Przyszedł Bliss z zawiniętymi w koc manatkami Willa...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
ponieważ dopóki nie będziemy wiedzieli więcej o tkwiących w człowieku siłach, nie możemy mieć nadziei, iż dowiemy się czegoś więcej o przyszłości i...
***Ale z tym śmiechem przyszła jakaś dziwna otucha, a za otuchą - wiara...
Ponieważ jestem tylko tym ciałem, już dziś gnijącym w jakimś momencie przyszłości, tym staromodnie piszącym szkieletem, czuję, że to ciało żąda siebie,...
Chciałam to teraz powiedzieć Beacie, żeby ją skłonić do przemyślenia kwestii i urwałam, bo przyszło mi na myśl, że może spowoduję tym pierwszy krok na drodze...
Pewnego wieczoru Faks specjalnie przyszedł do Robintona, by go wyzwać na pojedynek walki wręcz; nie ze sobą, ale z jednym ze swoich młodych gospodarzy...
drcu, iż barzo rad patrzał na ty swowolne a wszeteczne krotofile a sprawy ludzkie, to się im uśmiawszy a nadziwowawszy zasię, to po woli dyscypułum przyszedszy,...
VIII Urojenia Kelvina Hallidaya Następnego ranka byli w ogrodzie, kiedy przyszła pani Cocker z pilną wiadomością...
otwarcie się horyzontu czasowego w przyszłość, lecz raczej w przeszłość:„Idziemy do przodu oglądając się za siebie" - napisał jeden z...
Przyszła odpowiedź z Infortechu, gdzie przez ostatnie trzy lata pracowała Kathy Voskuhl...
� zaufanie,PRZYSZ�E KIERUNKI ROZWOJU PSYCHOPATOLOGII739� otwarcie,� nazywanie problem�w po imieniu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

- Do zobaczenia po wojnie - powiedział. - Dziś wieczór podpalę na twoją cześć moje pierdy!
„Jacyż z tych Amerykanów wariaci", myślał Watanabe potrząsając Willowi dłoń. - Może się znowu spotkamy w lepszych okolicznościach.
„Jacyż z tych Japończyków dziwacy", myślał Will. Podziękował Watanabemu za wszystko, co ten dla niego uczynił.
Urzędnik wyprowadził go za budynek, gdzie czekała mała ciężarówka. Kazali mu usiąść z tyłu. Wlazł na platformę, spuścili plandekę. Gdy ciężarówka ruszyła ku bramie wyjazdowej, kucnął.
Kilka minut później poczuł zapach zatoki Ariake. Wspinali się na niewielkie wzgórze, ujrzał z lewej obszar wzburzonej wody. Był bezpieczny, kłopoty miał za sobą. Poklepał kierowcę po ramieniu. - Gdzie ten Obóz 14, żołnierzu?
Kierowca wskazał obszar za zatoką. - Tam. W Nagasaki.
Yoshida, były minister spraw zagranicznych, nadal działał potajemnie na rzecz pokoju. Człowiek ten, który pomógł Konoyemu napisać „Memoriał dla Tronu", i wywołał furię kół wojskowych nawołując do szybkiego zakończenia wojny, otrzymał wiadomość, że wiceadmirał Ozawa na własną rękę negocjuje z Brytyjczykami. Yoshida natychmiast udał się do Sztabu Cesarskiego. Ozawa powitał dyplomatę uprzejmie, gdy jednak usłyszał, że flota ma zamiar przewieźć negocjatora do Brytyjczyków na pokładzie okrętu podwodnego, opadła mu szczęka.
- Nic mi o takim przedsięwzięciu nie wiadomo - powiedział oschle.
Yoshida czuł się jak dureń, ponieważ jego informator był szanowanym, starym mężem stanu. Wyszedł bez zwłoki. Dwa dni później pojawili się w jego domu w Oiso dwaj kempei. Poprosili uprzejmie, żeby im towarzyszył do sztabu w Kudanie. Yoshida uznał, że wpakował go w to Ozawa i zdumiał się, poinformowany w czasie przesłuchania, że jego aresztowanie nie ma nic wspólnego ze sprawą okrętu podwodnego.
- Proszę powiedzieć szczerze wszystko, co panu wiadomo o kontekście sprawozdania przedłożonego Tronowi przez księcia Konoyego w lutym.
Odgadł, że wiedzą o jego udziale przy pisaniu „Memoriału".
- Nie mam nic do powiedzenia - rzekł. Konstytucja nadal chroniła tajemnicę korespondencji, nie mogli więc odeń żądać, by im streszczał raport adresowany do cesarza.
Przyciskali go, a ich wnikliwe pytania dowodziły w oczywisty sposób, że chcieli jedynie poznać treść zaleceń, przekazanych przez Konoyego Jego Majestatowi. Inni przesłuchujący zaczęli go ostro wypytywać o przyjaźnie z ambasadorami Brytanii i Ameryki. Przyznał, że łączy go szczególna przyjaźń z Grewem, i że posyłał mu od czasu do czasu paczki żywnościowe, gdy po Pearl Harbor zamknięto go we własnej ambasadzie.
- Poinformowano nas, że w owym czasie obiecywał pan spotykać się z ambasadorem Grewem potajemnie. Gdzie się spotykaliście? Jaki był cel tych spotkań?
- Nigdy nie składałem takich obietnic! - odparł oburzony Yoshida.
- Mamy dowód, że pan je składał.
- To pokażcie mi ten dowód.
Jeden z przesłuchujących wręczył mu list napisany przez Yoshidę do Grewa przed repatriowaniem ambasadora.
- Wysłałem go jawnie, wiedząc, że zostanie ocenzurowany. Było to zwyczajne pożegnanie.
Drugi z przesłuchujących wskazał zdanie wyrażające nadzieję, że spotkają się w lepszym czasie.
- To znaczy tyle co „obyśmy się spotkali w lepszych czasach".
- Innymi słowy jest to obietnica potajemnego spotkania.
- Oczywiście, że nie jest - powiedział rozdrażniony Yoshida. - Możecie to tak w angielszczyźnie odebrać, ale ja napisałem tylko słowa pożegnania. Nie ma tu żadnego wielkiego spisku, ani tajnych spotkań.
Yoshida wyjaśniał i wyjaśniał, przesłuchujący nie chcieli tych wyjaśnień rozumieć. Uprzejmie odprowadzili go do celi. Został najzwyczajniej uwięziony. Należało to, prawdę powiedziawszy, do tradycji rodzinnej. Jego ojciec siedział w więzieniu za pomoc udzieloną rebeliantom podczas Rewolty Satsumy.
Yoshida był tylko pierwszym z dwunastu uwięzionych za związek z „Memoriałem". Inni, o których wiedziano, że sympatyzują z Zachodem, zostali przesłuchani, wśród nich sekretarz księcia Saionjiego i prezes Towarzystwa Amerykańsko-Japońskiego. Celem nadrzędnym tych poczynań było zgromadzenie dowodów, jakie by usprawiedliwiały aresztowanie Konoyego, który na ręce markiza Kido złożył ostry protest.