tak swobodnie jak dawniej...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...
Już dawniej kilka razy udało mi się wślizgnąć między Żydów pracujących we dnie poza gettem; kontrola nie była ścisła, chyba tylko wariat pchałby...
sulidory rzadko pojawiały się poza strefą mgieł i Gundersen nie czuł się z nimi swobodnie...
Roześmiała się swobodnie i wesoło odpowiedziała: – Tę troskę możesz odrzucić...
Znali się z dawnych czasów, Karol zatem mógł się zachować swobodnie...
Nasza skóra była ciepła, mózg pracował, serce tłoczyło krew w żyły, byliśmy tacy jak dawniej, jak jeszcze wczoraj, nie utraciliśmy nagle ramienia, nie...
zachować swobodę przepływu kapitału (Szałek, 2003)...
25wolno[ci osobistej, swobody ruch�w i odwagi wBasnego zdania
— Dawniej nie słyszało się o niczym podobnym… — mówił majtek...
swobodnie w po�udniowej Francji...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Zobaczył przygotowane czyste ubranie z zielonego
sukna, doskonale pasujące na jego figurę. Spojrzał w lustro i zdumiał się, bo od-biło postać znacznie szczuplejszą, niż przywykł oglądać; z lustra patrzał hobbit uderzająco podobny do młodocianego siostrzeńca Bilba, który ze swoim wujem
włóczył się niegdyś po Shire, ale jego oczy miały nowy wyraz zamyślenia.
— tak, tak, od tamtego dnia, kiedy ostatnim razem wyjrzałeś do mnie z lustra,
niemało różnych rzeczy zobaczyłeś na świecie! — powiedział Frodo swojemu
sobowtórowi. — No, ale teraz spieszmy na wesołe spotkanie!
Przeciągnął się w ramionach i zagwizdał melodyjnie. W tym momencie rozle-
gło się pukanie do drzwi i wszedł Sam. Podbiegł do Froda, niezgrabnie i wstydli-
wie chwycił jego lewą rękę. Pogłaskał ją czule, zaczerwienił się i szybko odsunął.
— Jak się masz, Samie! — rzekł Frodo.
— Ciepła! — zwołał Sam. — Pańska ręka jest ciepła! A taka była zimna przez
całe długie noce. Zwycięstwo, grajcie nam, surmy! — wykrzyknął i z błyszczą-
cymi oczyma okręcił się w kółko tanecznym krokiem. — Co za radość widzieć
pana znów na nogach i przytomnego! Gandalf przysłał mnie tutaj, żebym spytał,
czy pan już ubrany i czy chce zejść na dół. Ale myślałem, że ze mnie kpi!
— Jestem gotów — rzekł Frodo — chodźmy, poszukajmy reszty kompanii.
228
— Mogę pana zaprowadzić — powiedział Sam. — To bardzo duży dom i bardzo dziwny. Coraz to coś nowego się odkrywa i nigdy nie wiadomo, jaka niespo-
dzianka czeka za zakrętem. A te elfy! Gdzie się ruszyć — elfy. Niektóre jak kró-
lowie — groźne i dostojne — a inne znów wesołe jak dzieci. A muzyka, a śpiewy
jakie! Tylko że nie miałem nawet chęci do słuchania w te pierwsze dni po naszym
przybyciu. Ale już zaczynam się oswajać ze zwyczajami w tym domu.
— Wiem, czym byłeś dotychczas zajęty — rzekł Frodo ujmując Sama pod
ramię. — Dziś za to będziesz mógł się weselić i słuchać muzyki, ile dusza zapra-
gnie. Chodźmy, prowadź mnie przez tutejsze zakamarki.
Sam zaprowadził go przez kilka korytarzy i po wielu stopniach schodów do
ogrodu, górującego nad stromą skarpą wybrzeża. Frodo zastał przyjaciół na ganku
po tej stronie domu, która zwrócona była ku wschodowi. Cień już zalegał dolinę,
ale na widnokręgu ściana gór jeszcze stała w blasku. Było ciepło, woda w rzece
i w wodospadzie pluskała głośno, powietrze wieczorne pachniało nikłą wonią liści i kwiatów, jak gdyby w ogrodach Elronda lato nie skończyło się dotychczas.
— Hura! — krzyknął zrywając się Pippin. — Oto nasz szlachetny krewniak!
Miejsce dla Froda, Władcy Pierścienia!
— Cicho! — odezwał się Gandalf siedzący w cieniu, w głębi ganku. — Złe
siły nie mają wstępu do tej doliny, mimo to nie należy ich wywoływać po imieniu.
Władcą Pierścienia jest nie Frodo, lecz pan Czarnej Wierzy Mordoru, a jego wła-
dza znów rozszerza się na świat cały. Jesteśmy w twierdzy. Dokoła niej gęstnieją ciemności.
— Gandalf wciąż nam powtarza wesołe nowiny w tym guście — rzekł Pip-
pin. — Myśli widać, że mnie trzeba przywoływać do porządku. Ale wydaje się
niepodobieństwem zachować ponury nastrój i przygnębienie przebywając w tym
domu. Chętnie bym zaśpiewał, gdybym znał jakąś pieśń odpowiednią na dzisiej-
szą uroczystość.
— Ja też mam ochotę śpiewać — odparł ze śmiechem Frodo. — Chociaż
najpierw wolałbym coś zjeść i wypić.
— Wkrótce stanie się zadość twemu życzeniu! — rzekł Pippin. — Okazałeś
swój przyrodzony spryt, wstając z łóżka w samą porę na wieczerzę.
— To nie zwykła wieczerza, ale całą uczta! — powiedział Merry. — Kiedy