biorąc jakąś sporą paczkę...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
„Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą...
***Ale z tym śmiechem przyszła jakaś dziwna otucha, a za otuchą - wiara...
Bogatsi pławili się w hulance, średniacy obierali jakiś zawód biorąc z rezygnacją biret lub szpadę, najbiedniejsi rzucali się w entuzjazm na zimno, w...
później ponad siedemdziesiąt pięć tysięcy polskich żołnierzy oraz czterdzieści których âźszare twarze tak różniły się barwą od twarzy...
Bomani, jak wszyscy mardukańscy barbarzyńcy, potrzebowali do życia dużych przestrzeni...
lękam, siedzieć będę, dopóki od brata nie otrzymam wiadomości, co chce, abym z sobą po- stanowiła...
Wróciłem do pokoju, zmyłem naczynia po śniadaniu, posłałem łóżko, a potem usiadłem przy stole, wypisałem czek na pięćdziesiąt funtów, napisałem...
dyscyplina (Herbert, 1989)...
- Nie mogliśmy...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Okazało się, że pakunek, który miał na kolanach, był owiniętą w papier klatką. Uchylił
jej drzwiczki i wyjrzał z nich ruchliwy nosek królika.
- Bardzo miłe stworzenie - oświadczyłem. Cagliostro odetchnął z ulgą.
- A już sądziłem, że pan nie lubi zwierząt.
- Dla mnie zaskroniec nie jest zwierzęciem - odrzekłem zdecydowanie.
- Przecież należy do fauny - odparł.
- Wolę florę - stwierdziłem szczerze, choć króliczek był sympatyczny.
Przypomniała mi się piosenka Skaldów o króliczku i nucąc ją pod nosem, wyruszyłem
wehikułem z Krakowskiego Przedmieścia.
Czy kto widział, jak biegnie króliczek ulicą?
Czy to widział kto? Czy to widział kto?
W naszym mieście szukali króliczka ze świecą
Aż dopadli go, Aż dopadli go....
Ho, ho, ho, ho, ho, Ho, ho.
W gruncie rzeczy mistrz Cagliostro wydał mi się bardzo miły. Może dlatego, że widok
mego wehikułu nie wzbudził w nim drwin ani nawet najdrobniejszej złośliwej uwagi. Przez
chwilę miałem nawet podejrzenia, że domyśla się, jak potężny silnik kryje to pokraczne pudło
przypominające skrzyżowanie czółna z namiotem na kołach. Ale przecież byłby to absurd!
Cóż można napisać o podróży w towarzystwie iluzjonisty, króliczka, białych myszek i
zaskrońca?
Dzień był słoneczny, bezchmurny, ciepły. Asfaltowa szosa międzynarodowa E 81
pozwalała na dużą szybkość. Mijałem lasy, pola, miasteczka i wioski, a przecież nie
przetrwało w mej pamięci nic z uroków tak długiej jazdy samochodem.
Cagliostro rozsiadł się wygodnie w samochodowym fotelu i natychmiast zasnął. A
wtedy z kieszeni jego surduta najpierw ostrożnie wylazły dwie białe myszy i usadowiły mu
się na kolanach. Potem wystawił swój łeb zaskroniec. Popatrzył na śpiącego Cagliostra,
zerknął na mnie, a później na myszy. Stwierdziwszy zapewne, że mistrz śpi mocno,
wypełznął z jego kieszeni - i jeśli się nie mylę - usiłował połknąć którąś z myszek. Obydwie
uciekły więc na tylne siedzenie, a zaskroniec z kolan Cagliostra przelazł na moje i zwinąwszy
się w kłębek, zasnął na nich w najlepsze.
Ja - dwukrotnie nieomal nie spowodowałem wypadku. Naprawdę, trudno jest
prowadzić samochód z zaskrońcem na kolanach i myszami, które buszują po kieszeniach.
Wreszcie nie wytrzymałem. Trąciłem mistrza w ramię.
Obudził się. Pojął chyba grozę sytuacji, bo zabrał mi z kolan zaskrońca i znowu
wpakował go sobie do kieszeni.
- Wolałbym, żeby pan nie spał - powiedziałem.
- Zgoda. Będziemy rozmawiać - odrzekł.
Ale właściwie o czym można rozmawiać z mistrzem czarnej i białej magii?
Byłem jednak gospodarzem w samochodzie, do mnie należało narzucenie tematu
konwersacji. Nie sądziłem, aby sprawy ochrony zabytków lub zagadnienie walki z
handlarzami antyków mogły go zainteresować. Spróbowałem więc z innej beczki.
- Czy długo uczył się pan wiedzy tajemnej? I na jakiej uczelni? - zapytałem.
Odpowiedział pytaniem:
- Pan jest idealistą czy materialistą?
- Materialistą...
- Nie wierzy pan w cuda oraz w wiedzę tajemną?
- Wszystko polega na fałszu i zręczności - wypowiedziałem się szczerze o wiedzy
tajemnej.
Nie obraził się.
- Wszystko jest iluzją - zrobił nieokreślony ruch ręką, jakby dając mi do zrozumienia,
że iluzją jest również mój samochód, ja sam i cały otaczający nas świat. - Żyjąc w świecie
iluzji, przestałem odróżniać fałsz od prawdy. Zresztą - dodał z odrobiną smutku - prawie
zawsze oszukuję. To już skrzywienie zawodowe. Zazwyczaj na pytanie, gdzie zdobyłem
wiedzę tajemną, odpowiadam: w Indiach albo u tybetańskich mnichów. Panu odpowiem
inaczej: skończyłem Sorbonę.
O czym rozmawiać z człowiekiem, który programowo, że tak powiem z zasady, nie
mówi prawdy? Znowu więc jakiś czas jechaliśmy w milczeniu, co upewniło tkwiące w
surducie stwory, że iluzjonista zasnął. Dlatego znów ujrzałem wychylającą się z kieszeni
głowę zaskrońca.
- Bądź grzeczny, Piotrusiu - upominał go Cagliostro, delikatnie gładząc palcem łepek
węża.