Z mieczem Gawaina natarł na Gwydiona, który natychmiast upadł w poprzek łoża, wyjąc i strasznie krwawiąc z wielkiej rany na plecach; po chwili, gdy do przodu...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Elfowie zrobili wiele pierścieni, lecz Sauron potajemnie zrobił Pierścień Jedyny, który miał wszystkimi innymi rządzić...
Kr�tko m�wi�c, produkt narodowy brutto to wynik, kt�ry otrzymamy wyra�aj�c w jednostkach pieni�nych ca�� r�norodno�� d�br i us�ug: korn-puter�w, pomara�cz, us�ug...
włącznie, wszystko w tym stylu, który fachowcy nazywają stylem winietowym – sposób malo- wania przypominał wielce Sully'ego – w ulubionych...
Odwr�ci� si� ty�em do �wiat�a reflektora i os�aniaj�c oczy przed blaskiem bij�cym mu spod n�g, spr�bowa� zajrze� w kryszta�ow� g��bin� jak przez l�d, kt�ry skuwa jezioro...
– Hej! – krzyknął swym ochrypłym i niemal bezdźwięcznym głosem, który przypominał plusk kamieni wrzucanych do podziemnego jeziora...
da� si�y sprawiedliwo�ci, usprawiedliwiono si��,i�by sprawiedliwe i silne by�y razem i aby by�pok�j, kt�ry jest najwy�szym dobrem...
Nałgała mu coś o jednym jedynym weekendzie w łóżku z narzeczonym, który poszedł do wojska i zginął, co potem okazało się szczerą prawdą, gdyż...
zemsty wywrzeć, ogłosił między swymi dworzanami nagrodę temu, kto mu wskaże owego arbitra, który pierwszy po Ketlingowym wniosku zakrzyknął: „Zdrajca i...
Ware, który mo¿e byæ pojedyncz¹ partycj¹ dyskow¹ podzielon¹ na wiele partycji lo- gicznych...
W okresie, kt�ry up�yn�� od wej�cia w �ycie ustawy zasadniczej, nast�pi�o rozwini�cie konstytucyjnej regulacji stan�w nadzwyczajnych w drodze ustawodawstwa zwyk�ego...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Lancelot wskoczył na łoże i cicho rzucił do Gwenifer:
– Bądź zupełnie cicho i w gotowości!
Złapała powietrze i pokornie skuliła się w kącie. Znów na niego nacierali; jednego przebił mieczem, na krótko starł się z innym, po czym, przeskakując przez jego martwe ciało, zadał cios kolejnemu napastnikowi, który wyłonił się z cienia. Olbrzymia postać Garetha powoli opadła na podłogę. Lancelot już walczył z kimś innym, lecz Gwydion, wciąż krwawiąc, krzyknął:
– Gareth! – I rzucił się na ciało swego przybranego brata.
W tej potwornej chwili, gdy Gwydion klęczał i szlochał nad ciałem Garetha, Gwenifer poczuła, jak Lancelot chwyta ją w ramiona, unosi w powietrzu, okręca się, zabija kogoś jeszcze w drzwiach – nigdy się nie dowiedziała, kto to był – a potem w jednej chwili znalazła się na własnych nogach w korytarzu, a Lancelot popychał ją przed sobą w ogromnym pośpiechu. Ktoś zastąpił im drogę w ciemności, Lancelot też go zabił, i pobiegli dalej.
– Biegnij do stajni! – krzyknął. – Na koń i w drogę, szybko!
– Czekaj! – Chwyciła go za ramię. – Jeśli zdamy się na łaskę Artura... albo ty uciekniesz, a ja zostanę i mu wyjaśnię...
– Gareth może chcieć sprawiedliwości. Ale jeśli wmieszał się w to Gwydion, to myślisz, że któremuś z nas uda się żywemu dotrzeć do króla? Dobrze go nazwałem, Mordred! – Pociągnął ją w kierunku stajni, błyskawicznie zarzucił siodło na swego konia. – Nie ma czasu siodłać twojego. Usiądź za mną i dobrze się trzymaj, muszę sforsować straże przy bramie!
Gwenifer zdała sobie sprawę, że widzi zupełnie nie znanego sobie Lancelota, nie kochanka, lecz twardego wojownika. Ilu ludzi zabił tej nocy? Nie miała czasu na strach, gdy podniósł ją na siodło i wskoczył na miejsce przed nią.
– Trzymaj się mnie mocno – rzucił. – Nie będę mógł cię pilnować. – Odwrócił się i pocałował ją długo i mocno. – To moja wina. Powinienem wiedzieć, że ten piekielny bękart będzie nas śledził, cóż, cokolwiek się stanie, przynajmniej koniec z tym wszystkim. Koniec kłamstw, koniec ukrywania się. Jesteś moja na wieki... – Ruszył z kopyta. Czuła, że zadrżał, lecz zdecydowanie spiął konia ostrogami. – W drogę!

Morgause patrzyła przerażona, jak Gwydion, szlochając i płacząc, pochyla się nad jej najmłodszym synem.
Te słowa, które wypowiedział niemal w żartach, tyle lat temu – odmówił wtedy udziału w turnieju w towarzystwie Garetha, nawet w wielkiej bitwie... Wydawało mi się, że leżysz umierający... – powiedział wtedy – ...a ja wiedziałem, że to z mojej winy nie ma w tobie iskry życia... Nie chcę kusić losu.
Lancelot to uczynił, ten Lancelot, którego Gareth zawsze kochał bardziej niż kogokolwiek na świecie.
– Oni uciekają! – powiedział któryś z mężczyzn pozostałych w komnacie.
– Myślisz, że mnie to obchodzi? – jęknął Gwydion i Morgause dopiero teraz zobaczyła, jak strasznie krwawi, jak jego krew spływa na podłogę i miesza się z krwią Garetha. Chwyciła lniane prześcieradło z łoża, rozdarła i przyłożyła do rany Gwydiona.
– Żaden człowiek w całej Brytanii nie ośmieli się dać im schronienia – powiedział Gawain ponuro. – Lancelot jest banitą. Został przyłapany na zdradzie swego króla, nad jego głową ciąży wyrok. Boże! Jakże żałuję, że do tego doszło! – Pochylił się i spojrzał na ranę Gwydiona, ale tylko wzruszył ramionami. – To płytkie zadraśnięcie, krwawienie już ustaje, zagoi się, tyle że przez kilka dni nie będziesz mógł wygodnie siedzieć. Gareth... – Głos mu się załamał i ten wielki, surowy, siwiejący mężczyzna zaczął płakać jak dziecko. – Gareth miał mniej szczęścia i Lancelot zapłaci za to życiem, choćbym nawet sam miał zginąć z jego ręki! O Boże, Gareth, mój maleńki, mój maleńki braciszek... – Gawain uklęknął i kołysał ogromne ciało brata w swych ramionach. – Czy było warto, Gwydionie? Czy to było warte życia Garetha? – pytał, dławiąc się łzami.