinku korytarza są odsłonięte.
A przynajmniej miała taką nadzieję.
Liczyła też na to, że ładunki cywilnych pulserów nie zdołają przebić metalowych ścian korytarza i szybów wentylacyjnych.
Sprawdzić to mogła jedynie doświadczalnie, więc przestała się nad tym zastanawiać.
Przeczołgała się do najbliższego wylotu w suficie, stwierdziła z zadowoleniem, że kratka została z niego zdjęta i odstawiona pod ścianę, po czym zmieniła pozycję tak, by przykucnąć przy samym otworze.
Była gotowa do tego, do czego się zobowiązała, teraz pozostało tylko czekać, aż pojawi się przeciwnik.
Miała nadzieję, że to nie potrwa długo.

* * *

Berry Zilwicki, odkąd pamiętała, miała mocne nerwy. Na szczęście.
Znalazła się w zdecydowanie nieciekawej sytuacji – porwali ją fanatycy religijni, na dodatek przekonani, że złapali Ruth co oznaczało, że jeśli dowiedzą się prawdy, zabiją ją od ręki. A nawet jeśli jej nie poznają, przyszłość nie rysowała się w różowych barwach. Stosunek furiatów z Masady do kobiet i ich sadystyczne skłonności były dobrze znane w tym rejonie galaktyki.