skiego, starożytnej idzie, że sam będę pomocny do wszystkiego dobrego...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...
Elfowie zrobili wiele pierścieni, lecz Sauron potajemnie zrobił Pierścień Jedyny, który miał wszystkimi innymi rządzić...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
włącznie, wszystko w tym stylu, który fachowcy nazywają stylem winietowym – sposób malo- wania przypominał wielce Sully'ego – w ulubionych...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
Kramy po obu stronach ulic by³y zbudowane wszystkie wed³ug wzoru i nieomal tej samej wielkoœci, a przed ka¿dym sklepem rozpiêty by³ parasol z p³ótna ¿aglowego,...
„Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą...
Jest to przede wszystkim wyraz błagania… a jednak czai się w nim podejrzenie! Ach, do licha z tymi podejrzeniami! Gdybym chciał o nim rozpowiadać, zrobiłbym to już...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Wiecie WMć bardzo
dobrze, że i na mnie w tej Rzplitej (za łaską Bożą) cokolwiek zależy i beze mnie ani wojna
uchwalona być nie może, ani pokój stanowiony, a ja pierwszy wnętrznej wojny nie życzę”
etc...
Powstały zaraz tedy tumulty za i przeciw, ale list w ogóle podobał się i pułkownikom, i
nawet „towarzystwu”. Niemniej przeto w pierwszej chwili nie można było niczego zrozumieć
ani dosłyszeć dla wielkiej furii, z jaką nad pismem rozprawiano. „Towarzystwo” podobne
było z dala do wielkiego wiru, w którym wrzało, kotłowało się i huczało mrowie ludzkie. Puł-
kownicy potrząsali piernaczami i przyskakiwali sobie z pięściami do oczu. Widziałeś twarze
czerwone, rozpalone oczy, pianę na ustach, a wszystkim partyzantom dalszej wojny przewo-
dził Erazm Czarnota, który wpadł w szał prawdziwy. Chmielnicki też patrząc na jego wście-
kłość bliskim był wybuchu, przed którym cichło zwykle wszystko jak przed rykiem lwa. Ale
pierwej jeszcze wskoczył na ławę Krzeczowski, piernaczem machnął i krzyknął głosem do
grzmotu podobnym:
– Czabanować wam, nie radzić, raby pogańskie!
– Cicho! Krzeczowski chce mówić! – krzyknął pierwszy Czarnota, który spodziewał się, iż
przesławny pułkownik za wojną będzie przemawiał.
– Cicho! cicho! – wrzeszczeli inni.
Krzeczowski był niezmiernie szanowany między kozactwem, a to dla wielkich usług, które
oddał, dla wielkiej głowy wojennej i – dziwna rzecz – dlatego, iż był szlachcic. Uciszyło się
więc zaraz i wszyscy czekali z ciekawością, co powie; sam Chmielnicki utkwił w niego wzrok
niespokojny.
199
Ale Czarnota mylił się przypuszczając, iż pułkownik za wojną wystąpi. Krzeczowski by-
strym swym umysłem zrozumiał, iż teraz albo nigdy mógł uzyskać od Rzplitej owe starostwa i
dostojeństwa, o których marzył. Odgadł, że przy pacyfikacji Kozaków jego przed wielu inny-
mi będą się starali ująć i zaspokoić, czemu pan krakowski, jako w niewoli będący, nie będzie
mógł przeszkadzać; więc też odezwał się w takie słowa:
– Rzecz moja bić, nie radzić; ale gdy do rady przyszło, poczuwam się też do tego, abym
swoje zdanie powiedział, gdyżem na taki wasz fawor, jak i inni, jeżeli nie lepiej zarobił. Po to
my wojnę podniecili, aby nam nasze wolności i przywileje zostały powrócone, a pisze woje-
woda bracławski, że tak być ma. Więc albo będzie, albo nie będzie. Jeśli nie będzie, tak woj-
na, a jeśli będzie – pojój! Po co darmo krew lać? Niech nas zaspokoją, a my czerń uspokoimy
i wojna ustanie; nasz bat’ko Chmielnicki mądrze to wszystko ułożył i obmyślił, aby my po
stronie najjaśniejszego króla jegomości stanęli, któren nagrodę za to nam da, a jeśli panięta się
sprzeciwią, tedy pozwoli nam z nimi pohulać – i pohulamy. Tego bym tylko nie radził, by
Tatarów odprawiać: niech koszem na Dzikich Polach zapadną i leżą, póki nam wóz lub prze-
wóz.
Chmielnicki rozjaśnił twarz słysząc te słowa, a pułkownicy w ogromnej już większości po-
częli wołać, by wojnę zawiesić i posłów do Warszawy wysłać, a pana z Brusiłowa prosić, by
sam dla układów przybył. Czarnota krzyczał jeszcze i protestował, ale pułkownik oczy groźne
w niego utkwił i rzekł:
– Ty Czarnota, hadziacki pułkowniku, o wojnę i krwi przelanie wołasz, a gdy pod Korsu-
niem szli na cię petyhorcy pana Dmochowskiego, toś jak pidswynok kwiczał: „Braty ridnyje,
spasajte!”, i uciekałeś przed całym twoim pułkiem.
– Łżesz! – wrzasnął Czarnota – jać się nie boję ni Lachiw, ni ciebie.
Krzeczowski piernacz w ręku ścisnął i ku Czarnocie skoczył; inni też poczęli pięściami
okładać hadziackiego pułkownika. Tumult znowu począł się wzmagać. Na majdanie „towa-
rzystwo” ryczało jak stado dzikich żubrów.
Wtem powstał znowu sam Chmielnicki.
– Mości panowie pułkownicy dobrodziejstwo! – rzekł. – Za czym ustanowiliście, aby po-
słów do Warszawy wysłać, którzy służby nasze wierne najjaśniejszemu królowi jegomości
zalecą i o nagrodę prosić będą. Ale też kto chce wojny, ten ją mieć może – nie z królem, nie z
Rzecząpospolitą, bo my z nimi nigdy wojny nie prowadzili, ale z największym niedrugiem
naszym, któren już cały od krwi kozackiej czerwony, który pod Starcem jeszcze się w niej
umazał i teraz mazać się nie przestaje, w nieżyczliwości dla wojsk zaporoskich trwając. Do
którego ja pismo i posłów wysłałem prosząc, aby onej nieżyczliwości zaniechał, a on ich ty-