Jeremy uśmiechnął się lekko...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Jesteś naprawdę dziwnym konserwatystą.
– Wcale nie jestem konserwatystą! – oburzył się Du Havel. – A przynajmniej nie jestem nim w takim znaczeniu, jak rozumie to określenie większość ludzi. W szeroko rozumianym, cofając się do Edmunda Burkego, czyli uznaniu, że społeczeństwa są podobne do organizmów, nie do maszyn, więc rządzące nimi prawa są podobne do zasad medycyny, a nie do wymiany części w silniku, to i owszem. I z tym, że czasami potrzebna jest interwencja chirurga też!
Nie wiedzieć dlaczego zirytował się przy wygłaszaniu tej tyrady.
Jeremy przyglądał mu się bez słowa przez długą chwilę a potem ocenił z uznaniem;
– Sprytny jesteś, ale to mi akurat pasuje. Zakładasz, że jeśli zostanę sekretarzem wojny, będę musiał zaniechać dotąd stosowanej taktyki.
– Nie zakładam, tylko nalegam – poprawił go Du Havel. – Nie potępiam publicznie twoich metod i nie potępię ich. Nie zrobię tego nawet tutaj i teraz, ale to się musi zmienić. Taktyka indywidualnych zabójstw i innych podobnie dramatycznych gestów jest być może skuteczna w przypadku grupy wyrzutków po części wyjętych spod prawa. Czy rzeczywiście, można dyskutować długo i namiętnie. Natomiast nie jest skuteczna w przypadku państwa, zwłaszcza gdyby miała być jedyną. Jest wówczas gorzej niż nieskuteczna, bo...
Jeremy uniósł ręce, jakby się poddawał.
– Daj sobie spokój z wykładem, bo i tak się z tobą zgadzam. W kwestii przyszłości, nie przeszłości naturalnie. I przy jednym założeniu: że to ja będę kierował tą wojną. Nie wiem jeszcze co prawda jak, i nie twierdzę, że osobiście uczestnicząc w operacjach, bo to wymaga zastanowienia, ale chcę podejmować decyzje. I będzie to wojna do końca, dopóki niewolnictwo genetyczne nie przestanie istnieć.
Web odchylił się na oparcie fotela i z szerokim uśmiechem wskazał stojący obok.
– Ależ naturalnie, panie sekretarzu wojny. Pański prez... ma pan pełne poparcie głowy państwa. Obiecuję. Dokładniej rzecz biorąc, uważam, że pierwszym oficjalnym aktem nowego rządu naszego państwa będzie formalne i jak najbardziej oficjalne wypowiedzenie wojny planecie Mesa i jej władzom. Skończyła się partyzantka miejska przeciwko Manpower Unlimited i uznawanie oficjalnych kłamstw! Naszym wrogiem są władze i firmy całej Mesy i najwyższy czas to wszystkim powiedzieć!
Jeremy błysnął w uśmiechu zębami, przypominając bardziej niż kiedykolwiek zadowolonego z siebie drapieżnika.
Potem podszedł, uścisnął dłoń Weba i opadł we wskazany fotel z gracją akrobaty.
– Wspaniale! – oznajmił. – Du Havel, to może być mimo wszystko początek długiej przyjaźni.
A następnie dodał ze złośliwym uśmieszkiem:
– A wracając do kwestii prezydentury, coś dziwnie kręcisz... chyba nie chcesz powiedzieć, że nagle zrobiłeś się skromny?
Du Havel odchrząknął i spojrzał nieco nerwowo na Zilwickiego.
– Tak się składa, że wolę tytuł premiera i szefa rządu, a nie głowy państwa. A to dlatego, że...
Przerwał i spojrzał na Ruth.
Ta uśmiechnęła się zachęcająco, jak na współkonspiratorkę przystało. Bo patrzący na nią Zilwicki nie miał cienia wątpliwości, że była współkonspiratorką.
Przeniósł spojrzenie na córkę i stwierdził, że o ile w czasie jego nieobecności nie stała się genialną aktorką, to nie ma pojęcia, co Du Havel wymyślił. Przysłuchiwała się bowiem całej rozmowie z zainteresowaniem, ale bez oczekiwania na niespodziankę.
W ciągu następnych paru minut Du Havel zwięźle i jasno przedstawił swój pomysł.
Jeszcze nim skończył, Berry zamarła z wytrzeszczonymi oczyma i otwartymi ustami.
Antonowi widok ten sprawił dużą satysfakcję – przynajmniej ona nie próbowała nim manipulować.
Jeremy był równie zaskoczony jak ona; choć zdołał dolną szczękę utrzymać na właściwym miejscu, odebrało mu mowę. Pierwszy raz w dziejach znajomości z Zilwickim. A to oznaczało, że Anton musiał zabrać głos.
Toteż gdy Du Havel skończył, westchnął głęboko i powiedział tak spokojnie, jak tylko był w stanie:
– To twoja decyzja, Berry. Natomiast musisz zdać sobie sprawę, że będzie ci ciężko. Z pewnością będzie ci groziło niebezpieczeństwo, a jest duże prawdopodobieństwo, że zostaniesz zabita. Być może szybko. To pierwsza sprawa...
Po czym umilkł z obawy, by głos mu się nie załamał. Berry otrząsnęła się z paraliżu – zamknęła usta, przełknęła ślinę i spytała:
– A druga?
– Druga jest taka, że Web ma rację w obu kwestiach. To jest dobry pomysł i faktycznie nie widzę nikogo, kto lepiej od ciebie nadawałby się do tej roli.
Jedynie z najwyższym trudem powstrzymał się przed dodaniem, że jest to także ostatnia rzecz, którą chciałby, aby zrobiła.
Jego opinia zaskoczyła Jeremy’ego prawie tak samo jak pomysł Weba, ale drugi szok pozwolił mu odzyskać dar wymowy.
– Zdumiałeś?! Zresztą czego się można spodziewać od lojalisty Korony! Toż to banda samych świrów! Ale ty, Web...
Du Havel uśmiechnął się radośnie.