pożegna się z życiem...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Jeszcze wczoraj chciałem pisać mowę pożegnalną, ale dziś nad ranem straciłem umiejętność układania kunsztownych peror...
POŻEGNANIE Z PENDŻYKENTEM Opowieść dwudziesta i ostatnia o bazarowych uciechach, o nieoczekiwanym pojawieniu się strażnika z...
Małe pociechy płacę wielkim żalem swoim Za tym nieodpowiednym pożegnaniem twoim...
mają marzenia i jednocześnie znajdują sposoby na pogodzenie ich realizacji z życiem osobistym...
â Proszę mnie z nią połączyć...
tylko pociągnęło za sobą dalszą decentralizację decyzji...
Ja wykorzystywałem swój czas na droczenie się z inżynierami, technikami, elektrykami i cholernie głupim delegatem związku zawodowego, który obstawał przy tym,...
komputery zaczĂŞÂły porozumiewaĂŚ siĂŞ w jĂŞzyku maszyn...
dziejowe" odbywają się z taką konsekwencją, że stają się niedostrzegalnymi,niweczą sam zmysł, za pomocą którego mogłyby być ujęte...
Tylko my na to gotujemy się, aż nam wieść przyszła, że król jego mość przyszedł pod Smoleńsk...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Cowper okazał się potężnym nieprzyjacielem. Stefan zrobił wszystko, by postawić
go przed sądem, choć byłoby znacznie lepiej, gdyby go zabił i zbiegł do Francji. Tam nie
sięgała władza króla Henryka.
Gorzkie myśli kłębiły się w głowie Stefana po wyjściu Anny, ale zdawał sobie
sprawę z tego, że mając krew na rękach, musiałby z niej zrezygnować. Szukał sprawied-
liwości na drodze prawnej, ponieważ kochał Annę i jeśli było mu sądzone umrzeć z tego
powodu, to niech i tak będzie. Ona nie mogła zostać skalana. Zbyt ją kochał, by wyko-
rzystać jej wspaniałomyślność.

Anna siedziała z matką i siostrą w bawialni. Gdy dołączył do nich lord Melford,
T L R
poznała z wyrazu jego twarzy, że dowiedział się czegoś nowego w sprawie Stefana, i ser-
ce jej mocniej zabiło. Odłożyła na bok robótkę, wstała i popatrzyła na niego z obawą.
- Masz jakieś wieści? - zapytała.
- Termin rozprawy został wyznaczony na jutro - odparł Robert. - Nie martw się,
córeczko. Werdykt może być lepszy, niż się spodziewasz. Znalazły się dowody świad-
czące o tym, że lord de Montfort mógł zostać pozbawiony praw do majątku na skutek
oszustwa.
- Wspaniale, lecz to nie oczyszcza Stefana od zarzutu morderstwa.
- To prawda - przyznał lord Melford. - Król Henryk wezwał Cowpera do Londynu
i zażądał przedstawienia dowodów na poparcie postawionych lordowi de Montfortowi
zarzutów. Jak dotąd Cowper się nie pojawił. Jeżeli nie stanie przed sądem, to król sam
zadecyduje, czy jego oskarżenia są uzasadnione.
- Co to da Stefanowi? Został napiętnowany jako najemnik i morderca. Kto wystąpi
w jego obronie?
- Czy wyznał ci, co naprawdę wydarzyło się tamtego dnia? - Robert nie odrywał
przenikliwego spojrzenia od twarzy córki. - Jeśli wiesz, musisz mi o tym powiedzieć.
- Lady Madeline poprosiła Stefana o pomoc, ale gdy wszedł do jej komnaty, roz-
darła na sobie suknię i zaczęła krzyczeć, że ją gwałcą. Sir Hugh, jej wuj, wpadł natych-
miast, bo to była pułapka zastawiona na Stefana. On odepchnął ją w stronę sir Hugh, a
ten przebił ją mieczem.
Zamordowałby również bezbronnego Stefana, gdyby nie przybycie... pewnego
człowieka. Ten człowiek zabił sir Hugh w uczciwej walce i rzucił Stefanowi miecz. Ra-
zem wywalczyli sobie drogę odwrotu, choć zbrojni sir Hugh próbowali ich zatrzymać.
- Czy jest świadek tych wydarzeń?
- Nikt, kogo Stefan mógłby wezwać na świadka. Człowiek, który go uratował,
byłby gotów dla niego umrzeć, ale to nie uwolniłoby Stefana od oskarżenia o współ-
udział i nie zamierza o nim wspominać.
Lord Melford skinął głową i pogrążył się w rozważaniach. To, co usłyszał od An-
ny, zwiększyło jego szacunek dla lorda de Montforta.
- Twój ukochany to człowiek dumny i niemądry, ale honorowy - orzekł. - Cóż, zo-
T L R
baczymy, co da się dla niego zrobić. Jeżeli lord Cowper nie przybędzie, aby osobiście
wnieść oskarżenie, to wszystko zależy od króla.
Anna przepłakała całą noc po powrocie z Tower, ale potem wzięła się w garść, za-
nalizowała sytuację ukochanego i doszła do mniej więcej tych samych wniosków, co oj-
ciec. Stefan był dumny i dlatego nie życzył sobie, by Anna zaangażowała się w jego
obronę. Z tego samego powodu zabronił Hassanowi zeznawać. Słowami ją odtrącał, ale
wyraz jego oczu przeczył słowom. Czepiała się więc myśli, że jednak ją kocha, choć nie
chciał tego przyznać.
- Na dziś wieczór jesteśmy zaproszeni na dwór - poinformował rodzinę Robert. -
Wiem, że Anna nie jest w nastroju do zabawy, lecz nie wolno nam obrazić króla odmo-
wą. Jutro od jego widzimisię będzie zależało życie lorda de Montforta i choć Henryk jest
sprawiedliwy, to potrafi być bardzo surowy. Dlatego wszyscy stawimy się na balu i bę-
dziemy się uśmiechać. To dotyczy również ciebie, Anno.
- Tak, ojcze, jak sobie życzysz - odpowiedziała.
Pochyliła głowę nad robótką, udając skoncentrowaną na haftowaniu. Świadomość,