Król Azis milczał bardzo długo, tylko drgania nagłe biegły przez jego twarz na znak, że bije serce królewskie i że się lęka...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
W jakiej więc mierze obiektywny jest uzyskany przez nas opis świata, w szczególności - opis świata atomów? Fizyka klasyczna opierała się na przekonaniu (może...
Istotne jest, iż te dokumenty obejmują okres wykraczający poza ramyczasowe działania obecnego Parlamentu, a tym samym poza okres sprawowania władzy przez...
Chciałabym mękę waszej pracy pić przez rurkę, jak komar krew hipopotama - o ile to możli-we w ogóle - i przemieniać na moje idejki, takie piękne, takie motylki,...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
ver appetebat, cum Hannibal exhibernis movit; c) cum explicati-vum lub coincidens = gdy, skoro,przez to, �e (z tym�e trybem i cza-sem, jaki jest w zdaniu...
cz�stki (przed zmierzeniem jej cech), kt�ra nie znajduje si� nigdziew przestrzeni i czasie? Je�li za jeden obiekt uwa�a� to, co jestopisywane przez jeden wektor...
Odwr�ci� si� ty�em do �wiat�a reflektora i os�aniaj�c oczy przed blaskiem bij�cym mu spod n�g, spr�bowa� zajrze� w kryszta�ow� g��bin� jak przez l�d, kt�ry skuwa jezioro...
Przez jakiś czas obserwowałem ich i może dlatego, że byli nowi, patrzenie na nich sprawiało mi przyjemność; przy nich czułem się bezpieczny...
2asmienia jednostki czy dominacji nad ni�, lecz w celu ochrony praw zagro�onych przez inne instytucje spo�eczne: Jednym z najtrudniejszych aspekt�w spo�ecznego...
uśmierzyć bizony, gdy klatki przez dłuższy czas pozostaną odkryte?Tymczasem orszak zbliżył się do pierwszej klatki, przy której trzymało...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Oczy miał utkwione w białe widmo miasta, które jakby równocześnie patrzyło w niego, uporczywie a łagodnie, lecz tym wzrokiem, którym patrzy jasnowłosy bohater, mający oczy niebieskie, a w piersi serce lwa.
Wtedy, po długiej chwili król Azis, wciąż wdał wpatrzony począł mówić, słowa z trudem dobywając z gardzieli:
— Przyjdą tu dziś… po mnie… aby mnie zabić… Nie widzieli lęku… Minoe…
Pochyliła się Minoe, nasłuchując.
— Królu Azisie! — szepnęła — noc ci śpiewa słowa szalone…
— Milcz! — rzekł Azis — przysięgli, że przyjdą…
— Są straże.
— Zdradzą mnie…
— Tysiąc łuczników strzeże bram.
— Tysiąc strzał uderzy w moje piersi…
— Azisie!
Król Azis ważył coś w szalonej myśli, zalewającej mu płomieniem oczy. Trząsł się cały, jakby na chłodzie; spojrzała w jego twarz Minoe i odwróciła szybko oczy.
— Azisie! — szepnęła po raz wtóry z trwogą. Och! jak bardzo lękał się król Azis… Odwrócił się nagle i, jak człowiek, znagła przelękły, mówić począł:
— Niechaj tu przyniosą mój tron… Światła!. Niech mi przyniosą koronę i berło… Ohe!… Rożka: aby się stało… Niech mnie ujrzą i ulękną się… Minoe!.
Nie minęła chwila, a stało się, jak rozkażą W oddali stanęło stu niewolników, dzierżąc w rękach pochodnie, buchające dymem. Krwawe blaski spadły ulewa. A wtedy rozkazał król Azis, aby mu Minoe pomalowała żółtą twarz różową farbą i oto dwie plamy, do krwawych plam podobne, wykwitły na obliczu królewskiem.
Na królewskie ramiona nałożono płaszcz tak cudny i bogaty, jak niebo o wschodzie słońca; na głowę włożono mu tiarę, tłocząca głowę nadmiarem rubinów i pereł, jakby łez jasnych i barwionych krwią, w rękę mu dano berło; na którego szczycie buchnął znagła, wśród mroku nocy, pożar ogromnego diamentu. Siadł potem na tronie król Azis do trupa podobny, a Minoe stała przy nim
Blask pochodni drgał ciągle, albowiem ręce które je dzierżyły, drżały ogromnie.
W tejże chwili na spienionym koniu przybiegł pod pałac setnik, nad strażami mający .nadzór, a porzuciwszy konia biegł szybko po stopniach schodów. Ujrzawszy króla Azisa w całym majestacie, zdumiał się śmiertelnie, potem padł na kolana i wołać począł okropnym głosem:
— Panie wielki! Miasto całe idzie tutaj… Niosą miecze i włócznie… Ratuj się!…
Rzucił się nagle król Azis wtył, wydawszy jęk. Blask pochodni zadrżał niespokojnie. Cisza krzyknęła nagle, aby nikt się nie ważył odetchnąć. Górze! Górze!
— Panie! — mówił dalej setnik i płakać począł — wojsko twoje pierzchło…
Król Azis leżał na tronie jak nieżywy.
— …Wszystkim koniom twoim ktoś podciął pęciny… Ratuj się!
— Precz! — krzyknęła księżniczka Minoe — nudzisz króla.
W tej chwili drgnął król Azis i uczynił ruch taki, jakby usiłował powstać; wtedy pochyliła się nad nim Minoe i pchnęła go oczyma w twarz.
— Jak ujdziesz? — szepnęła — niech cię ujrzą! Kto z żywych nie ulęknie się ciebie, ujrzawszy?
Odpowiedział jej jęk, jakby wyszedł z pod ziemi.
Lęk, który się czaił w piersi azisowej, wypełznął teraz na jego oblicze, jak wąż i grzał się przy ciepłym blasku stu pochodni, a zdawało się, że za każdem dotknięciem wężowego wilgotnego ciepła, gniła w oczach twarz króla Azisa. Oczy patrzyły nieruchome chorym, okropnym świecąc blaskiem; zdawało się, że król Azis oczyma już tylko słuchał dziwnego łomotu, który się zbliżał powoli jakby burza, aż nagle głos straszny, jakby z tysiąca piorunów, zawył nagle opodal:
— Azisie!
— Azisie! — załomotało echo i uciekło przerażone w gęstwę cyprysów.
Wtedy Minoe krzyknęła głosem ostrym i donośnym:
— Uderzcie w kotły i blachy!
Zgiełk się podniósł, jakgdyby wśród najsroższej bitwy; gromada niewolników biła w kotły i dęła w olbrzymie trąby wojenne; stu uderzało w blachy i tarcze.
Ohe! jak śmieszne rzeczy czyni lęk!