pan wie, prowadzę przede wszystkim sprawy rozwodowe...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...
Elfowie zrobili wiele pierścieni, lecz Sauron potajemnie zrobił Pierścień Jedyny, który miał wszystkimi innymi rządzić...
Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
włącznie, wszystko w tym stylu, który fachowcy nazywają stylem winietowym – sposób malo- wania przypominał wielce Sully'ego – w ulubionych...
Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
Kramy po obu stronach ulic by³y zbudowane wszystkie wed³ug wzoru i nieomal tej samej wielkoœci, a przed ka¿dym sklepem rozpiêty by³ parasol z p³ótna ¿aglowego,...
„Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą...
Grobstein Ruth, Wszystko o raku piersi FAKTY, KTÓRE POWINNAÂ ZNAå, I PYTANIA, KTÓRE MO˚ESZ ZADAå 37 • Skoro us∏ysza∏aÊ takà diagnoz´,...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

To pewien mąż śledził
mnie, ponieważ dowiedział się, że jego żona zaangażowała mnie do swej sprawy
rozwodowej.
— Rozumiem — uśmiechnąłem się pogodnie i odstawiłem kieliszek koniaku,
który nagle przestał mi smakować.
Widziałem przecież na własne oczy, że beżowy mercedes zajechał przed sklep
Buchera, a potem elegancki, siwy pan odjechał tym mercedesem z panią Herbst.
Jej wyjaśnienia były po prostu kłamstwem. I choć ona wyglądała tak bardzo uro-
czo, jej oczy patrzyły na mnie z ogromną życzliwością, to przecież stałem się
raptem czujny i bardzo ostrożny.
92
— Wróciłam potem pod dom towarowy — powiedziała — ale pana już nie by-
ło. Mój samochód był zamknięty. Wzięłam taksówkę i pojechałam do Dobenecka.
Nie smakuje panu koniak? — zainteresowała się.
— Nie lubię alkoholu. Wolałbym kawę — wyjaśniłem.
Wstała z kanapy i poszła do kuchni, a ja rozglądałem się po jej pięknie urzą-
dzonym apartamencie i ze smutkiem pomyślałem, że nigdy nie spotkamy się
w Warszawie, nigdy nie zobaczę jej w moim mieszkaniu, ani nie będę z nią jechać swoim wehikułem.
Zapaliłem papierosa i zacząłem nerwowo przechadzać się po pokoju. Na ma-
łym biureczku zobaczyłem fotografię jakiegoś przystojnego mężczyzny, zapewne
męża pani Herbst. Potem rzucił mi się w oczy rozłożony na biureczku arkusik
papieru, na którym wyraźnie widniało moje imię i nazwisko. Ktoś powie, że po-
stąpiłem niezbyt ładnie, ale wziąłem do ręki ten arkusik i przeczytałem napisaną na maszynie notatkę.
Informacja od Schreibera. Tomasz zwany Panem Samochodzi-
kiem jest zręcznym detektywem zatrudnionym w Ministerstwie Kultury
i Sztuki. Znakomity fachowiec w swej dziedzinie, między innymi roz-
pracował znanego we Francji „Fantomasa” oraz odnalazł pamiętnik
Haubitza, wyprowadzając w pole agenta 007. Bardzo niebezpieczny,
gdy przybiera maskę niezaradnego i naiwnego. Bardzo wrażliwy na
urodę kobiecą, co ewentualnie można wykorzystać.
Usłyszałem stukot pantofelków pani Herbst i szybko zająłem swoje miejsce
w fotelu. Ale nad biureczkiem pozostał mały obłok dymu z papierosa, który być
może spostrzegła. Zauważyłem, że zmrużyła oczy jak kot, a potem rzuciła mi
krótkie, pełne niepokoju spojrzenie.
— Proszę, oto kawa — znowu uśmiechnęła się zalotnie.
— Dziękuję — ja także uśmiechnąłem się promiennie.
Usiadła na kanapie, odsłaniając zgrabne nogi.
— Szkoda, że pan już wyjeżdża — westchnęła. — Jest pan bardzo miły i wy-
daje mi się, że pozostalibyśmy przyjaciółmi. Gdy pana poznałam, odniosłam wra-
żenie, że jest pan po prostu muzealnikiem. Ale jeden z moich przyjaciół, który często bywa w Polsce, wyprowadził mnie z błędu. To nie pan ode mnie, ale ja od pana mogłabym się wiele nauczyć w zawodzie detektywa.
— Och, pani znajomy zapewne przesadził — stwierdziłem, robiąc skromną
minę — ja też żałuję, że muszę wyjechać i zapewne nie zobaczymy się już nigdy
w życiu.
— To nie jest wcale takie pewne — roześmiała się. — A poza tym, czy pan
naprawdę żałuje faktu naszego rozstania?
93
— Naturalnie — odparłem z powagą. — Pani jest bardzo piękna. A ładne kobiety czynią na mnie wielkie wrażenie, po prostu tracę przy nich głowę. Dlatego pani pozwoli, że się pożegnam.
To mówiąc dopiłem kawy i wstałem z fotela.
— Szkoda, że pan już odchodzi — szepnęła pani Herbst, ale nie usiłowała
mnie zatrzymać.
Całując na pożegnanie jej dłoń, powiedziałem:
— Będę żył nadzieją, że się jednak jeszcze kiedyś spotkamy. . .
— Być może — mocno uścisnęła moją dłoń.
W nocy wsiedliśmy z Marczakiem do międzynarodowego pociągu i po jednej
przesiadce, późnym rankiem, wysiedliśmy na dworcu kolejowym w Weimarze.
Był prześliczny słoneczny wiosenny dzień. Na niebie ani jednej chmurki, moc-
no grzało słońce, drzewa już były niemal całkiem zielone.
— Niech pan patrzy, dyrektorze — wskazałem parking przed hotelem. — Czy
to nie jest czarny mercedes pani Herbst?
— Nigdy nie widziałem jej samochodu. . .
— Ale ja go widziałem, a nawet nim jechałem. Ten sam, dyrektorze. Zapamię-
tałem numery rejestracyjne. Stęskniłem się za nią i chętnie ją zobaczę, ale myślę, że skoro jechała przez całą noc, teraz zapewne położyła się spać.
— Co to ma znaczyć, panie Tomaszu? — zaniepokoił się Marczak.
— Nie wiem, dyrektorze. Albo zakochała się we mnie, albo przyjechała, aby
w Muzeum Goethego dowiedzieć się, kto sprzedał wiersz Goethego dedykowany
Jenny von Gustedt. Innymi słowy, w tym samym celu co i my.
— Zakochała się — prychnął pogardliwie Marczak. — Pan chyba niezbyt
często zagląda do lusterka. Jak pan myśli, z czyjego polecenia ona tu przyjechała?
Wzruszyłem ramionami:
— Zapytamy ją przy najbliższej okazji. I zapewne powie nam prawdę — ro-
ześmiałem się ironicznie.
ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY
ŚWIETNO Ś Ć WEIMARU • HISTORIA WIERSZA POETY •
W POSZUKIWANIU PIONTKA • W ERFURCIE • LIST OD KU-
STOSZA • DOM GOETHEGO W WEIMARZE • SEN CZY JAWA?
• ZNOWU PI ĘKNY LOLO • PO ŻEGNANIE ANTYKWARIUSZA
• DZIWNA PROPOZYCJA OD BATURY • NOWE PODEJRZENIA
• PO ŚREDNIK OD WYNAJ ĘCIA NIERUCHOMO ŚCI
Weimar to małe, ale pełne uroku miasto. Turysta niemal co krok spotyka się
w nim z kulturalną świetnością dawnych Niemiec. Godzinami można krążyć po
pełnych piękna starych uliczkach, przy których stoją zabytkowe domy, gdzie on-
giś mieszkali wielcy artyści. Budynki te, jak na przykład domy Goethego, Schillera czy Liszta — zamieniono na muzea, odtwarzając wnętrza w taki sposób, jakby