- Mów dalej - mruknąłem...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
– Jesteśmy na dworcu – mówiła dalej...
— I co dalej? Co zrobiłeś? — Okazało się, że muszę zapłacić co najmniej paru prawnikom, których mi załatwili...
To było dobre życie - żadnych dzikich pijatyk, pozamałżeńskiego seksu, narkotyków, nudy ani gorzkich utarczek na temat tego, co powinni dalej robić...
carroll jonathan, kraina chichów Zacząłem pisać również dlatego, że potrzebowałem konkretnego zajęcia na okres podejmowania decyzji, co dalej ze mną...
najmocniejszymi �wiat�ami, wy�apywa� bezb��dnie wszystkie te znaki, kt�re muludzie wskazywali, i przystawa� jak gdyby na pami��, ani bli�ej, ani dalej...
Kawałek dalej, na odcinku Guthrie, na którym mieszkał Reynold Peaty, rozejrzałem się za Seanem Binchym, ale go nie wypatrzyłem...
Gdy trafisz na słowo, którego nie rozumiesz, po prostu podkreśl je i czytaj dalej...
- W jaki sposób mogą go zdobyć? - dopytywała się dalej Nynaeve...
– Jasne – mruknął plutonowy...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Szturchnąłem pogrzebaczem kłody drewna, żeby lepiej się paliły.
- Nie ma dużo do opowiadania - podjął Edward. -Pewnego roku, latem, woda w zatoce Salem opadła wyjątkowo nisko i nawet niniejsze statki osiadły w mule. To było chyba w 1704 czy w 1705 roku. W kilku innych kalendarzach i pamiętnikach również są wzmianki o niskim poziomie wody, więc brzmi to prawdopodobnie. Wtedy właśnie pewien przyjaciel Pearsona Turnera zauważył, że w mulistej ławicy na zachód od cieśniny Granitehead sterczy coś, co przypomina kubryk dziobowy zatopionego statku, na wpół zagrzebanego w mule. Pearson osobiście poszedł obejrzeć wrak nałożywszy wysokie buty, chociaż nie mógł podejść zbyt blisko, ponieważ błoto rozstępowało mu się pod nogami. Przyniósł jednak na brzeg kawałek ozdobnie odlanego żelaza, a Esau Hasket, właściciel “Davida Darka”, przyznał, że ten odłamek może pochodzić z jego zaginionego statku.
- Zaginionego? Więc “David Dark” zaginął?
- O tak. Wypłynął z zatoki Salem ostatniego dnia listopada 1692 roku, a wiem o tym tylko dlatego, że jeden z pierwszych właścicieli nadbrzeża w Salem wspomina to zdarzenie w swoich pamiętnikach. Pisze mniej więcej tak: “Sztormowy wiatr z północnego zachodu wiał przez trzy dni i nie zanosiło się na poprawę pogody, ale »David Dark« nie zważając na niebezpieczeństwo postawił żagiel, jedyny statek, który wypłynął
101
z portu przez cały ten straszny tydzień. Pochłonęła go burza i nigdy więcej nie widziano go w Salem”. Przynajmniej taki jest ogólny sens. Jeśli chcesz, mogę ci pokazać ten pamiętnik.
- Ale jaki to ma związek ze zjawami w Granitehead? -zapytałem. - - Na pewno jest tutaj przy brzegach mnóstwo wraków.
Ogień buzował na kominku i Edward rozpiął marynarkę.
- Czekaj, przyniosę ci jeszcze piwa - powiedziałem. Wyszedłem do kuchni. U stóp schodów przystanąłem na
sekundę i wytężyłem słuch. Nie byłem jeszcze na górze, odkąd zobaczyłem to migoczące światło wczoraj w nocy. Miałem w Bogu nadzieję, że nie czeka tam na mnie coś, czego wolałbym nie zobaczyć. Miałem w Bogu nadzieję, że Jane nie pojawi się po raz drugi, że nie będzie nawiedzać swojego ojca i matki, a zwłaszcza mnie. Była martwa i chciałem, żeby pozostała martwa, dla jej własnego dobra i dla dobra naszego dziecka, które nigdy się nie narodziło.
Kiedy wróciłem z piwem, Edward przeglądał “Wielkich ludzi z Salem”.
- Dzięki - mruknął i dodał: - A ty sam nie masz czasem kłopotów?
- Kłopotów?
- Nie zauważyłeś jakichś oznak świadczących o tym, że Jane próbuje się z tobą porozumieć? A może coś słyszałeś? Większość tych nadprzyrodzonych zjawisk w Granitehead to zjawiska raczej dźwiękowe niż wizualne.
Usiadłem i natychmiast wstałem, spostrzegłszy, że mam pustą szklankę.
- Ja, ee... nie. Nie, nic z tych rzeczy. Chyba to dotyczy tylko rdzennych mieszkańców Granitehead. Nie nas, przyjezdnych.
Edward kiwnął głową, jak gdyby przyjął moje słowa do wiadomości, ale nie całkiem w nie uwierzył.
- Mówiłeś o związku pomiędzy zjawami a ,,Davidem Darkiem” - przypomniałem mu.
- No cóż, powinienem cię uczciwie ostrzec, że w sensie ściśle naukowym ten związek jest mocno naciągany. Takie odkrycie nie zasługuje na nagrodę. Ale nie wiem, z jakim światem mamy tutaj do czynienia; nie wiem, dlaczego te duchy się pojawiają ani po co i w jaki sposób. Może to tylko jakiś
102
niemiły wybryk natury, coś związanego z pogodą albo z położeniem geograficznym. Może Granitehead jest jak Wyspa Wielkanocna: miejsce, gdzie przypadkowo, z całkowicie niepojętych powodów, panują warunki sprzyjające ukazywaniu się duchów?
- Ale ty myślisz, że to z powodu statku.
- Skłonny jestem myśleć, że to z powodu statku. A dlatego skłonny jestem tak myśleć, że odkryłem dwie wzmianki dotyczące ostatniego rejsu “Davida Darka”. Jednego zapisu dokonano przed wypłynięciem statku, a drugiego prawie osiemdziesiąt lat później. Wcześniejszy znalazłem w najnud-niejszej książce, jaką sobie możesz wyobrazić, w rozprawie na temat budownictwa okrętowego i obróbki metalu, pochodzącej z końca siedemnastego wieku. Napisał ją budowniczy okrętów z Bostonu nazwiskiem Neames i muszę ci powiedzieć, że facet był potwornym nudziarzem. Ale na końcu książki wspomina o dwóch kotlarzach z Salem, Perlym i Fisku, którzy podobno wspaniale się spisali wykonując na zamówienie “wielką miedzianą skrzynię”, umieszczoną następnie w ładowni ,,Davida Darka”, żeby “zamknąć w niej owo Wielkie Plugastwo, co tak udręczyło Salem, że z całego serca pragniemy się go pozbyć”.
- Znasz to na pamięć? - - zauważyłem z niechętnym podziwem.
- Dość często do tego wracałem - odparł Edward. - Ale Jane naprawdę znała historię na pamięć. Potrafiła recytować daty i nazwiska jak komputer.
- Tak - - przyznałem przypomniawszy sobie, jak Jane zapamiętywała numery telefonów i daty urodzin. Właściwie nie chciałem rozmawiać z Edwardem Wardwellem o Jane; był to zbyt delikatny temat, a ponadto czułem absurdalną zazdrość na myśl, że Edward znał ją wcześniej ode mnie.