Chciałam to teraz powiedzieć Beacie, żeby ją skłonić do przemyślenia kwestii i urwałam, bo przyszło mi na myśl, że może spowoduję tym pierwszy krok na drodze...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
— Siadaj, chłopaku — powiedział dowódca...
– Zgadzam się – powiedziała nie ociągając się Colette...
— Tego kuśnierza mogłabyś lepiej pamiętać, skoro zetknęłaś się z nim osobiście — powiedziałam z niezadowoleniem i naganą...
— Chce pan powiedzieć, że rurę założono, kiedy nie było jeszcze krateru ani tego wąwozu? — spytałem...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
— To jest możliwe, ale raczej nieprawdopodobne — powiedział Ulath...
– Nie masz mi nic do powiedzenia – odparł, nie potrafiąc ukryć pobrzmiewającej w jego głosie konsternacji...
– Powinniśmy się stąd wynosić, nim orki zaczną przetrząsać te ruiny – powiedziała Isaan...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Tkwi w tym swoim kokonie wielkich uczuć, omotana gadaniem Przemysława, znałam to gadanie, o mało i mnie nie ogłupił… I wcale nie chce z niego wyjść. Jeśli wyjdzie, szlag im trafi związek, a ja się niepotrzebnie przyczynię.
— No? — spytała Beata niecierpliwie. — Co z tą kobietą?
— Wolisz wiedzieć o nim coś najgorszego, czy wolisz nie wiedzieć nic?
— Wolę wiedzieć. Uparta jestem. Jeżeli zabił człowieka, jeżeli wczoraj się z kimś ożenił, jeżeli jakaś kobieta urodziła mu dziecko…
Rozzłościłam się nagle.
— Zgadza się, czekał z kwiatami w klinice położniczej. Do jakiejś obcej dziwy przyszedł, ale wszyscy go brali za szczęśliwego ojca. Nie to akurat jest najgorsze.
— A co?… Czekaj, niech ci skończę. Więc niech będzie najgorsze, po pierwsze ja się przy nim zaparłam, jaki by nie był. I co by nie robił. A po drugie uważam, że mam prawo decydować o swoim życiu. Nie mogę decydować bezpodstawnie, na bazie mglistych przypuszczeń i nietrafnych dedukcji. Powinnam wiedzieć, nie uważasz?
Zgodziłam się z nią, bo zawsze miałam takie samo nastawienie. Powiedziałam w złagodzonej nieco formie, główny nacisk kładąc na wnioski. Beata słuchała z kamiennym spokojem.
— Wiem — powiedziała pobłażliwie. — Znam te sprawy, kłóciłam się z nim o to. On ma już taki styl postępowania i rzeczywiście pod tym względem jest kompletnym idiotą. Nie rozumie, co taka baba może odczuwać, uważa, że robi chwilową przyjemność i cześć, nic dalej. Ale jak mu to wytłumaczyłam, zaczął się hamować.
— Dawno mu wytłumaczyłaś?
— Co najmniej rok temu.
— To ciekawa jestem, co robił przed dwoma laty, jeżeli to co widziałam dwa tygodnie temu, było hamowaniem się. Nosił ją na rękach?
— Nie wiem czy ją, ale owszem. Powiem ci, że ja im wszystkim nawet współczuję…
Granit przy niej, to było nic. Miękki materiał. Postanowiłam dać spokój, w końcu może to ja się mylę? Przemysław realizuje jakieś tajemnicze cele i w drodze do nich stosuje oryginalne środki, ale może tak musi? Beata go ma i jest szczęśliwa, co ja się będę czepiać…
Dokładnie w trzy lata później zadzwoniła do mnie o pierwszej w nocy.
— Przepraszam cię, że dzwonię o tej porze — powiedziała zgnębionym głosem. — Ale gdzie mam zadzwonić, jak nie do ciebie? Do dyżurnego milicjanta? Już nie mogę…
W tym miejscu załamała się i zaczęła płakać. Nie zdołałam pojąć, co się stało, bo płakała coraz gwałtowniej i powtarzała tylko, że już nie może, nie może, nie może!!! Wypadłam z domu i pojechałam do niej.
Rozeszła się z Przemysławem.
Już po kwadransie łzy przemieniły się w szaleństwo. Musiała go przedtem naprawdę kochać, bo teraz pluła dzika nienawiścią. Nie dziwiłam się jej wcale, przeczekałam atak zrozpaczonej furii, przyświadczałam wszystkiemu. Po następnym kwadransie przestała krzyczeć i można było zrozumieć, co mówi.
— Oszukał mnie. Rozumiesz? Od początku do końca to było jedno gigantyczne łgarstwo! I rzucił mnie tak śmiertelnie wstrętnie, że już nie można obrzydliwiej! Ohydnie, po chamsku, z bezwzględnym, nieludzkim okrucieństwem…!
— Zaczekaj, nie mów od końca — poprosiłam. — Powiedz od początku, zwal to z siebie, ja się mniej więcej i tak orientuję. Wypluń, wycharkaj, nie zostawiaj na rozplenienie.
— Najchętniej bym się przenicowała i wyszorowała ryżową szczotką — powiedziała Beata gwałtownie. — Potem mogłabym się odwrócić z powrotem na prawą stronę. Czuję się brudna. Wytarzana w gównie.
— To aż tak źle?
— Jeszcze gorzej. Od początku…? Ja tak strasznie chciałam, żeby mnie ktoś kochał… To było dawno, na początku. Potem już przestałam mieć takie wymagania, potem już strasznie chciałam móc kochać kogoś… O Boże, przecież wiesz, moja matka, mój mąż… Przed nimi musiałam się bronić!
Wiedziałam, zgadzało się. Kopalnia uczuć w Beacie nigdy nie mogła znaleźć ujścia. Do Przemysława to wszystko wybuchło…