Tomas dał znak Galainowi, aby ten poszedł za nim...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
JOWISZ W ZNAKU RAKAZnaczenie oraz pełny wpływ Jowisza w znaku Raka, daje się zauważyć dopiero w środku życia, ponieważ pozycja taka, gdy chodzi o znak Raka,...
Nałgała mu coś o jednym jedynym weekendzie w łóżku z narzeczonym, który poszedł do wojska i zginął, co potem okazało się szczerą prawdą, gdyż...
Król Azis milczał bardzo długo, tylko drgania nagłe biegły przez jego twarz na znak, że bije serce królewskie i że się lęka...
Zastanawiając się nad tym, czym mógł się zajmować Orgevald, gdy był jeszcze normalnym człowiekiem, Grey poszedł spać, odruchowo drapiąc świeże ukąszenia...
- Ufasz mu?- Nie, ale dziesięć kilometrów przed Londynem zatrzymał się dla nabrania benzyny i poszedł do toalety...
Drżąc od stóp do głów, poszedł na górę do pokoju, skąd wywołano go ostatnim razem...
krzyż, ale już go nie boli, że ojciec wczoraj wypędził sługę, a dziś poszedł szukać innej...
Na znak wdzięczności Mara pomachała artylerzystom...
dobry znak, że wreszcie wystartowali...
- Ehm, nadrektorze, gdyby zechciał pan podpisać...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Powoli zaczął się wycofywać znad brzegu, aż znaleźli się bezpiecznie poza zasięgiem wzroku Tsuranich. Po paru chwilach dotarli do oddziału ukrytego pomiędzy drzewami. Dolgan popatrzył na młodzieńca, którego kiedyś wyratował z mroków kopalni Mac Mordain Cadal.
Tomas miał prawie dwa metry i dorównywał wzrostem większości Elfów. Szedł mocnym, zdecydowanym krokiem, jak urodzony wojownik. W ciągu tych sześciu lat, które spędził z Krasnoludami, stał się dojrzałym mężczyzną... i kimś więcej. Dolgan obserwował spod oka Tomasa, który oceniał wzrokiem zgromadzonych przed nim żołnierzy. Krasnolud był pewien, że teraz Tomas mógł śmiało i bez obaw o własne bezpieczeństwo wkroczyć w mrok podziemnych chodników kopani pod Szarymi Wieżami.
– Czy wróciła reszta zwiadowców? Dolgan kiwnął głową i dał znak, aby wystąpili do przodu. Podeszły do nich trzy Elfy i trzy Krasnoludy.
– Widzieliście Czarne Szaty?
Kiedy wszyscy zwiadowcy zaprzeczyli, młodzieniec w bieli i złocie zachmurzył się.
– Dobrze by było schwytać chociaż jednego i przyprowadzić do Elvandaru. Podczas ostatniego ataku głęboko wdarli się na nasze tereny. Dużo bym dał, aby poznać granice mocy, którą dysponują.
Dolgan spojrzał za siebie, ocenił, że znajdują się wystarczająco daleko od rzeki, i wyciągnął fajkę.
– Tsurani strzegą Czarnych Szat jak smok swych skarbów – powiedział, zapalając tytoń.
Tomas zaśmiał się i przez króciutką chwilę Dolgan rozpoznał w nim chłopaka, którego znał w przeszłości.
– Tak, tak... lecz Krasnolud mężny jamę smoka złupił... Galain podszedł do nich.
– Jeżeli będą postępowali według wzorca z trzech ostatnich lat, możemy chyba przyjąć, że w tym roku skończyli już zabawę z nami. Niewykluczone, że aż do następnej wiosny nie zobaczymy ani jednej Czarnej Szaty.
Tomas zamyślił się. Jego jasne oczy zdawały się płonąć wewnętrznym ogniem.
– Według wzorca... ich wzorzec to zabrać, przytrzymać, a potem zabrać jeszcze więcej. Podświadomie zgodziliśmy się na to, aby postępowali wedle własnej woli i planów, pod warunkiem że nie przejdą na drugą stronę rzeki. Nadszedł czas, aby odmienić ten wzorzec i jeżeli wystarczająco mocno zaleziemy im za skórę, może nadarzy się okazja do schwytania jednego z Czarnych.
Dolgan z powątpiewaniem pokiwał głową. W propozycji Tomasa kryło się ogromne i nieuniknione ryzyko. Po chwili Tomas uśmiechnął się szeroko.
– A poza tym, jeżeli nie uda się nam poluźnić na jakiś czas ich pierścienia wzdłuż brzegu rzeki, będziemy zmuszeni, Krasnoludy i ja, do przezimowania u was, ponieważ obcy wdarli się już głęboko w Zielone Serce.
Galain spojrzał na wysokiego przyjaciela. Z roku na rok Tomas coraz bardziej upodabniał się do Elfa i Galain cenił sobie bardzo nieco sarkastyczne poczucie humoru, które towarzyszyło jego słowom. Dobrze wiedział, że Tomas z radością powitałby okazję przebywania w bliskości Królowej. Chociaż Elf obawiał się magii obecnej w Tomasie, polubił go szczerze.
– Jak?
– Wyślij łuczników do obozów po prawej i lewej stronie, a właściwie nawet dalej. Kiedy krzyknę jak dzika gęś, niech zaczną ostrzeliwać obozy od wschodu i zachodu, tak jakby stamtąd szło natarcie. – Na jego ustach pojawił się złowrogi uśmiech. – To powinno odizolować obóz przed nami na tyle, aby dać nam czas na krwawą zabawę.
Galain kiwnął głową i wysłał łuczników na wyznaczone pozycje. Reszta szykowała się do natarcia. Kiedy upłynął odpowiedni czas, Tomas podniósł złożone dłonie do ust i krzyknął przeciągle jak dzika gęś. Po chwili z drugiego brzegu rzeki, od wschodu i zachodu, doszły ich uszu przeraźliwe okrzyki. Żołnierze ze środkowego obozu zerwali się na równe nogi, rozglądając się niepewnie. Kilku z nich podeszło nad samą wodę i wpatrywało się w mroczny las po drugiej stronie. Tomas wzniósł ramię do góry i opuścił gwałtownie w dół jak przy uderzeniu toporem.
Deszcz strzał Elfów spadł nagle na obóz Tsuranich. Żołnierze rozbiegli się na wszystkie strony, szukając osłony za tarczami i drzewami. Zanim zdążyli ochłonąć po pierwszym uderzeniu, Tomas poprowadził do ataku oddział Krasnoludów. Weszli w wodę i idąc płytkim, piaszczystym brodem zbliżali się do przeciwległego brzegu. Ponad głowami przemknęła kolejna chmura strzał. Po wystrzeleniu drugiej salwy Elfy zarzuciły łuki na plecy, dobyły mieczów i ruszyły biegiem w ślad za Krasnoludami. W lesie zostało tylko kilkunastu bieżników, którzy w razie potrzeby mieli osłaniać odwrót.
Tomas jako pierwszy wdarł się na przeciwległy brzeg. Jednym cięciem miecza zwalił żołnierza, który zastąpił mu drogę na skraju wody. W okamgnieniu znalazł się w samym środku obozu przeciwnika, siejąc śmierć i spustoszenie. Krew Tsuranich tryskała fontannami spod złocistej klingi. Wilgotny mrok nocy wypełniły wrzaski umierających i rannych.