Potykając się i chwiejąc na nogach, Jimmy cofał się przed morzem płomieni...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Schemat A2Zale�no�ci wyst�puj�ce mi�dzy rozwojem public relations w Niemczech i w Stanach ZjednoczonychPraktyka PR w Niemczech przed 1945 rokuPraktyka PR...
A kto�kolwiek si� komu o pewny d�ug zapisa�, y do Grodu firma inscriptione [mocnym zapisem] odpowiada� si� podda� dobrowolnie, b�d� przed �mierci�, abo iu� y po �mierci...
cz�stki (przed zmierzeniem jej cech), kt�ra nie znajduje si� nigdziew przestrzeni i czasie? Je�li za jeden obiekt uwa�a� to, co jestopisywane przez jeden wektor...
Odwr�ci� si� ty�em do �wiat�a reflektora i os�aniaj�c oczy przed blaskiem bij�cym mu spod n�g, spr�bowa� zajrze� w kryszta�ow� g��bin� jak przez l�d, kt�ry skuwa jezioro...
Kramy po obu stronach ulic by³y zbudowane wszystkie wed³ug wzoru i nieomal tej samej wielkoœci, a przed ka¿dym sklepem rozpiêty by³ parasol z p³ótna ¿aglowego,...
przed laty wieloma przywiózł mu w prezencie pewien bardzo wielki kupiec wprost z Gdań- ska, tliły się kawałki tego czarnego tytoniu, który nosi na paczce...
Mimo to na ich widok czterej Neimoidianie nie tylko nie opuścili posterunku przed drzwiami apartamentu wicekróla, ale opuścili broń w geście ostrzeżenia...
naszych ewolucyjnych uprzedzeń mamy skłonność do myślenia o początku wszechświata jak o pewnej szczególnej chwili, przed którą wszechświat nie...
- Ale Thrawn jest inny? diousa nie obejmował zlikwidowania wszystkich świadków, aby nic nigdy nie przed- - Thrawn to dorosła wersja - odparła...
Bój na przebicie był szybki, błyskawiczny, trwał krótko pląs kling, brzęk, zgrzyt - i oto przed oczami hobbita już rozwarła się zbawcza czerń nocy...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Gardan zaklął na cały głos.
– A niech to szlag trafi! Patrzcie, zabici wstają znowu! Przez jęzory ognia i kłęby dymu widać było, jak jeździec ze strzałą tkwiącą w piersi idzie chwiejnie w kierunku mostu. Inny, którego Martin zwalił na ziemię kilka chwil później, z trudem dźwigał się na nogi.
Jimmy dopadł konia i wskoczył na siodło.
– Co to było? – spytał Arutha.
– Bomba dymna, miałem ją przy sobie z przyzwyczajenia. Wielu Prześmiewców posługuje się nimi, aby zmylić pogoń i stworzyć zamieszanie odciągające od nich uwagę. Wytwarzają bardzo mało ognia, ale za to masę dymu.
– A co było w butelce? – dopytywał się Laurie.
– Roztwór nafty. Znam pewnego alchemika w Krondorze, który sprzedaje go chłopom, powiększającym swoje pola przez wyrąb i wypalanie lasów.
– To cholernie niebezpieczna mikstura, aby ją wozić w kieszeni. Zawsze to masz przy sobie? – włączył się Gardan.
– Nie. No ale też i nie podróżuję zwykle w miejsca, gdzie mogę się naciąć na stwory, które można powstrzymać tylko przez upieczenie. Po tym całym zamieszaniu w burdelu pomyślałem sobie, że flaszeczka miksturki może się jeszcze przydać. Została mi jeszcze jedna... gdyby coś.
– To na co czekasz? Rzucaj! – krzyknął Laurie. – Most się jeszcze nie zajął ogniem.
Chłopak wyciągnął z zawiniątka drugą buteleczkę i zmusił konia, by zbliżył się do mostu. Zamachnął się i celując uważnie, cisnął prosto w ogień.
Płomienne jęzory strzeliły w górę na trzy, cztery metry, obejmując momentalnie cały most. Po obu jego stronach konie rżały przeraźliwie, starając się uciec. Płomienie wciąż wznosiły się w górę.
Arutha przeniósł wzrok na drugą stronę przepaści. Jeźdźcy stali spokojnie, czekając aż płomienie przygasną. W tej chwili pojawiła się za nimi nowa postać. Zbliżał się nie noszący zbroi moredhel z długim kosmykiem skalpowym. Patrzył z kamienną twarzą na Aruthę i jego towarzyszy. Arutha poczuł, jak błękitne oczy dosłownie wwiercają mu się w duszę i przeszywają ją na wylot. Odczuł straszliwą nienawiść. Oto tutaj, w tej chwili stanął twarzą w twarz ze swoim wrogiem. Ujrzał jednego z tych, którzy skrzywdzili Anitę. Martin zaczął znowu strzelać z łuku w stronę czarnych jeźdźców. Moredhel dał znak ręką i w ciszy poprowadził ich z powrotem między drzewa.
Martin wskoczył na konia i podjechał do brata, który patrzył za znikającymi w puszczy jeźdźcami.
– On mnie zna! Byliśmy tacy ostrożni, przebiegli, a on i tak wiedział przez cały czas, gdzie jestem.
– Ale skąd? – spytał Jimmy. – Przecież stosowaliśmy tyle wybiegów i zmyłek.
– Jakaś czarna magia – odpowiedział cicho Martin. – Jimmy, mamy do czynienia z wielkimi i tajemnymi mocami...
– Chodźcie – przerwał im Arutha. – Oni wrócą. Nic ich nie powstrzyma. Jedyne, co zyskaliśmy, to trochę czasu.
Laurie ruszył przodem, prowadząc ich w kierunku drogi wiodącej na północ, do Sarth. Jechali, nie oglądając się za siebie, a ogień głośno trzaskał.
Przez pozostałą część dnia jechali prawie bez odpoczynku. Ani razu nie dostrzegli swoich prześladowców, lecz Arutha był pewien, że są tuż, tuż. Pod wieczór ponownie zbliżyli się do wybrzeża, gdzie Zatoka Statków kierowała drogę ku wschodowi. Pojawiła się lekka mgiełka. Laurie stwierdził, że powinni dotrzeć do opactwa już niedługo.
Martin podjechał do Gardana i Aruthy, który wpatrzony nie widzącym wzrokiem w długie, wieczorne cienie, podświadomie kierował wierzchowcem.
– Wspominasz przeszłość? Arutha spojrzał na niego zamyślony.
– Nie, Martin, czasy, kiedy wszystko było prostsze. Aż płonę, żeby rozwiązać wreszcie tajemnicę tego Srebrnego Ciernia... aby wrócić Anitę do życia i do mnie. Martin, wierz mi, aż mnie roznosi! – prawie krzyknął w przypływie nagłego uczucia. Zamilkł na chwilę, po czym westchnął ciężko i uspokoił się trochę. – Zastanawiałem się, co ojciec zrobiłby na moim miejscu.
Martin zerknął na Gardana.
– Dokładnie to samo, co ty teraz robisz, Książę. Znałem księcia Borrica przez całe życie, od wczesnych lat chłopięcych. Twierdzę z całym przekonaniem, że nikt bardziej nie przypomina go usposobieniem i charakterem niż ty. Wszyscy jesteście do niego podobni. Martin w tym, jak wszystkiemu przygląda się z uwagą. Lyam przypomina mi go z czasów, kiedy był radośniejszy i pogodny, zanim utracił na zawsze swoją panią, Catherine.
– A ja? – zapytał Arutha.
Na to pytanie odpowiedział Martin.
– Cóż, ty myślisz tak samo jak ojciec, braciszku. O wiele bardziej niż Lyam czy ja. Jestem twoim najstarszym bratem. Wierz mi, nie słucham twoich poleceń tylko dlatego, że książę Krondoru stoi wyżej w hierarchii niż książę Crydee. Idę za twoim przykładem, ponieważ właśnie ty – po ojcu – podejmujesz najwłaściwsze decyzje.
Arutha w zamyśleniu zapatrzył się w dal.
– Dziękuję. To najwyższa ocena...
Gdzieś z tyłu dobiegł ich dźwięk, na tyle głośny, by go usłyszeć, lecz trudny do zidentyfikowania. Laurie wychodził wprost ze skóry, by prowadzić jak najszybciej, jednak gęstniejący mrok i mgliste opary utrudniały wyczucie kierunku. Słońce wisiało tuż nad horyzontem i pod drzewa przenikało niewiele światła. Widział przed sobą jedynie krótki odcinek szlaku. Już dwa razy musiał prawie zatrzymać pochód, aby rozróżnić właściwy szlak od innych ścieżek. Arutha podjechał do niego.
– Spokojnie, Laurie. Powolutku. Lepiej wlec się jak żółw niż stawać w miejscu.
Gardan zwolnił i poczekał na Jimmy'ego. Chłopak rozglądał się nieustannie po lesie wypatrując, czy coś nie kryje się za drzewami. Jednak w ostatnich promykach zachodzącego słońca dostrzegał tylko siwe, snujące się nisko nad ziemią, strzępy mgły.