Smród zarazy i obijające się o wszystko muchy, stawały się nie do zniesienia...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...
Elfowie zrobili wiele pierścieni, lecz Sauron potajemnie zrobił Pierścień Jedyny, który miał wszystkimi innymi rządzić...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
włącznie, wszystko w tym stylu, który fachowcy nazywają stylem winietowym – sposób malo- wania przypominał wielce Sully'ego – w ulubionych...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
Kramy po obu stronach ulic by³y zbudowane wszystkie wed³ug wzoru i nieomal tej samej wielkoœci, a przed ka¿dym sklepem rozpiêty by³ parasol z p³ótna ¿aglowego,...
„Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą...
Jest to przede wszystkim wyraz błagania… a jednak czai się w nim podejrzenie! Ach, do licha z tymi podejrzeniami! Gdybym chciał o nim rozpowiadać, zrobiłbym to już...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Powietrze aż pulsowało od zgromadzonych wokół czarnoksięskich mocy, a Ragnar zaczął nagle doświadczać dziwnych i szaleńczych wizji. Oczyma duszy nagle dostrzegł chorych, którzy niespodziewanie podnosili się z łóżek, tylko po to aby rzucić się z nienawiścią na tych, którzy się nimi opiekowali. Zarażeni żołnierze strzelali w plecy swych dowódców, a chorzy oficerowie posyłali swych podwładnych na pewną śmierć. Plaga rozprzestrzeniała się niczym pożar, ogarniając wsie i miasta, domy i fabryki. Była nie do zatrzymania, opór nie miał sensu. Lepiej było położyć się i czekać w spokoju na śmierć.
Bestia w jego sercu zawyła, szarpiąc się niespokojnie. Nie dbała o poczucie klęski, które opanowało umył Ragnara. Chciała walczyć, nie przejmując się przeważającymi siłami wroga. Chciała gryźć, szarpać, wywalczyć sobie drogę ucieczki z tej pułapki, lub zdechnąć, ale przynajmniej próbując zbiec. Dziki, wilczy duch, nagle dodał Ragnarowi sił i mimo, że nadal trawiła go zaraz, to jego ruchy stały się szybsze, bardziej zdecydowane. Ogarnęła go euforia bitwy, taka jak tej nocy, kiedy Grimskullowie napadli na jego rodzinną wieś, a on walczył z nimi jak opętany. Temu uczuciu nie należało się opierać, a wręcz przeciwnie poddać się i dać ponieść.
Kultyści zarazy poruszali się wolno, niczym ludzie pod wodą, jakby powietrze wokół nich nagle zgęstniało. Ragnar wiedział, że to tylko złudzenie, tak naprawdę to on poruszał się i myślał szybciej. Biegł do przodu tnąc i siekąc na wszystkie strony, chcąc dotrzeć do samego centrum komnaty i zmierzyć się z demonem. Nie wiedział, co jest w stanie mu uczynić, ale w tej chwili nie zawracał sobie tym głowy. Przed sobą miał cel, który chciał zrealizować, a ciało posłusznie wykonywało rozkazy jego woli.
Gdzieś z oddali słyszał podobny do gromu odgłos wystrzałów, kiedy jego bracia otworzyli ogień. Do jego nozdrzy docierała woń topiących się kości, kiedy miecz łańcuchowy ciął wrogów. Smród śmierci mieszał się z wonią zarazy. Ragnar powalił ciosem swego miecza dwóch przeciwników naraz, przetoczył się w bok, unikając riposty, a wstając pociągnął za spust pistoletu. Pocisk trafił przeciwnika w brzuch, a jego agonalny pisk wywołał tylko warkot zadowolenia, dobywający się z gardła Ragnara. Szybkimi ruchami powstał z przyklęku, wyczuwając nagle, że ktoś przebija się w jego stronę przez otaczający tłum.
Z podłogi wyłoniła się jedna ze szlamowych istot, które zabiły Nilsa. Ragnar rzucił się w bok, unikając jej uścisku, ale ona niezrażona ruszyła w pogoń. Jej puste oczy ziały nienawiścią, a rozwarta paszczęka przypominała gębę samego Botchulaza.
Biegnąc dalej Ragnar ciął po nogach dwu z kolejnych wrogów. Runęli na ziemię, ale ich ciała nie spowolniły demona z nieczystości ani na chwilę. Jego ciało opłynęło ich niczym woda, a ramiona wyciągały się w stronę Kosmicznego Wilka. Bestia chciała walczyć, ale racjonalna część umysłu Ragnar podpowiadała mu, że w tym starciu nie ma szans. Nie chciał żeby spotkał go ten sam los, co Nilsa, który zdawał się po prostu utonąć w nieczystościach. Taka śmierć, z braku powietrza lub pod wodą, była dla wyspiarskich ludów Fenrisa jednym z najgorszych losów, jakie mogły człowieka spotkać. Straszliwsza była jedynie śmierć z ręki czarnoksiężnika, lub przemienienie ciała w demona. Kto mógł wiedzieć, co się potem działo z ludzką duszą?
Ragnar schował pistolet do kabury i nacisnął wyzwalacz podajnika granatów. Niewielki przedmiot wylądował w jego dłoni, a kiedy demon zbliżył się na bliską odległość, Ragnar cisnął nim w masę brudu. Zapalnik nastawiony był na jedną sekundę i granat eksplodował kiedy został wchłonięty przez błocko. Czciciele zawyli z bólu, kiedy szlam prysnął im na twarze. Ragnar poczuł , . w sercu satysfakcję, która szybko rozwiała się w nicość, kiedy na jego oczach szlam i nieczystości zaczęły zbierać się z powrotem do kupy. Po chwili istota odtworzyła swe ciało i znowu rzuciła się za nim w pogoń.