czerwonych diabłów, którzy ze wszystkich stron spadli nam na karki...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...
Elfowie zrobili wiele pierścieni, lecz Sauron potajemnie zrobił Pierścień Jedyny, który miał wszystkimi innymi rządzić...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
włącznie, wszystko w tym stylu, który fachowcy nazywają stylem winietowym – sposób malo- wania przypominał wielce Sully'ego – w ulubionych...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
Kramy po obu stronach ulic by³y zbudowane wszystkie wed³ug wzoru i nieomal tej samej wielkoœci, a przed ka¿dym sklepem rozpiêty by³ parasol z p³ótna ¿aglowego,...
„Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą...
Jest to przede wszystkim wyraz błagania… a jednak czai się w nim podejrzenie! Ach, do licha z tymi podejrzeniami! Gdybym chciał o nim rozpowiadać, zrobiłbym to już...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Ilu was było w wartowni?
– Może dwudziestu, a może i więcej.
– Czyli, że przeszło dwudziestu? – spytał Grandeprise ze zdziwieniem i odcieniem pogardy.
– I tych dwudziestu pozwoliło obalić pięścią swego wachmistrza?
– Co mieliśmy robić?
– Obalić jego samego.
– Ha! Powinniście go zobaczyć. Nie powiedział nam kim jest. Wszedł do środka i zachowy-
wał się jakby był sprzymierzeńcem seniora Kortejo, albo jego wysłannikiem. Zamiast prośby
rozkazywał.
– Jeżeli się nie mylę, to prawo do rozkazywania na hacjendzie ma tylko senior Kortejo.
– To prawda, ale kilku myślało, że to Pantera Południa.
– Tak, ten rzeczywiście jest sprzymierzeńcem seniora, ale przecież sami mówiliście, że to
był biały.
– Tak.
– A Pantera Południa jest Indianinem.
– W takiej chwili nikt o tym nie pomyślał.
Opowiedzieli mu wszystko w miarę dokładnie. Grandeprise słuchał uważnie po czym po-
trząsnął głową w zamyśleniu i rzekł:
– Takiego mężczyznę, tak silnie zbudowanego z taką samą długą brodą i w takim stroju, wi-
działem razem z Juarezem nad Rio Sabinas. Ciekawy jestem, czy to ten sam?
– Kto to był – spytał Kortejo.
– Tego nie wiem, ale Juarez wielce go poważał.
– Powiedziałeś, że w pokoju mojej córki rozległ się strzał? – spytał Kortejo.
– Tak.
– Święta Panienko! Zastrzeli ją.
– Wątpię – odparł Grandeprise. – Czy to prawda, że zaraz po strzale zaczął się atak?
– Tak jest.
– Czyli, że strzał ten był sygnałem do rozpoczęcia walki. Możecie być spokojni o waszą
córkę.
– Ale na pewno musieli ją uwięzić!
– To prawdopodobne.
– Musimy ją uwolnić.
– Naturalnie, pomogę wam.
– A czy nie byłoby dobrze już teraz podjąć odpowiednie kroki?
– Hm! – mruknął strzelec. – To niebezpieczne. Co za kroki, macie senior na myśli?
– Ja tego nie wiem, ale jeżeli się nie mylę, to powiedzieliście, że znacie się na sztuce podsłu-
chiwania?
– Tak powiedziałem, ale podejrzewam, że cała hacjenda pilnowana jest przez setki Indian.
– Jutro też będzie strzeżona, a w nocy łatwiej się podkraść niż w dzień.
11
– To wasze zdanie. Teraz Indianie przeszukują całą okolicę szukając zbiegów. Gdyby mnie
złapali uważaliby za jednego z waszych i powiesili bez sądu. Jutro to co innego. Mogę w cią-
gu dnia udać się tam zupełnie otwarcie i powiedzieć, że jestem Amerykaninem.
– Ale wiele złego może się zdarzyć do tego czasu.
– To prawda – odrzekł Grandeprise z namysłem.
– Senior Grandeprise, ja was błagam, czyńcie i działajcie o ile możliwe jak najprędzej.
– To bardzo niebezpieczna sprawa! W którym kierunku leży hacjenda?
– Tam, prosto – powiedział jeden z uciekinierów.
– Jak długo trzeba tam iść?
– Pół godziny.
– No cóż, odważę się i pójdę zaraz.
– Dziękuję wam! – rzekł Kortejo. – Nie pożałujecie tego, że dla mnie i mojej córki narażacie
się na niebezpieczeństwo.
– Mam nadzieję, że dotrzymacie senior słowa. Przypominam wam Henryka Landolę. Ale,
ale w tej ciemności trudno mi będzie trafić z powrotem. Znacie głos meksykańskiej żaby?
– Znamy.
– Kto z was potrafi naśladować ten głos?
– Ja potrafię – odpowiedział któryś z uciekinierów.
– Dobrze. Jeżeli nie dałbym rady odnaleźć tego wąwozu wydam z siebie taki sam głos, a ty
mi wtedy odpowiesz. W nocy słychać go daleko, więc nie będę musiał długo błądzić.
– Kiedy wrócicie?
– Tego nie wiem. Może i nie wrócę, bo jak mnie złapią, to nie wypuszczą już ze swych
szponów żywym.
– Święta Madonno, nie pozwól na to.
– Jeżeli nie wrócę do rana nie troszczcie się o mnie i radźcie sobie jak możecie. Konia moje-
go zostawię tutaj. Zachowujcie się spokojnie, by Mistekowie was nie znaleźli. A teraz, do
widzenia!
Zuchwały strzelec zniknął w ciemnościach.
Wprawdzie powiedział, że nie jest i nie zostanie stronnikiem Korteja, ale gdyby znał
wszystkie jego sprawki z pewnością ani palcem by nie ruszył w jego interesie i nie narażałby
życia dla córki człowieka o takiej przeszłości.