ale płócienna torba podróżna, wypchana czymś po brzegi...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Falą i nagą stopą, co wnet się zanurzy, Przyjściem listu i zdjęciem pieczęci z pośpiechem, Pomiędzy zaproszeniem i rankiem podróży, Między...
polepszyło, tak, że postanowiliśmy wybrać się w podróż, przyłączając się do pięciu ludzi, któ- rym również sprzykrzyło się tam siedzieć...
pracy, podróży i ogólny brak komfortu...
i zjadł jedynego towarzysza podróży...
� Musimy podr�owa� z jak najmniejszym balastem...
przypuszczał, że sum musiał ją mieć w brzuchu bardzo długo, bo cała czymś obrosła i zrobiła się okrągła jak kula...
Bagno niemal opanowało groblę, podgryzając jej brzegi, podmywając fundamenty, zalewając jej powierzchnię...
brzegi barki i rybackie kutry wracające z morza...
- Mogę ci je pokazać, ale musisz mi w czymś pomóc...
Podróż ku zjednoczeniu -- kreacje odnajdują swego stwórcę -- jest niezwykle bliska ludzkiej duszy, a wynagrodzeniem owej podróży jest niezmienne uczucie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

McGee otwierał ją właśnie,
kiedy powiedział:
220
221
— Zjeżdżamy stąd.
Potem zaczął wyciągać z torby ubrania. Ubrania Susan. Spodnie, rajstopy, biały swe-
ter.
Ale to wciąż nie było wszystko, co znajdowało się w torbie i Susan zaczęła odczuwać
lęk przed nieznanym przedmiotem, który spoczywał na dnie. Fantazja wzięła górę nad
poczuciem rzeczywistości i Susan była pewna, że ostatnią rzeczą, którą McGee wycią-
gnie, będzie odrąbana, gnijąca głowa Jerry’ego Steina.
— Nie! — krzyknęła. — Przestań!
McGee wyciągnął ostatnią część garderoby — zwinięty w kulę sztruksowy blezer
Susan.
A więc żadna głowa nieboszczyka.
Susan nie czuła się jednak dużo lepiej. Wciąż nie orientowała się w tym wszystkim,
niezdolna była do oddzielenia snu od jawy.
— Nie — powiedziała. — Nie. Ja już mam dosyć. Więc lepiej skończ ze mną.
McGee popatrzył na nią zdziwiony, a potem zrozumienie pojawiło się na jego twa-
rzy.
— Myślisz zapewne — zapytał — że to tylko początek nowej serii koszmarów?
— Jestem już taka zmęczona.
— Już wszystko skończone.
— Chcę, żeby ze mną też był koniec.
— Posłuchaj. Zmęczenie wynika w głównej mierze z tego, że wstrzyknęli ci narko-
tyk. Ale to niedługo minie.
— Odejdź ode mnie.
Szyja zdrętwiała jej już i musiała opuścić głowę na poduszkę.
Własna nagość nie peszyła jej wcale. Susan nawet nie sięgnęła po przykrycie. Zresztą
nie była pewna, czy starczy jej do tego siły, a poza tym w obliczu wszystkich koszmar-
nych przeżyć, które były jej udziałem, jakakolwiek wstydliwość nie miała sensu. Co
mieli zobaczyć, zobaczyli.
Było jej zimno, ale to też nie miało znaczenia. Nic już nie miało znaczenia.
— Posłuchaj — kontynuował McGee. — Nie oczekuję od ciebie, żebyś rozumiała,
o co w tym wszystkim chodzi. Wyjaśnię ci później. Teraz musisz mi po prostu zaufać.
— Już raz ci zaufałam — powiedziała Susan.
— Dlatego tu jestem.
— Tak. Dlatego tu jesteś.
— Jestem tu, by cię uratować — oznajmił, a w jego głosie zabrzmiało zaangażowa-
nie i determinacja.
— Przed czym?
220
221
— Przed piekłem — odpowiedział. — Czy nie obiecywali ci, że pójdziesz do piekła?
Piekło — to był cel całego przedsięwzięcia.
— Przedsięwzięcia?
McGee westchnął.
— Nie mamy teraz zbyt dużo czasu. Musisz mi zaufać.
— Odejdź ode mnie.
McGee podłożył rękę pod plecy Susan i uniósł ją do pozycji siedzącej. Następnie
wziął biały sweter i próbował wsunąć ramiona Susan w rękawy. Stawiała opór na tyle,
na ile miała siłę.
— Dosyć tego! — powiedziała. — Dosyć waszych zabaw!
— O rany! — wykrzyknął mężczyzna. Odłożył sweter na łóżko i pomógł Susan poło-
żyć się z powrotem. — Poczekaj, zaraz coś usłyszysz. A raczej przestaniesz słyszeć.
Zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć, McGee wyjął z kieszeni płaszcza latarkę, zapa-
lił ją i odszedł w mrok, w kierunku wodospadu. Wkrótce odgłos spadającej wody zagłu-
szył jego oddalające się kroki.
Może zostawi mnie w spokoju, pomyślała, albo zaraz wykończy. Jedno z dwojga.
Zamknęła oczy.
Huk wodospadu nagle umilkł.
W jednej sekundzie Pieczara Gromów zamieniła się w Pieczarę Ciszy.
Otworzyła oczy i zmarszczyła brwi. Czyżbym ogłuchła? zastanawiała się przez
chwilę.
I nagle gdzieś z ciemności dobiegł ją podniesiony głos Jeffa McGee.
— Słyszysz? Nie ma wodospadu. To tylko nagranie z taśmy. — Jeff mówił i wracał
w stronę Susan. Znów słyszała jego kroki, były coraz głośniejsze i nic ich już nie za-
głuszało. — To było tylko nagranie puszczone przez cztery kwadrofoniczne głośniki.