Pahner wziął głęboki oddech i spojrzał na wielkiego Mardukanina...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Hej! żeby się to tak udało tę wyspę i ten zamek ubiec! – Spojrzyj jeno na tych ludzi – odrzekł Maćko...
przed laty wieloma przywiózł mu w prezencie pewien bardzo wielki kupiec wprost z Gdań- ska, tliły się kawałki tego czarnego tytoniu, który nosi na paczce...
Z mieczem Gawaina natarł na Gwydiona, który natychmiast upadł w poprzek łoża, wyjąc i strasznie krwawiąc z wielkiej rany na plecach; po chwili, gdy do przodu...
- Moim zdaniem - mówił Jan z namysłem - należy dokumentu strzec jak oka w głowie przez te kilka dni, które nas dzielą od wielkiej premiery...
Ten bohaterski duch męstwa i wytrzymałości, który zatarł publiczne i prywatne nieporozumienia w całej flocie, jest wielkim legatem lorda Nelsona, potrój nie...
części doradców odrzucających z założenia jakiekolwiek argumenty wskazujące na specyfikę krajów posocjalistycznych (jako grupy) oraz wielkie różnice...
Wszystkie te przeobrażenia dokonywały się w ciągu bardzo długiego okresu, warto tu jednak zaznaczyć, że pomimo wielkich cywilizacyjnych postępów ostatnich...
Lecz przedsięwzięcie to przyniosło tak wielkie dochody, iż wkrótce sama Magrathea stała się najbogatszą planetą wszystkich czasów, a reszta Galaktyki...
to znać jaśnie, iż czynili te rzeczy, które doskonałemu dworzaninowi należą; jeden ćwicząc Aleksandra Wielkiego, a drugi króle sycylijskie...
Kolejności zwiedzania miasta oczywiście nie pamiętam i nie ma ona wielkiego znaczenia, w każdym razie wieczorem, wykończona doszczętnie, jechałam do hotelu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Chwila. To znaczy, że ty skoczyłeś pierwszy?
– Tak, skoczył pierwszy – odpowiedział z ogromną cierpliwością Roger. – Ja tylko poszedłem za nim, a to co innego. –
Z powrotem odwrócił się do Corda. – A co ze mną? Masz pilnować moich pleców. Ja na to liczę, na miłość boską!
– Byłeś bezpieczny na statku – odparł Cord. – Skąd miałem wiedzieć, że skoczysz za mną?
– Oczywiście, że skoczyłbym za tobą, ty stary idioto! – krzyknął Roger. – Cord...
– Oni zabijali jeńców – powtórzył szaman, wskazując skutego łańcuchem więźnia u swoich stóp. – Nie mogłem na to pozwolić. Tak jak jestem związany z tobą za to, że uratowałeś mi życie, tak samo jestem zobowiązany ratować innych. To jedyne honorowe wyjście.
– A więc skoczyłeś za Cordem? – spytała Despreaux. – Chcę mieć jasność.
– Tak – odpowiedział stanowczo Roger – skoczyłem za Cordem. To nie książę Roger zachował się jak idiota o skłonnościach samobójczych, a przynajmniej nie tylko on.
– Nic mi nie groziło – przerwał mu Cord. – Jak sam zauważyłeś, żołnierze kapitana Faina mieli za chwilę oczyścić pokład.
Musiałem tylko przez krótki czas bronić się przed piratami.
Roger złapał za kucyk i pociągnął go ze złością.
– Kapitanie Pahner, zajmie się pan tym?
– Szamanie Cord – powiedział bardzo oficjalnym tonem kapitan – to nie była mądra decyzja. Nie wolno nam niepotrzebnie narażać Rogera.
– Kapitanie Pahner – odparł Cord równie oficjalnie. – Jestem asi księcia Rogera. On nie jest moim i nie ma obowiązku bronić mojego życia. Poza tym nie był w niebezpieczeństwie, kiedy go opuszczałem. To, że jestem jego asi, nie zwalnia mnie z obowiązku ciążącego na każdym Wojowniku Ścieżki. Przeciwnie, jako asi, któremu ktoś uratował życie, nie będąc do tego zmuszonym, jestem zobowiązany do czynienia tego samego w stosunku do innych. Wymaga tego równowaga... co oznacza, że moim obowiązkiem było zapobiec rzezi niewinnych. Ale książę Roger nie miał obowiązku przyłączać się do mnie.
Pahner otworzył usta, ale zaraz je zamknął i wzruszył ramionami.
– Wie pan, Wasza Wysokość, on ma rację. – Myślał jeszcze przez chwilę, a potem twarz wykrzywił mu złośliwy uśmiech.
– Co? – spytał ze złością Roger.
– Cóż, Wasza Wysokość. – Ton głosu kapitana brzmiał podejrzanie, jakby próbował nie parsknąć śmiechem. –
Zastanawiałem się tylko, jakie to uczucie znaleźć się na chwilę w czyjejś skórze.
Roger już chciał rzucić jadowitą odpowiedź, ale tylko spojrzał gniewnie na kapitana, a potem obejrzał się, słysząc, jak Despreaux wybucha śmiechem. W końcu także się uśmiechnął.
– Aaa, do diabła z wami – powiedział, chichocząc. – Dobra, jasne. Zrozumiałem. – Pokręcił głową i rozejrzał się po pokładzie. – Skoro mamy to już za sobą, czy ktoś wie, jaka jest sytuacja?

57 – Wygląda na to, że wszystko jest pod kontrolą – powiedział kapitan Fain. W tym samym momencie z jednego z luków wypadło dwóch Mardukan – diasprański szeregowiec i pirat. Spadli na pokład, turlając się po nim; Lemmar wszystkimi czterema rękami napierał na nóż przyłożony do szyi żołnierza, ten zaś odpychał go górnymi ramionami, wściekle okładając dolnymi.
Roger i jego towarzysze patrzyli, jak dwaj walczący turlają się po pokładzie, zbyt zaskoczeni ich nagłym pojawieniem się, żeby cokolwiek zrobić. Ale Erkum Pol, jak zwykle nieopuszczający boku Faina, zareagował ze swoją zwykłą skutecznością.
Sięgnął w dół swoimi długimi ramionami, podniósł pirata za rogi i zdzielił go z byka, po czym puścił.
Lemmar runął na pokład jak worek piasku, a szeregowiec podziękował Polowi machnięciem ręki.
– Jak mówiłem – podjął Fain – wszystko jest pod kontrolą. Lemmarzy walczą bardzo zaciekle. Żaden się nie poddał, ale kilku... – wskazał za siebie, na ofiarę Erkuma – zostało pozbawionych przytomności.
– Nie jestem pewien, czy ten wyżyje – zauważył Roger. – Może Erkum powinien był użyć deski.
– Jak by nie było – powiedział Fain – mamy statek.
– I troje ocalałych więźniów – dodał książę. Zaczepił kciuk za pas i zabębnił palcami o skórę, wskazując drugą ręką mardukańską kobietę u stóp Corda. – Uważajcie na nią. To twarda kruszyna.
Potem wyjął scyzoryk i podszedł bliżej.
– No – powiedział, przełączając tootsa na lokalny dialekt – co nam o sobie powiesz?

* * *

Te niby–verny były strasznie hałaśliwe, a ten z pistoletami miał naprawdę niesamowity głos. Pedi jeszcze dzwoniło w uszach. W tej chwili jednak ważniejsze było to, że najwyraźniej o coś się kłóciły; miała nadzieję, że nie o to, czy wyrzucić wszystkich za burtę, czy może spalić statki razem z więźniami. W końcu ten, którego po namyśle uznała za ich przywódcę –
chociaż z początku wszyscy wydawali się na niego wściekli – odwrócił się do niej.
– Co ty opowieść? – spytał mieszanką krathiańskiego i wysokiego krathiańskiego.
Pedi znała ten język wystarczająco dobrze, by domyślić się, co chciał powiedzieć, mimo że pytanie brzmiało bezsensownie.
Zaczęła zastanawiać się, czy powiedzieć im prawdę. Znali krathiański, a więc mieli kontakt z Kapłanami Ognia i wiedzieli, kto to jest Sługa Ognia. Ale gdyby próbowała im powiedzieć, że ona i jej uwięzieni towarzysze nie są Przygotowanymi, a oni dowiedzieliby się prawdy, jej położenie tylko by się pogorszyło. A więc skłamać czy nie? Niektórzy z nich byli ubrani jak Shinowie, a ten stary walczył z Lemmarami w jej obronie. Może więc są sprzymierzeni z Shinami, a ona po prostu nigdy o nich nie słyszała?
Postanowiła nie kłamać.
– Jestem Pedi Karuse, córka króla Mudh Hemh. Zostałam pojmana przez łowców niewolników jako Niewolnica Boga.