sulidory rzadko pojawiały się poza strefą mgieł i Gundersen nie czuł się z nimi swobodnie...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
wybra� opcj� Information i nacisn�� ENTER, w rezultacie na ekranie pojawisi� zestaw informacji podobny do tego poni�ej:,j~%%I , Object ID: B6000006NetWare...
— Ale musisz przyznać, że naprawdę pochodzi z innej planety — dokończyła Trillian, pojawiając się w polu widzenia z drugiej strony mostka...
Zaistnienie filozofii jako dziedziny kultury narodowej, w kt�rej nacja wyra|a sw�j [wiatopogld, byBo mo|liwe, pojawiB si bowiem system okre[lonych poj i metod
- Aj, aj, jak to dobrze, żeś się tu pojawił, panie szlachetny - jęknął boleśnie, leżąc plackiem u stóp Hodży Nasreddina...
- Pierwsze objawy poprawy pojawiaj� si� po 10-14 dniach, peh poprawa wyst�puje dopiero po 4-6 tygodniach...
- A onirofilm?- Onirofilm w swej formie definitywnej pojawił się kilka lat później...
Upakowanie materii żywej w osobne nośniki stało się cechą tak uderzającą i dominującą, że gdy na scenie pojawili się biologowie i zaczęli zadawać pytania na...
W kontek�cie rozwa�a� dotycz�cych bezpo�rednio�ci zamachu pojawia si� kwestia dopuszczalno�ci stosowania pewnych �rodk�w zabezpieczaj�cych, w postaci instalowania...
Zadowolony, że pojawił się temat do rozmowy, Robinton pokazał wszystkim misę i opowiedział, jak bardzo się cieszy, że Saday mu uwierzyła...
Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Jak długo jesteś w tym hotelu? — spytał w języku nildorskim.
Sulidor jednak nie odpowiedział. Gundersen nie znał języka sulidorów, ale był
przekonany, że każdy z nich mówi równie biegle po nildorsku, jak i po sulidorsku.
Powtórzył pytanie wymawiając wyraźnie słowa. Sulidor podrapał się no skórze
błyszczącymi pazurami i nic nie odparł. Przesunął się za Gundersenem, rozwidnił
ścianę okienną, powłączał filtry powietrza i bez pośpiechu spokojnie wyszedł.
Gundersen skrzywił się. Szybko ściągnął ubranie i wszedł pod dmuchawę.
Szybka wibracja usunęła pył i brud całodziennej podróży. Rozpakował się i wło-
żył wieczorne ubranie. Nagle poczuł się bardzo zmęczony. To go zdziwiło, prze-
cież był jeszcze młody, miał dopiero czterdzieści osiem lat i zwykle nie odczuwał
trudów podróży. Skąd więc to zmęczenie? Teraz zdał sobie sprawę, jak mocno
trzymał się w karbach przez ostatnie parę godzin, od chwili gdy powrócił na tę planetę. Sztywny, napięty — nie w pełni świadomy motywów swojego powrotu,
niepewny przyjęcia, jakie go czeka, być może z poczuciem jakiejś winy — uginał
się teraz pod ciężarem tej sytuacji.
Dotknął kontaktu i ściana zmieniła się w lustro. Tak, twarz miał ściągniętą,
kości policzkowe, zawsze wydatne, teraz wręcz sterczały, wargi były zaciśnięte, 12
a czoło poorane bruzdami. Zamknął oczy i starał się rozprężyć. Po chwili wyglą-
dał lepiej. Pomyślał, że dobrze mu zrobi, jeśli się czegoś napije, zszedł więc do baru.
Nie było jeszcze nikogo. Przez otwarte żaluzje docierał do jego uszu huk za-
łamujących się fal. Poczuł słony smak morza. Na skraju plaży osadzająca się sól utworzyła białą linię. Był przypływ, sterczały tylko czubki poszarpanych skał otaczających zatoczkę przeznaczoną do kąpieli. Gundersen patrzył w dal. Podczas
ostatniego tutaj wieczoru, kiedy wydawano dla niego pożegnalne przyjęcie, też
były na niebie trzy księżyce. Gdy hulanka skończyła się, on i Seena poszli popły-wać. Dotarli do niewidocznej za grzebieniami fal ławicy piasku, na której ledwie można było stać, a gdy wrócili na brzeg, nadzy i pokryci drobniutkimi kryształ-
kami soli, kochali się na nadbrzeżnych skałach. Tulił ją, będąc przekonany, że to ostatni raz w życiu. A teraz był tu z powrotem. . .
Poczuł tak dotkliwe uczucie tęsknoty, że aż drgnął. Gundersen miał trzydzie-
ści lat, kiedy przybył na Świat Holmana jako pomocnik agenta w punkcie handlo-
wym. Miał czterdziestkę i był zarządcą okręgu, gdy wyjeżdżał. Teraz miał wrażenie, że pierwsze trzydzieści lat jego życia było tylko wstępem, przygotowaniem do owych dziesięciu, które przeżył na tym milczącym kontynencie, ograniczonym
przez lody i mgły od północy i od południa, Oceanem Benjamini na wschodzie,
a Morzem Piasku na zachodzie. Przez wspaniałe i prawdziwe dziesięć lat rządził
połową świata, przynajmniej w czasie nieobecności głównego rezydenta. A mimo
to, planeta ta strząsnęła go z siebie, jakby nigdy nie istniał. . . Gundersen odwrócił
się od żaluzji i usiadł.
Pojawił się Van Beneker, wciąż w swym przepoconym i pomiętym ubraniu
roboczym. Mruknął przyjaźnie do Gundersena i zaczął myszkować po barze.
— Jestem również barmanem, panie Gundersen. Czym mogę panu służyć?
— Jakiś alkohol — odparł. — Coś, co mi możesz polecić.
— Dożylnie czy doustnie?
— Wolę butelkę. Lubię smak.
— Rzecz gustu. Ja wolę dożylnie. To jest dopiero efekt, to dopiero smakuje.
Postawił przed Gundersenem pustą szklankę i podał mu flaszkę zawierającą
trzy uncje ciemnoczerwonego płynu. Szkocki rum, produkt miejscowy — Gun-
dersen nie pił go od ośmiu lat.
— To jeszcze zapas sprzed zrzeczenia się — wyjaśnił Van Beneker. — Nie-
wiele tego zostało, ale wiem, że pan go właściwie oceni.