powinien dodać gazu...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Barak nerwowo odchrząknął, zastanawiając się nad aktualną równowagą umy-słu O’Loga i rozważając, czy nie powinien w gruncie rzeczy wycofać się...
- Powinieneś być głęboko wdzięczny, George, za tę szczyptę realizmu...
- Dla ścisłości muszę dodać - ciągnął Fryderyk - że mój ojciec wie o tych wagarach...
ODNOWIENIE SCHOLASTYKI...
Najgorsze ze wszystkiego jest oczywiście "ja", które jest prawie wszechobecne i prawie nieoporne, choć poprzez swe głębokie zakorzenienie nie do końca...
44 53 8A 3E D6 C6 96 B3 4E 00 71 03 44 52 26 9C Hendersonville_NC-9...
tego, mając na uwadze przestrzeganie dyscypliny (takie pojęcie nie mieściło się w ich umysłach) ani nawet zachowanie porządku...
sność drugiej ćwierci; suma wniesiona do wspólnoty stanowić będzie jedną czwartą właści- wego wkładu, pozostałym zaś przy życiu małżonkom...
— Do Toronto...
W tym wypadku, podobnie jak przy innych rodzajach dysfunkcji seksualnych, mężczyzna przyjmuje w trakcie aktu seksualnego rolę obserwatora...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Cherry jęknęła cicho, gdy Ptaszek i maszyna rozdzielili się w powietrzu. Zdawało się, że przez sekundę motor zawisł nieruchomo, nim przekoziołkował i runął w pordzewiałą plątaninę blachy, która była kiedyś jedną z fabrycznych przybudówek. A Ptaszek toczył się i toczył po ziemi.
Ślizg jakoś nie usłyszał huku. Stał obok Cherry pod osłoną otwartej rampy
załadunkowej. . . A potem, bez żadnego przejścia, pędził do leżącego jeźdźca po rdzy nakrapianej bielą śniegu. Ptaszek leżał na wznak, miał krew na wargach, a usta częściowo przesłonięte supłami rzemyków i amuletów, które zawsze nosił
na szyi.
— Nie dotykaj go — powiedziała Cherry. — Może mieć połamane żebra albo
być całkiem porozrywany w środku. . .
Na dźwięk jej głosu Ptaszek otworzył oczy. Ściągnął wargi, wypluł trochę
krwi i kawałek zęba.
— Nie ruszaj się. — Cherry przyklęknęła obok niego. Przeszła na wyraźną
dykcję, jakiej uczyli jej w szkole medycznej. — Możesz być ranny.
— Pieprz się, paniusiu — wykrztusił i podniósł się sztywno, z pomocą Ślizga.
— Jak chcesz, durniu — odparta. — Krwotok. Guzik mnie to obchodzi.
— Nie dostałem jej — oświadczył Ptaszek, grzbietem dłoni rozsmarowując
krew po twarzy. — Ciężarówki.
168
— Zauważyłem — mruknął Ślizg.
— Marvie i chłopcy mieli towarzystwo. Jak muchy na gównie. Para podusz-
kowców, śmigłowiec i w ogóle. Pełno facetów.
— Jakich facetów?
— Jak żołnierze, ale to nie oni. Żołnierze łaziliby dookoła, opieprzali się, opowiadali dowcipy, kiedy nie widać nikogo ważnego. Ale nie ci.
— Gliny?
Marvie i jego dwóch braci w parunastu na wpół zasypanych kolejowych
cysternach hodowali jakieś zmutowane zielsko. Czasami próbowali destylować
składniki aminowe, ale laboratorium stale im wybuchało. Stanowili coś, co moż-
na uznać za stałe sąsiedztwo Fabryki. Sześć kilometrów.
— Gliny? — Ptaszek wypluł kolejny odprysk zęba i zakrwawionym palcem
ostrożnie zbadał wnętrze ust. — Przecież nie naruszają prawa. Zresztą glin nie stać na taki sprzęt: nowe poduszkowce, nowa honda. . . — Rozciągnął w uśmiechu wargi, mokre od krwi i śliny. — Pokręciłem się po Samotni i dokładnie ich sobie obejrzałem. Nikt, z kim chciałbym pogadać. Ty też nie. Chyba całkiem roz-pieprzyłem Gentry’emu motor. . .
— Nie przejmuj się — uspokoił go Ślizg. — Jest zajęty czymś innym.
— To dobrze. . .
Zatoczył się w stronę Fabryki, niemal upadł, odzyskał równowagę i poszedł
dalej.
— Ma odlot jak latawiec — zauważyła Cherry.
— Hej, Ptaszek! — zawołał Ślizg. — Co się stało z tą torbą gówna, którą
miałeś oddać Marviemu?
Ptaszek zachwiał się.
— Zgubiłem. . .
A potem zniknął za narożnikiem z blachy falistej.
— Może wszystko to wymyślił — zastanowiła się Cherry. — Tych facetów.
I całą resztę.
— Wątpię — odparł Ślizg i wciągnął ją w cień, gdy z zimowego nieba opadła
nad Fabrykę czarna honda bez świateł.

* * *
Biegnąc po chwiejnych stopniach, słyszał, jak honda piąty raz zatacza krąg
nad Fabryką. Blaszany dach wibrował od podmuchu. Niech tam, pomyślał; to powinno zwrócić uwagę Gentry’ego na fakt, że mamy gości. Dziesięcioma ostrożny-mi krokami pokonał wąski pomost; zastanawiał się, czy w ogóle zdołają wynieść 169
stąd Grafa z noszami. . . Trzeba będzie chyba na całej długości przyspawać dodat-kowy dwuteownik.
Bez pukania wszedł na poddasze. Gentry siedział przy pulpicie. Pochylił gło-wę w bok i spoglądał w górę, na plastikowe świetliki. Pulpit był zasypany kawał-
kami obwodów i narzędziami.
— Śmigłowiec — oznajmił zdyszany Ślizg.
— Śmigłowiec — zgodził się Gentry i w zadumie pokiwał głową. Splątany
czub podskoczył. — Chyba czegoś szukają.
— Obawiam się, że już znaleźli.
— Może to Agencja Energii?
— Ptaszek widział jakichś ludzi u Marviego. I widział tę maszynę. Nie słu-
chałeś, kiedy chciałem ci opowiedzieć, co on mówił.
— Ptaszek?
Gentry przyjrzał się małym błyszczącym elementom na blacie. Podniósł dwa
zaciski i skręcił je razem.
— Graf! Kazał. . .
— Bobby Newmark — mruknął Gentry. — Tak. Teraz wiem już więcej o Bob-
bym Newmarku.
Cherry stanęła za Ślizgiem.
— Musisz coś zrobić z tym pomostem — oświadczyła, podchodząc do noszy.
— Za bardzo się kiwa.
Pochyliła się, by sprawdzić odczyty Grafa.
— Chodź no tu. Ślizg — rzucił Gentry.
Wstał. Przeszedł do pulpitu holo. Ślizg ruszył za nim, wpatrzony w płoną-