Falą i nagą stopą, co wnet się zanurzy, Przyjściem listu i zdjęciem pieczęci z pośpiechem, Pomiędzy zaproszeniem i rankiem podróży, Między...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Aż do wiosny tego roku schemat wyglądał następująco: coraz pospieszniejsze stosunki, po których następowała krótka drzemka (nawiasem mówiąc, ulubiony...
Teraz – mając Boga, a z Nim Jego nieskończone bogactwa – pośpiesznie wyrzekałam się ich...
polepszyło, tak, że postanowiliśmy wybrać się w podróż, przyłączając się do pięciu ludzi, któ- rym również sprzykrzyło się tam siedzieć...
aparaty cyfrowe Rodzaj pamięci to informacja na temat tego na jakich kartach pamięci aparat zapisuje zdjęcia...
\par w oczekiwaniu na Drugie Przyj\'9ccie Chrystusa, do kt\'f3rego w\par rezultacie\par nie dosz\'b3o" (s...
ale płócienna torba podróżna, wypchana czymś po brzegi...
pracy, podróży i ogólny brak komfortu...
i zjadł jedynego towarzysza podróży...
� Musimy podr�owa� z jak najmniejszym balastem...
kt�rym pospieszono kiedy� Ko�cio�owi na pomoc, bliskie jest odniesienia p�nego zwyci�stwa...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

..
Lecz wszelką radość płaci się smutkiem jej zgonu.

• Ja

• Kto miłość zna?

• Przedwiośnie

• Upojenie

5. Uśmiechy godzin (1910):

• Ogród przedziwny

• Niewinność

Z cyklu Uśmiechy godzin, z tomu Uśmiechy godzin.

Obłoki pachną wiosną,
Wonieje ziemia świętem.
W powietrzu rannie, rośno...
Śpiew w sercu wniebowziętem...

Soczysta, mokra trawa
Źdźbeł czułe ciałka suszy.
Wiatr zdrowy jak zabawa...
Śmiech w zachwyconej duszy...

Kochane słońce wkoło
Rozlewa złoto płynne.
Hen, w mgle tak modre sioło
Jak miejsce snów rodzinne.

Skowronek, ranka serce,
W błękitach szczęściem bije.
Kwieciste łąk kobierce
12

Są boże i niczyje.

Precz z głowy myśli żeną8.
Jak dziecko, gdzieś przed laty,
Oczyma myślę jeno:
...Niebiosa, słońce, kwiaty...

• Południe

• Duszy tęsknica

• Czemu...

• Yama i Yami (Motyw z Rigwedy X 10)

• Kiedy spotkałem Cię...

• Zmrok

• Pszczoła

• Gra w piłkę

W grodzie, gdzie drzew szczyty złoci słońca schyłek
Różowiąc nienaganny, czysty błękit włoski,
Dziewczęta w białych szatach, wśród śmiechów beztroski,
Rozbawione rzucają krągłe śnieżki piłek.

Białe kule szybują bez wahań i myłek,
A letni wiatr, dziewczęcych kształtów rzeźbiarz boski,
Grę ciał ujawnia, którym, jak nimfom z pogłoski
Zamierzchłych bajek znanym, obcy jest wysiłek.

Zda się, że marmurowych dryjad9 lud wesoły
Ożył nagle, rzuciwszy kamienne cokoły,
I wskrzesił na chwil kilka cudowny sen grecki.

A lubieżny, zbudzony z snu sylen zdradziecki
Oklaskuje je, skryty w poplątane bluszcze,
Gdzie fontanna, spadając, jak oklaski pluszcze.

• Smutek twórcy

• Poszukiwacz tajemnicy

• Krysta spod płota

• Ruiny palatynu

Ten utwór i następny z cyklu Śladem stopy antycznej.

• Chcesz upominku ode mnie...

Chcesz upominku ode mnie,
dziś kiedy żegnać się mamy,
By przypominał mnie tobie,

8 w. 17. żeną – stpol. gnają, wyganiają.
9 w. 9. driady – w greckiej mitologii boginki leśne, mieszkające w drzewach.
13

bracie i sztuki wybrańcze.
Daję-ć kamień: bo świat ci
także nic nie da innego.
Jeno ja cię obdarzam
złomem marmuru bez skazy,
Białym jako step śnieżny,
co go krok nie tknął wędrowca.
Znam twe serce płomienne
i mądre, zimne twe dłuto.
Kuj w tej bryle sny swoje,
czyste, szlachetne jak ogień,
Uwieczniając je kształtem
w chłodnym, nieczułym kamieniu.
I nie zważaj, jeżeli
oko ciekawe przechodnia,
Żaru duszy nie czując,
uczuje jeno chłód głazu.
Bowiem kiedyś nagrodą
będzie ci boską, gdy nad nim,
Wzruszonymi palcami
po zimnym błądząć marmurze,
Skrytą łzę Michał Anioł
jakiś oślepły uroni.

6. W cieniu miecza (1911):

• Jak wiersze czytać

Siądź z książką na fontanny krawędzi kamiennej,
W której ogród odbija się i błękit czysty,
Połóż przy sobie uschły kwiat, pożółkłe listy,
Wstążkę i mandolinę, instrument piosenny.

I kiedy słońce kończyć będzie bieg swój dzienny,
Najsłodszy ranek szczęścia przypomnij świetlisty
I wieczór najsmutniejszych łez, gdy ametysty
Niebios zlewały na cię zmierzch bólem brzemienny.

I gdy dwie łzy upadną na kwiat, listy, wstążkę,
Oparłszy skroń na dłoni, otwórz cicho książkę,
A zrozumiesz, co znaczą słowa: zmierzch, żal, smutki.

I gdy podniesiesz czoło po zadumie długiej,
Zaznacz tę stronę modrym kwiatem niezabudki
I nigdy już nie czytaj jej w życiu raz drugi.

• Curriculum vitae

Z tomu W cieniu miecza; pierwodruk w «Museionie» 1911, nr 4, s. 73.

Dzieciństwa mego blady, niezaradny kwiat
14

Osłaniały pieszczące, cieplarniane cienie.
Nieśmiałe i lękliwe było me spojrzenie
I stawiając krok cudzych czepiałem się szat.

Młodość ma pierwsze skrzydła swe wysłała w świat,
Kiedy nad wiosnę milsze zdały się jesienie.
Więc kochałem milczenie, wspomnienie, westchnienie
I plotłem chmurom wieńce z swych kwietniowych lat.

Dopiero od posągów, od drzew i od trawy,
Z którymi żyłem długo wśród dalekich dróg,
Nauczyłem się prostej, pogodnej postawy.

I kiedym, stary smutku dom zburzywszy w gruzy,
Uczynił z siebie jeno wschodom słońca próg,
Rozumie mnie me serce i kochają Muzy.

• Estetyka

Pierwodruk w «Museionie» 1911, nr 4, s. 77.

Im wyżej arcydzieło ścigasz tajemnicze,
Widzisz, że kroczysz w wyższe li swej duszy ślady,
Która na olimpijski szczyt wdziera się blady,
By bogi stroić w swoje człowiecze zdobycze.

Im bardziej uszlachetniasz serce, tym oblicze
Sztuki twej bardziej prawe. Nie kuszą-ć bezłady.
Rzetelność gardzi gestem kłamstwa i przesady,
A smak twój w prawdzie jeno znajduje słodycze.

Uczucie powściągliwe przed snu jasnowidem
Jest jeno duszy twojej pięknym, męskim wstydem,
Zwartość dumą, prostota twej siły spokojem.

I oczy twe już zdrady złud się nie ulękną:
Wiesz, że rzecz jest prawdziwa wtedy, gdy jest piękną,