Wcale nie zasypiam tak często, choć może niełatwo wam w to uwierzyć

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...
2 — Głodna kotka 33 - Świetnie się dogadujecie - stwierdził kiedyś, jeszcze w próbnym okresie Maryjkowego panowania...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Kemoc czasami podczas pracy wykrzykiwał coś głośno i jak już mówiłem, udało mi się zorientować, do jakich zwojów zaglądał.
Rozumiecie — w zakres moich obowiązków wchodzi śledzenie wyników badań w dziedzinie, którą się zajmuję. Co prawda to Kester opiekuje się zwojami dotyczącymi magii i historii, ale jak wam wiadomo, ja zastępuję Kestera na czas jego choroby. Tak, tak, widzę, że się niecierpliwicie, jednak gdy chodzi o zagadnienia naukowe, to nim zagłębisz się w rozważania na temat istoty jakiegoś zjawiska, najpierw musisz ustalić, kiedy i gdzie ono wystąpiło.
Tysiąc lat temu, a może jeszcze wcześniej, Moc po raz pierwszy przeobraziła nasz kraj; za jej sprawą wypiętrzyły się wschodnie góry, a więc niewątpliwie musiało to być dzieło Czarownic... chyba że wtedy mężczyźni również mieli przywilej władania Mocą. To problem, który Ouena i Duratana interesuje najbardziej i którym obaj zamierzają się zająć, gdy tylko będą mogli wrócić do pracy naukowej. Pytałaś mnie, w jaki sposób wywołano ów dawny kataklizm. Być może twoja ciotka mogłaby udzielić odpowiedzi, bo jeśli się nie mylę, była jedną z tych, które spowodowały ostatnie Wielkie Poruszenie. Czyż nie tak? Nolar, zmieszana, kiwnęła głową.
— To prawda. Ta dziwna choroba nawiedziła ją, ponieważ uczestniczyła w poczynaniach Rady... Z tego samego powodu moja cioteczna babka i wiele innych Czarownic straciło życie. Wracając do Elgaret — może oddychać, jeść i pić to, co jej daję, i zapewne również spać. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, co się wokół niej dzieje. Powiedz mi, panie, czy z tych zwojów dowiem się, jak sprawić, aby Elgaret mogła do nas powrócić?
Morfew położył dłonie na biurku i splótł palce. Zastanawiał się.
— Wiedźmy z Estcarpu nie darzą nas, mieszkańców Lormt, szczególnymi względami. Na swój sposób cenią jednak wiedzę i nasze starania o zachowanie jej dla przyszłych pokoleń. Jesteśmy tu, aby wciąż się uczyć. Jeśli więc mamy jakiś starożytny zwój — dotyczący magii, za sprawą której nastąpiło Wielkie Poruszenie, i wpływu tej magii na osoby nią władające — musimy go odnaleźć. Powiedziałaś, że wiele Czarownic zmarło. Czy są również takie, które zapadły w letarg podobnie jak twoja ciotka?
Nolar przytaknęła.
— Mówiono mi, że ocalałe Wiedźmy nie były w stanie im pomóc. — Zawahała się i raz jeszcze postanowiła powiedzieć prawdę. — Nadałam jej imię Elgaret, bo musiałam jakoś ją nazywać. Podczas Wielkiego Poruszenia odebrałam pochodzące od niej, a przeznaczone dla mnie Posłanie, choć ona przebywała w Es, a ja w domu Ostbora,
daleko na pomocy. Nie szkolono mnie w żaden sposób — dodała, na wpół świadoma tego, że Derren intensywnie się w nią wpatruje. — Będąc dzieckiem, zachorowałam, gdy nadeszła moja kolej poddania się testom; tak więc Czarownice nigdy należycie mnie nie przebadały. To Posłanie było zupełną niespodzianką. Elgaret doświadczyła wcześniej trzech Proroczych Wizji, które przekonały ją, że muszę udać się do Lormt na poszukiwania; nie potrafiła jednak powiedzieć, czego mam szukać. Za pomocą Posłania wzywała mnie do siebie, kilkakrotnie powtarzając również, że istnieje więź łącząca moją osobę z Lormt. Przybyłam tu więc w dwojakim celu: po pierwsze, aby podjąć próbę uleczenia Elgaret, i po drugie, aby szukać tego, co powinnam odnaleźć.
Morfew i Derren milczeli chwilę, po czym stary uczony zatarł ręce i oznajmił:
— Stajemy przed szalenie ciekawym wyzwaniem. Jak wiecie, mamy tu spory zasób pisemnych przekazów, ale jeśli chodzi o dzieła dotyczące tematu, który najbardziej was interesuje — pierwszego Wielkiego Poruszenia — mogę wam polecić tylko te zwoje, które studiował Kemoc, i przypuszczalnie kilka innych. Być może Ouen będzie wiedział, gdzie jeszcze powinniśmy zajrzeć. Spróbuję z nim porozmawiać, chociaż obecnie jest całkowicie zaprzątnięty pracą przy naprawie szkód.
Zerwał się, spojrzał w górę najwyraźniej zaskoczony. I w tak skąpo oświetlonym pomieszczeniu niepostrzeżenie zrobiło się jeszcze ciemniej.
— Oho, niedługo zapadnie noc, a wy odbyliście męczącą podróż. Przyjdźcie do mnie rano, jeśli macie ochotę, i wówczas rozpoczniemy poszukiwania. Zastanowię się, gdzie jeszcze moglibyśmy poszperać. Życzę wam miłego wypoczynku.
Ruchem ręki dał do zrozumienia, że mogą odejść, a potem głowa opadła mu bezwładnie. Derren przepuścił Nolar między rzędami półek.
— Podejrzewam — powiedział cicho, kiedy znaleźli się w korytarzu — że stary Morfew będzie wypoczywał aż do samego rana.
Nolar uśmiechnęła się, ale po chwili odrzekła z powagą:
— Musimy pamiętać o tym, co nam powiedział. Nie śpi cały czas, nawet jeśli takie sprawia wrażenie...
Przerwała. Ostbor wciąż żył w jej pamięci, Ostbor, który mimo dziwacznego ubioru i wiecznego roztargnienia posiadał bystry umysł i wykazywał żelazną determinację w zdobywaniu wiedzy.
— Sądzę, że Morfew jest mądrym człowiekiem — ciągnęła dalej — być może mądrzejszym, niżby się wydawało. W każdym razie nie pomylił się twierdząc, że nasza podróż była męcząca — rozprostowała zdrętwiałe ramiona — chodźmy teraz poprosić o coś do jedzenia, a potem... W naszej komnacie czeka na mnie siennik, z którym nie mogłoby się równać żadne ze znanych mi łóżek.

Wcale nie zasypiam tak często, choć może niełatwo wam w to uwierzyć — dodał z uśmiechem...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.