Zastanawiając się nad tym, czym mógł się zajmować Orgevald, gdy był jeszcze normalnym człowiekiem, Grey poszedł spać, odruchowo drapiąc świeże ukąszenia...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Prośba o pomoc, która czekała tysiąc lat, może poczekać jeszcze kilka godzin — albo dni — prychnęła Jonja...
– Prędko skoczym? – Jeszcze czas! – odrzekł pan Michał...
Mimo to w żyłach elfa płynęła adrenalina wywołana łowami – górskim szlakiem poniżej uciekał tuzin orków – a jeszcze bardziej...
Aviendha ubrała się, ale upłynęło sporo czasu, zanim usiadła, i jeszcze więcej, zanim Elayne zdołała ją przekonać, że nie powinny zawiązywać spisku...
było dosyć, bo oprócz dwojga głównie zainteresowanych trzeba było jeszcze mieć wzgląd na zdanie rodziców i na to, co świat powie...
I CZELADNIK A on, wicie, jeszcze jedno, wicie, ma cierpienie, towarzyszu mistrzu: on się kocha w naszym tym perwersyjnym aniołku tylko temu, co ona jest...
Nasza skóra była ciepła, mózg pracował, serce tłoczyło krew w żyły, byliśmy tacy jak dawniej, jak jeszcze wczoraj, nie utraciliśmy nagle ramienia, nie...
— Co ty tam masz na ekranie? — zapytała Gale, za sprawą widocznej konsternacji Joanny jeszcze bardziej zaciekawiona...
— Chce pan powiedzieć, że rurę założono, kiedy nie było jeszcze krateru ani tego wąwozu? — spytałem...
— A czy było jeszcze co jeść na rzece? — zapytał szakal...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

VII. Zasadzka

Następny dzień wstał zimny i wietrzny. Po drodze Grey zauważył bażanty kryjące się w krzewach, krowy próbujące szukać ciepła, leżąc na polach, i dachy dosłownie pokryte gołębiami siedzącymi jeden obok drugiego, by się ogrzać. Stwierdził, że wbrew potocznej opinii ptaki mają więcej rozumu niż niejeden człowiek. Na przykład on.
Tylko że ptaki nie miały obowiązków. Choć prawdę mówiąc, nie tylko obowiązki były przyczyną wyjazdu. Po części gnała go ciekawość, po części podejrzenia – chciał odnaleźć Cyganów, a zwłaszcza jedną Cygankę. Tę, z którą krótko przed śmiercią kłócił się szeregowy Bodger.
A tak zupełnie szczerze – a mógł sobie na szczerość pozwolić, jako że był sam – chciał też zobaczyć, jak miewa się kanonier o czerwonych ustach.
Natomiast najważniejszym powodem wyprawy było pragnienie opuszczenia zamku. Nie czuł się bezpieczny pod jednym dachem z księżną Louisa i jej teściową. A do biura w miasteczku nie miał ochoty iść ze względu na możliwość napotkania Stephana.
Cała sytuacja była rodem z tandetnej farsy, ale nic nie mógł na to poradzić. A na dodatek ciągle o tym wszystkim myślał. I o Stephanie.
Mógł naturalnie oszukiwać sam siebie, jeśli chodziło o tego ostatniego. Był próżny jak każdy, ale mógłby przysiąc... myśli krążyły w zaklętym kręgu i za każdym razem, gdy chciał przestać, czuł ciepło i odruchową pewność siebie właściciela, z jaką Stephan go pocałował. Tego sobie nie wymyślił, a mimo to...
Zatopiony w myślach dotarł do stanowiska artylerzystów, nie wiedząc jak i kiedy. I stwierdził, że młodzieńca tam nie ma.
– Franz? Pewnie poszedł poszukać czegoś do jedzenia. – Porucznik Dietrich wzruszył ramionami. – Albo zatęsknił za domem i uciekł. Młodym to się często zdarza.
– Przestraszył się – dodał któryś z kanonierów.
– Czego? – spytał ostro Grey, zastanawiając się, czy mimo wszystkich środków ostrożności wieść o sukubie jednak tu nie dotarła.
– On się bał własnego cienia – burknął Samson. – Ciągle gadał o tym dzieciaku, którego płacz usłyszał po nocy.
– Myślałem, że ty też go słyszałeś – odezwał się niezbyt przyjaźnie inny. – Wtedy, nad rzeką, gdy tak lało.
– Ja? Nic nie słyszałem poza piskami Franza – wyjaśnił Samson, wywołując salwę śmiechu obecnych. – Ile razy grzmotnęło, tyle razy piszczał.
Grey odetchnął z ulgą, bo po pierwszej wypowiedzi był już pewien, że chłopak się zdradził.
– Uciekł do domu – ocenił Dietrich. – I dobrze. Z tchórza żaden pożytek.
Coś w zachowaniu porucznika przeczyło tej stanowczej ocenie, ale Grey nie zastanawiał się co, bo było to bez znaczenia. Nie mógł rozkazać im niczego, a więc i przedsięwzięcia poszukiwań. Dlatego pożegnał się i pojechał dalej.
Przejechał przez most, przyglądając się rzece. Woda trochę opadła i nurt nie niósł już drzew czy zwłok, a jedynie liście i jakieś drobne, na wpół zatopione rzeczy. Nie chciał się zatrzymywać, ale na ile mógł, na tyle uważnie sprawdził, czy gdzieś w okolicy mostu nie ugrzęzło zmasakrowane ciało młodzieńca albo czy pod powierzchnią nie unosi się twarz topielca o pełnych ustach.
Nie znalazł niczego oprócz zwykłych niesionych przez wodę śmieci i z westchnieniem ulgi skierował się w stronę wzgórz.
Nie wiedział, dokąd jechali Cyganie, jedynie w jakim kierunku zmierzali, gdy artylerzyści ich ostatni raz widzieli. Szanse na znalezienie ich miał więc niewielkie, ale nie zniechęcał się. Szukał uparcie, regularnie przepatrując okolicę przez lunetę, i wypytywał każdego, kogo spotkał.
Co następowało raczej rzadko. Zawsze byli to chłopi albo smolarze. Najczęściej zresztą uciekali, gdy tylko zobaczyli jego czerwony mundur. Ci, którzy nie zdążyli, żegnali się regularnie w czasie rozmowy, ale nikt nie przyznał, że widział Cyganów lub słyszał, gdzie obozują.
Było już późne popołudnie, gdy Grey doszedł do wniosku, że czas zakończyć poszukiwania i udać się w drogę powrotną, jeśli nie chce nocować pod gołym niebem. Z zapasów miał tylko butelkę piwa i krzesiwo, a perspektywa udania się na spoczynek z żołdakiem nie była atrakcyjna. A należało jeszcze pamiętać, że o kilka mil na zachód obozowały wojska francuskie, które podobnie jak angielskie rozsyłały w teren zwiadowców. Co prawda miał w olstrach dwa nabite pistolety, a przy boku szpadę, którą władał niezgorzej, ale w starciu z liczniejszym patrolem nie dałoby mu to wiele.
Ponieważ nie chciał ryzykować zranienia Karolusa podczas jazdy po podmokłym terenie, na poszukiwania wybrał się na gniadoszu mającym doskonałe maniery i niezwykle pewny krok. Dzięki temu, mocno już zmęczony, mógł skoncentrować uwagę na celu wyprawy. Roślinność na otaczających go wzgórzach była w ciągłym ruchu, ponieważ wiatr co chwila zrywał się niespodziewanie. Wywoływało to złudzenia optyczne – Greyowi wydawało się, że widzi ludzi, zwierzęta czy fragmenty wozu. Kiedy przyglądał się dokładniej, kształty okazywały się tylko grą światła.
Na dodatek wiatr wył i zawodził w różnych tonacjach, a zmęczony umysł dodawał głosy do iluzji. Od dłuższej chwili na przykład zdawało mu się, że słyszy płacz dziecka. Przetarł dłonią twarz i potrząsnął głową. Ale wrażenie pozostało.
Ściągnął cugle, a gdy wierzchowiec stanął, zaczął nasłuchiwać, kręcąc głową. Był pewien, że to, co słyszy, było rzeczywistym dźwiękiem, nie złudzeniem, ale nie mógł się zorientować, skąd pochodzi.
Koń też musiał wychwycić ten dziwny odgłos, gdyż zastrzygł uszami i rzucił nerwowo łbem.
– Skąd? – spytał łagodnie Grey, kładąc mu cugle na szyi. – Skąd to dobiega? Możesz znaleźć źródło?