Zanim jeszcze David skończył mówić, Cantor zerwał się z miejsca tak gwałtownie, że przewrócił krzesło, na którym przed chwilą siedział...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Schemat A2Zale�no�ci wyst�puj�ce mi�dzy rozwojem public relations w Niemczech i w Stanach ZjednoczonychPraktyka PR w Niemczech przed 1945 rokuPraktyka PR...
— Prośba o pomoc, która czekała tysiąc lat, może poczekać jeszcze kilka godzin — albo dni — prychnęła Jonja...
– Prędko skoczym? – Jeszcze czas! – odrzekł pan Michał...
A kto�kolwiek si� komu o pewny d�ug zapisa�, y do Grodu firma inscriptione [mocnym zapisem] odpowiada� si� podda� dobrowolnie, b�d� przed �mierci�, abo iu� y po �mierci...
Mimo to w żyłach elfa płynęła adrenalina wywołana łowami – górskim szlakiem poniżej uciekał tuzin orków – a jeszcze bardziej...
cz�stki (przed zmierzeniem jej cech), kt�ra nie znajduje si� nigdziew przestrzeni i czasie? Je�li za jeden obiekt uwa�a� to, co jestopisywane przez jeden wektor...
Odwr�ci� si� ty�em do �wiat�a reflektora i os�aniaj�c oczy przed blaskiem bij�cym mu spod n�g, spr�bowa� zajrze� w kryszta�ow� g��bin� jak przez l�d, kt�ry skuwa jezioro...
Kramy po obu stronach ulic by³y zbudowane wszystkie wed³ug wzoru i nieomal tej samej wielkoœci, a przed ka¿dym sklepem rozpiêty by³ parasol z p³ótna ¿aglowego,...
przed laty wieloma przywiózł mu w prezencie pewien bardzo wielki kupiec wprost z Gdań- ska, tliły się kawałki tego czarnego tytoniu, który nosi na paczce...
Mimo to na ich widok czterej Neimoidianie nie tylko nie opuścili posterunku przed drzwiami apartamentu wicekróla, ale opuścili broń w geście ostrzeżenia...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

- Widziałem to coś! - krzyknął. - Zastanawiałem się nawet, co to jest!
Nie powiedziawszy ani słowa więcej, odwrócił się i wybiegł z sali. Zaskoczony Caldwell odsunął się od Davida, który jednym susem znalazł się przy stole i osłoniętymi przez rękawice dłońmi sięgnął po cylinder, po czym zawinął go kolejno w trzy ołowiane fartuchy. Następnie wykorzystał także fartuchy niesione przez Angelę, a w końcu i te, które pozostawili na korytarzu. Starał się nałożyć na cylinder tyle warstw ołowiu, ile tylko było możliwe.
Podczas gdy David opakowywał śmiercionośny przedmiot, Angela uruchomiła licznik Geigera.
- Nie wierzę panu - stwierdził Traynor, przerywając pełne grozy milczenie, jakie zapadło po słowach Wilsona. Powiedział to jednak bez przekonania - nagłe opuszczenie sali przez Cantora wytrąciło go z równowagi.
- Nie czas teraz na dyskusje - odrzekł David. - Będzie lepiej dla wszystkich, jeśli natychmiast stąd wyjdziecie - dodał. - Przez dłuższy czas byliście narażeni na działanie silnej dawki promieniowania, radziłbym wam więc skonsultować się z lekarzem.
Traynor i pozostali członkowie zarządu wymienili nerwowe spojrzenia. Paniczny lęk szybko jednak wziął górę nad niedowierzaniem i najpierw jedna osoba, a potem także reszta zarządu, włączając w to Traynora, pośpiesznie wybiegła z sali konferencyjnej.
David dokończył owijanie cylindra fartuchami i sięgnął po licznik Geigera. Ku swemu przerażeniu zobaczył, że nadal wykazuje on obecność silnego promieniowania radioaktywnego.
- Wynośmy się stąd - powiedział do Angeli. - Zrobiliśmy już wszystko, co było w naszej mocy.
Pozostawili owinięty w fartuchy cylinder na stole i opuścili salę konferencyjną, starannie zamykając za sobą drzwi. David raz jeszcze uruchomił licznik Geigera - tak jak się tego spodziewał, promieniowanie zdecydowanie się zmniejszyło.
- Nikomu nie stanie się żadna krzywda, pod warunkiem że wszyscy będą się trzymać z dala od sali konferencyjnej - powiedział.
Szli w stronę głównego holu, kiedy nagle David zatrzymał się niespodziewanie i odwrócił ku żonie.
- Czy sądzisz, że Nikki może poczekać na nas jeszcze parę minut?
- Przed telewizorem mogłaby czekać nawet tydzień - odparła Angela. - Dlaczego?
- Wydaje mi się, że wiem, w jaki sposób Van Slyke napromieniowywał pacjentów - stwierdził lekarz, prowadząc żonę ku salom, w których leżeli chorzy.
Pół godziny później wrócili po Nikki i wszyscy troje wsiedli do chevroleta. Podjechali pod dom Van Slyke’a, by David mógł przesiąść się do ich volvo.
- Czy sądzisz, że ten człowiek może - być jeszcze dzisiaj niebezpieczny? - zapytał David, wskazując gestem dom swego niedawnego prześladowcy.
- Nie - odparła Angela.
- Mnie też się tak wydaje. Poza tym ostatnią rzeczą, na jaką mam ochotę, jest ponowne przekroczenie progu tego budynku. Jedźmy do moich rodziców. Jestem śmiertelnie zmęczony - dodał, wysiadając z chevroleta. - Będę jechał za tobą.
- Zadzwoń do swojej matki - poleciła Angela. - Jestem pewna, że umiera z niepokoju.
David wsiadł do wozu i uruchomił silnik. Popatrzył na stojącą obok furgonetkę Calhouna i smutno potrząsnął głową.
Gdy tylko wjechali na główną drogę, sięgnął po słuchawkę telefonu komórkowego. Zanim jednak zadzwonił do matki, wystukał numer policji stanowej. Usłyszawszy w słuchawce głos dyżurnego oficera, wyjaśnił, że pragnie złożyć zeznania w sprawie morderstwa oraz śmiertelnego napromieniowywania chorych w Bartlet Community Hospital.
Epilog

Cztery miesiące później

Skręcając przed skromny budynek przy Glenwood Avenue w Leonii, w New Jersey, David wiedział, że jest spóźniony. Pośpiesznie wysiadł z samochodu i niemal biegiem ruszył ku frontowym schodom.
- Czy wiesz, która jest godzina? - zapytała Angela, wchodząc za mężem do sypialni. - Miałeś być w domu o pierwszej, a dochodzi już druga. Skoro ja potrafiłam wrócić na czas, ty też mogłeś się nie spóźnić.
- Przepraszam - powiedział David, zmieniając szybko ubranie. - Miałem pacjenta, któremu musiałem poświęcić nieco więcej czasu. Teraz przynajmniej wizyty moich chorych mogą trwać tak długo, jak uznam to za stosowne - westchnął.
- To bardzo dobrze - odparła Angela - ale akurat dziś jesteśmy umówieni i nie powinniśmy się spóźnić.