bione kilka tygodni temu, w ramach rutynowych działań mających na celu kom- pletowanie danych o wszystkich amerykańskich stacjach arktycznych...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...
Elfowie zrobili wiele pierścieni, lecz Sauron potajemnie zrobił Pierścień Jedyny, który miał wszystkimi innymi rządzić...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
włącznie, wszystko w tym stylu, który fachowcy nazywają stylem winietowym – sposób malo- wania przypominał wielce Sully'ego – w ulubionych...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
Kramy po obu stronach ulic by³y zbudowane wszystkie wed³ug wzoru i nieomal tej samej wielkoœci, a przed ka¿dym sklepem rozpiêty by³ parasol z p³ótna ¿aglowego,...
„Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą...
Jest to przede wszystkim wyraz błagania… a jednak czai się w nim podejrzenie! Ach, do licha z tymi podejrzeniami! Gdybym chciał o nim rozpowiadać, zrobiłbym to już...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Rampa
na Target-5 — powiedział Papanin — miejsce, gdzie spuszczają Śnieżne Koty na pole lodowe. Oddział sabotażowy powinien już tam być.
Kramer spojrzał na zegarek. 22.30. Nie wiedział, że właśnie w tym momen-
cie, dwadzieścia pięć mil na zachód, kanał zamykał się na krze, na której tkwił
uwięziony Beaumont. — Nasi ludzie dotarli tam godzinę temu. — Odparł Litwin.
— Przy pomocy radaru powinni nawet we mgle odnaleźć amerykańską bazę.
— I pas startowy. To musi być dobrze zrobione.
— Ten sam zespól wykona oba zadania, zajmie się rampą i pasem. Zrobią to
tak, jak pan sobie życzył. . .
— Pamiętaj, żadnych incydentów międzynarodowych — ostrzegł Papanin.
— Cokolwiek się zdarzy, będzie to wyglądało na wypadek. Albo. . . serię wy-
padków. W ciągu trzydziestu minut Target-5 zostanie odcięta od świata.
— Jeśli będą mieli sprawną radiostację, nic z tego!
— Nasz oddział sabotażowy zajmie się także tą sprawą. Papanin prawie nie
słuchał, osunąwszy się i założywszy ręce za głowę na oparciu fotela. — Beaumont
— wymamrotał. — Beaumont — powtórzył. — To słowo coś mi mówi. Chcę
wysłać pilną depeszę do Pietrowa w Rejestrach w Leningradzie.

* * *
— Jestem pewien, że się mylisz. . .
— Idziemy na wschód — oznajmił Graysonowi Beaumont po raz trzeci. —
I prędzej czy później znajdziemy tam Target-5. — Zapalił papierosa wilgotnego od mgły, która wciskała się wszędzie, w ich płuca również. Sprzeczka trwała już dobre dziesięć minut, a dotyczyła kierunku marszu.
— Dryfowaliśmy na tej krze bardzo daleko na południe — naciskał Grayson.
— Od kiedy jestem nawigatorem, chyba mam coś do powiedzenia. . .
— Już powiedziałeś swoje. A ja się z tobą nie zgadzam. Wszystko dryfuje na
południe i to, jak na mój gust, trochę zbyt szybko. Pole lodowe, Target-5, baza radziecka, kra, na której mało się nie potopiliśmy. — Wszystko to dryfuje na południe z tą samą szybkością. Nie bierzesz pod uwagę pływu samej kry.
— W pewnym sensie masz rację. . .
— Mam całkowitą rację. A poza tym, tu nie jest Izba Gmin, gdzie panowie
84
dyskutują, żeby uniknąć prawdziwej roboty. Ruszamy.
— Na wschód?
— A gdzieżby indziej?
Ruszyli w rzednącą mgłę. Przez pokruszony lód. Raz jeszcze musieli mocno
i pewnie chwycić rączki sań w wiecznej walce, by nie pozwolić im się przewrócić.
W niedługim czasie natrafili na wyniesiony olbrzymim ciśnieniem toros, którego nie byli w stanie ominąć. Musieli użyć siekier do rozbijania lodu i wyrąbać w ścianie bramę. Była to katorżnicza praca, opóźniająca marsz i wyczerpująca ich siły.
Jedynym optymistycznym akcentem w tej sytuacji był fakt, że od dłuższego już czasu nie słyszeli nad sobą śmigłowców.
— Wygląda na to, że Rosjanie zrezygnowali — z nadzieją w głosie powiedział
Langer, kiedy pokonali lodową ścianę. — Albo zabrakło im paliwa.
— Może — burknął Beaumont myśląc o czym innym. Zastanawiał się, czy
powinni już rozbić obóz na noc. Było pół do dwunastej i wszyscy, nawet psy, po-ruszali się jak w letargu. Napięcie minionych kilku godzin, a przede wszystkim przejmujące zimno wyczerpały ich całkowicie. Spojrzał na idącego obok Graysona. Początkowo szli chroniąc oczy pod goglami, ale mgła oblepiła szkła tak szczelnie, że ledwie widzieli dokąd idą. Dlatego teraz każdy miał je zsunięte na czoło pod kapturem. Gogle Graysona pokryte były soczewkami lodu. Jego oddech zamarzał na szkle.
— Jak tylko znajdziemy odpowiednie miejsce, rozłożymy się na noc — po-
wiedział Beaumont.
— Dzięki Bogu! — Amerykanin natychmiast uznał, że nieco zbyt gorliwie
zaakceptował możliwość odpoczynku. — Spróbuję jeszcze nawiązać łączność ra-
diową — zaproponował.
Wśród wyposażenia wiezionego na saniach znajdował się Redifon Gr 345,
radiostacja i radiolokator, stanowiące zminiaturyzowany zestaw o maksymalnej mocy zaledwie piętnastu watów. Jednak właśnie za pomocą tego urządzenia mogli kontaktować się z Thule, z pominięciem Curtis Field. Od momentu, gdy sikorski porzucił ich na arktycznym lodzie, trzy razy robili postój i nadsłuchiwali, czy nie dotrą do nich jakieś sygnały z Target-5. Nie usłyszeli nic. Jak gdyby wyspa rozpłynęła się w powietrzu.
Jeśliby udało im się odebrać choć jedną transmisję, mogli przy pomocy ra-
diolokatora określić położenie baraku, w którym znajdowała się radiostacja na Target-5. Mieliby podstawowy namiar, za którym mogli podążać. Brak jakiejkol-wiek transmisji mocno niepokoił Beaumonta, ale Anglik przezornie zachowywał
swoje obawy dla siebie. — Prawdopodobnie zakłócenia statyczne. W bazie wie-
dzą, że i tak ich transmisja nigdzie nie dojdzie, więc nawet nie próbują nadawać —
odparł niedbale, gdy Langer zapytał go o przyczyny niepokojącej ciszy radiowej.
Przed nimi, tuż nad gruntem, mgła zrzedła nieco, lecz wyżej trwała zwarta
i nieruchoma. Dotarli wreszcie do miejsca, gdzie lód na pewnym obszarze wyda-85
wał się wystarczająco solidny, by rozbić na nim obóz. Psy ślizgały się coraz czę-
ściej, co było niezawodnym znakiem, że ogarnia je nieprzezwyciężone znużenie.
Langer przed chwilą zawołał ostrzegawczo: — Bismarck nie nadąża. Wszystkie
psy zbiją się zaraz w jeden kłąb, jeśli będziemy próbowali iść dalej.
— Nie sądzę, żebyśmy znaleźli wolne miejsce w motelu o tej porze — od-
krzyknął Beaumont. — Spróbujemy zdrzemnąć się tutaj.
Zatrzymał zaprzęg i jeszcze z ręką na uchwycie sań przyjrzał się czemuś,
co pojawiło się wprost przed nim. W rzednącej mgle coś jarzyło się czerwono, znikało, wybuchało gwałtowniej. Nie mógł uwierzyć. Zamrugał, pewien że ma
halucynacje, spojrzał ponownie. Mgła poruszała się, zwijała w kłęby przesłaniając widok, tworzyła odblaskową kurtynę. Czerwone błyski wybuchnęły znowu,
przedarły się przez zasłonę, wspięły wyżej, opadły, falowały. W nozdrzach czuł
ledwo uchwytną woń dymu. Po chwili również psy złapały ten zapach i zaczęły kręcić się niespokojnie, wietrząc ogień.