Nieco przed sobą Kalam dostrzegł na tle ochrowej chmury plamę szarości, która zmierzała w jego stronę...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Jeśli rodzice nie dadzą dziecku doświadczyć miłości, jeśli nie ujawnią swoim zachowaniem, że samo jego istnienie jest dla nich radością, dziecko odwróci od...
187mo�emy przyj�� jako zasad�, �e ka�dy kraj wymieniony w�r�d owych affines le�a� na zewn�trz granic tego pa�stwa, jako jego �bok" (tatu�] Kieruj�c si� t� zasad�,...
się krew we mnie rozgrzeje, zapomnę, żeś kobietą i piękną! Zaprawdę, mogę ujrzeć tylko szpiega, co tym dla mnie wstrętniejszy, że jego panem Rzymianin!...
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
Popatrzył na mnie, niemal widziałem trybiki obracające się pod jego czaszką i nagle twarz mu pobielała, oko rozwarło się szeroko, a czoło zrosiły krople potu...
klientów spośród ogółu klientów jego sklepu...
Pomijaj�c bardziej szczeg�ow� analiz� procesu sekularyzacji, om�wiony zostanie sam pluralizm, a tak�e proces jego nasilania si�...
9 W książce tej termin „hitlerowski holokaust" odnosi się do wydarzeń historycznych, natomiast termin „holokaust" oznacza jego ideologiczne...
WIANO �WI�TEJ KINGI28Zaledwie trzyna�cie lat mia� ksi�� Boles�aw, zwany p�niej Wstydliwym, gdy panowie w jego imieniu rz�dy sprawuj�cy, postanowili mu �on�...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Rzucił się w siodle do tyłu, ciągnąc z całej siły za wodze. Ogier zakwiczał przeraźliwie, zgubił rytm i przystanął, ślizgając się kopytami po ziemi.
– Gdybyś miał choć krztę mózgu, podziękowałbyś mi – warknął Kalam.
Szara plama była rojem pcheł piaskowych. Żarłoczne owady czekały na burze podobne do tej, by pomknąć z wiatrem na poszukiwanie ofiar. Najgorsze było to, że nie dostrzegało się ich, patrząc na wprost, a jedynie z boku.
Gdy rój przemknął przed nimi, jeźdźca i wierzchowca dopadła burza.
Fala przetoczyła się nad ich głowami, aż ogier zachwiał się na nogach. Świat zniknął w wyjącej, wirującej mgle koloru ochry. Uderzały w nich kamienie i żwir. Koń wzdrygał się z bólu, a jeździec stękał głośno. Skrytobójca skulił skrytą pod kapturem głowę i zwrócił się twarzą pod wiatr. Wyglądając przez szparę w chuście telaby, nakazał ogierowi ruszyć stępa naprzód. Pochylił się nad końską szyją, wyciągnął urękawicznioną dłoń i zasłonił lewe oko zwierzęcia, starając się uchronić je przed kamieniami i żwirem. Był mu winien przynajmniej tyle.
Jechali tak przez następne dziesięć minut, nie widząc nic poza unoszącym się w powietrzu piaskiem. Potem koń parsknął i stanął dęba. Za ich plecami słychać było jakieś stuki i chrzęsty. Kalam rozejrzał się wokół. Ze wszystkich stron otaczały go kości. Wichura odsłoniła cmentarz, co zdarzało się dosyć często. Skrytobójca zapanował nad rumakiem, po czym wpatrzył się w ochrowy półmrok. Przystań Ladro była niedaleko, on jednak nic nie widział. Trącił lekko ogiera, nakazując mu ruszyć naprzód. Zwierzę ostrożnie omijało stosy kości.
Przed nimi pojawił się przybrzeżny gościniec. Po obu stronach czegoś, co z pewnością było mostem, stały stróżówki. Po prawej stronie musiała być wioska, jeśli nie zmiótł jej ten cholerny huragan. Za mostem znajdzie Twierdzę Ladro.
Obie jednoosobowe stróżówki ziały pustką, niczym oczodoły w olbrzymiej czaszce o geometrycznych kształtach.

Umieściwszy konia w stajni, Kalam ruszył pod wiatr ku wejściu do twierdzy, krzywiąc się z powodu bólu w nogach. Kiedy dotarł do niszy, po raz pierwszy od wielu godzin znalazł się poza zasięgiem wyjącej wichury. W kątach stróżówki gromadził się przyniesiony przez wiatr piasek, lecz wypełnione pyłem powietrze było nieruchome. Nie dostrzegł wartownika, a na kamiennej ławie nikt nie siedział.
Kalam uniósł ciężki żelazny pierścień u drewnianych drzwi i zastukał w nie mocno. Po dłuższej chwili rozległ się szczęk zasuw. Wrota otworzyły się, skrzypiąc głośno. Stary kuchenny sługa przyjrzał mu się jedynym zdrowym okiem.
– Właź do środka – wymamrotał. – Jest tu kupa ludzi.
Kalam przepchnął się obok staruszka i wszedł do dużego pomieszczenia. Wszystkie twarze zwróciły się w jego stronę. Przy końcu głównego stołu, który zajmował całą długość prostokątnej sali, siedziało czterech żołnierzy z twierdzy. Byli Malazańczykami i sprawiali wrażenie, że mają paskudny nastrój. Na blacie stały trzy dzbany, otoczone kałużami wina. Z boku siedziała żylasta kobieta o zapadniętych oczach. Jej twarz pokrywał makijaż odpowiedni raczej tylko dla młodych dziewcząt. Obok zasiadał ehrlijski kupiec, zapewne jej mąż.
Kalam pokłonił się całej grupie i podszedł do stołu. Natychmiast pojawił się drugi sługa, tylko kilka lat młodszy od odźwiernego, niosąc nowy dzban i puchar. Zaczekał, aż skrytobójca zdecyduje, gdzie usiądzie – naprzeciw pary kupców – po czym postawił kielich przed Kalamem, napełnił go do połowy i odsunął się nieco.
Kupiec odsłonił w miłym uśmiechu zabarwione durhangiem zęby.
– Przybywasz z północy?
Wino okazało się jakąś ziołową mieszanką, zbyt słodką i mdłą jak na tutejszy klimat. Kalam odstawił z zasępioną miną kielich.
– Nie ma tu piwa?
Kupiec pokiwał głową.
– Jest, i to schłodzone. Niestety, tylko wino jest za darmo. Komendant stawia.
– Więcej nie jest warte – mruknął skrytobójca. Skinął na sługę. – Kufel piwa, jeśli łaska.
– To będzie kosztowało obrzynka – ostrzegł go sługa.
– Rozbój w biały dzień, ale muszę usłuchać głosu pragnienia.
Wyjął obcięte jakata i położył je na stole.
– Czy wioskę pochłonęło morze? – dopytywał się kupiec. – Jak wygląda most na drodze do Ehrlitanu?
Kalam zobaczył na blacie przed żoną kupca mały, aksamitny woreczek. Podnosząc wzrok, zwrócił uwagę na jej głęboko zapadnięte oczy. Mrugnęła do niego. Wyglądało to makabrycznie.
– On nie powiększy twej skarbnicy pogłosek, Berkru. To nieznajomy, który ukrył się tu przed burzą. Nie usłyszysz od niego nic więcej.
Jeden z żołnierzy uniósł głowę.
– Masz coś do ukrycia, tak? Nie eskortujesz karawany, tylko podróżujesz samotnie? Jesteś dezerterem z Gwardii Ehrlitańskiej czy niesiesz ludziom słowo Dryjhny? A może i jedno, i drugie? I oczekujesz gościnności od naszego dowódcy, rodowitego Malazańczyka?
Kalam przyjrzał się żołnierzom. Cztery twarze z wojowniczymi minami. Jeśli spróbuje zaprzeczyć oskarżeniom sierżanta, z pewnością mu nie uwierzą. Doszli już do wniosku, że należy go wtrącić do lochu, choćby na jedną noc, dla rozrywki. Nie miał jednak ochoty przelewać krwi. Oparł płasko dłonie na blacie i wstał powoli.
– Chcę zamienić z tobą słówko na osobności, sierżancie.
Ciemna twarz podoficera nabrała złowrogiego wyrazu.
– Żebyś mógł mi poderżnąć gardło?