Bomani, jak wszyscy mardukańscy barbarzyńcy, potrzebowali do życia dużych przestrzeni...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Było to nadal za mało jak na ich potrzeby, „wszystko było wspaniale zorganizowane, bardzo zabawne zupełnie inaczej niż obecnie jest zorganizowane nasze centrum...
JOWISZ W ZNAKU RAKAZnaczenie oraz pełny wpływ Jowisza w znaku Raka, daje się zauważyć dopiero w środku życia, ponieważ pozycja taka, gdy chodzi o znak Raka,...
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
dzy koteriami, ciągłe walki o przywileje, ciągłe wydzierki i rwactwo, a to z powodu owej potrzeby rajskiego ptaka wy-pełniającej każdego człowieka...
maczugi i siekiery z krzemienia; jedni rozpalali ogie� pod ogromnymkot�em, inni gotowali ro�en, a wszyscy krzyczeli: "Jezuita! Jezuita!pom�cimy si� i podjemy...
Ustalenie zakresu poj�cia zwyk�ych potrzeb rodziny zale�y od kryterium, kt�re stanowi� b�dzie podstaw� zdefiniowania tego poj�cia...
- A to oznacza, że albo Snaplaunce należy do spisku, albo wszyscy wiedzą, że często pożycza swój prom ważnym gościom...
bynajmniej jedynie o to, by wszyscy si� bali, i bali si� w ten sam spos�b...
Idąc wzdłuż rzędów tych prowizorycznych łóżek, Harry naliczył osiemnastu pacjentów, z których wielu było niezbyt starannie opatrzonych, a wszyscy...
cz�stki (przed zmierzeniem jej cech), kt�ra nie znajduje si� nigdziew przestrzeni i czasie? Je�li za jeden obiekt uwa�a� to, co jestopisywane przez jeden wektor...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Ich stada zwierząt hodowlanych wymagały rozległych pastwisk. W swojej ojczyźnie nieustannie je zmieniali, pozwalając trawie odrosnąć. Tak samo było na wojnie. Aby wykarmić swoich wojowników, nie mogli pozostawać długo w jednym miejscu. Wyjątkiem było Sindi, gdzie zdobyli znaczne zgromadzone tam zapasy.
Wojnę rozpoczęli serią zmasowanych szturmów, gdyż tym razem działali według innej niż zwykle strategii, mającej na celu całkowite zniszczenie wszystkich miast–państw Południa, a nie tylko zdobycie jednego z nich. Wiedzieli, że muszą jak najszybciej zmiażdżyć Związek Północy, zanim pozostałe miasta zaczną sobie pomagać, tak jak czyniły to w przeszłości.
Pahner przypuszczał, że zaskoczenie skoordynowanymi atakami przyczyniło się do zagłady Związku w takim samym stopniu, jak działania agentów Sindi. Nikt nie spodziewał się tak potężnego najazdu barbarzyńców. Miasta Południa, dotąd bezpieczne pod ochroną miast Północy, nie były przygotowane do wojny, co pozwoliło barbarzyńcom stosunkowo łatwo zdobywać je jedno po drugim. Sindi było twardszym orzechem do zgryzienia. Wprawdzie Therdańczycy byli o wiele trudniejszym przeciwnikiem, ale za to władze Sindi miały czas na przygotowanie obrony.
Po zdobyciu miasta Bomani wrócili do swojej zwykłej taktyki i zaniechali szturmu na Przystań K’Vaerna. Sindi stało się potężną, ufortyfikowaną bazą wypadową, zaopatrzoną w żywność na co najmniej kilka miesięcy. Do czasu przybycia ludzi i ich diasprańskich sprzymierzeńców strategia Camsana polegała na stopniowym osłabianiu miasta i czekaniu, aż wyczerpie ono swoje szczupłe zapasy żywności. Bomani wyczekiwali, aż Przystań zacznie głodować, by wtedy rzucić swoich wojowników na mury, których osłabiona Gwardia nie będzie już w stanie utrzymać.
Pahner nie mógł zwlekać, aż Przystań osłabnie z głodu i dopiero wtedy Bomani zaczną działać. Musiał sprowokować ich do decydującej bitwy. Żeby tego dokonać, musiał zrobić dwie rzeczy. Po pierwsze, stworzyć wrażenie, że zagrożenie ze strony jego armii jest mniejsze niż w rzeczywistości, po drugie zaś dać Bomanom powód do ataku.
Takim powodem mogło być na przykład przetrzymywanie ich kobiet i dzieci.
Kapitan prychnął, zdegustowany własną hipokryzją. Bronił tysięcy kobiet i dzieci przed śmiercią z rąk swoich sprzymierzeńców, a jednocześnie chciał ich użyć jako przynęty, by wciągnąć ich ojców i mężów w pułapkę.
Wziął głęboki oddech, wysłał do tootsa polecenie włączenia komunikatora i powiedział:
– Roger?
– Jestem. – Odpowiedź nadeszła niemal natychmiast. Marine poczuł, że jego napięte mięśnie trochę się rozluźniły.
– Czuje się pan lepiej?
– Raz lepiej, raz gorzej – odparł książę. – Znów jestem na chodzie, jeśli o to pan pyta. Czyj to był pomysł, żeby przysłać do mnie Nimashet?
– Uznałem, że jest pan trochę za słabo chroniony – powiedział kapitan. – Wzmocniłem więc sekcję kapral Beckley resztą drużyny. Zostaną z panem do końca operacji.
– Rozumiem. – Na kilka chwil na linii zapadła cisza. – Co u pana słychać?
– Wszystko idzie zgodnie z planem – odparł Pahner. – Eva pracuje z Rusem nad przygotowaniem umocnień. Bistem i Bogess całkiem sprawnie zorganizowali swoją piechotę w drodze do miasta, a pamiętajmy, że z każdego pułku musieliśmy wycofać trochę ludzi, żeby pomóc inżynierom Rusa.
– A Rastar? – spytał Roger.