– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
187mo�emy przyj�� jako zasad�, �e ka�dy kraj wymieniony w�r�d owych affines le�a� na zewn�trz granic tego pa�stwa, jako jego �bok" (tatu�] Kieruj�c si� t� zasad�,...
się krew we mnie rozgrzeje, zapomnę, żeś kobietą i piękną! Zaprawdę, mogę ujrzeć tylko szpiega, co tym dla mnie wstrętniejszy, że jego panem Rzymianin!...
— Siadaj, chłopaku — powiedział dowódca...
— Tego kuśnierza mogłabyś lepiej pamiętać, skoro zetknęłaś się z nim osobiście — powiedziałam z niezadowoleniem i naganą...
— Chce pan powiedzieć, że rurę założono, kiedy nie było jeszcze krateru ani tego wąwozu? — spytałem...
Popatrzył na mnie, niemal widziałem trybiki obracające się pod jego czaszką i nagle twarz mu pobielała, oko rozwarło się szeroko, a czoło zrosiły krople potu...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
klientów spośród ogółu klientów jego sklepu...
Pomijaj�c bardziej szczeg�ow� analiz� procesu sekularyzacji, om�wiony zostanie sam pluralizm, a tak�e proces jego nasilania si�...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

.. po chwili zniknął i Gwydion znów był tylko uśmiechniętym, młodym Druidem.
– Moi rodzice dali mi od siebie największy dar – powiedział – królewską krew Avalonu. Chciałbym cię jednak prosić o jeszcze jedną rzecz, pani Morgiano...
Irracjonalnie pomyślała, że chciałaby, żeby choć raz zwrócił się do niej jak do matki.
– Proś i jeśli będę mogła dać, otrzymasz.
– Nie chodzi o jakiś wielki podarek – powiedział Gwydion – lecz o to, byś nie więcej niż za pięć lat od dzisiaj przywiodła mnie przed oblicze Artura i powiedziała mu, że jestem jego synem. Jestem świadomy – rzucił krótki, zakłopotany uśmiech – że on nie może uznać mnie za swego następcę. Chcę jednak, by spojrzał w twarz swojego syna. Nie proszę o nic więcej.
Morgiana spuściła głowę.
– Z pewnością jestem ci winna przynajmniej tyle, Gwydionie.
Gwenifer może sobie myśleć, co jej się podoba – Artur już odbył za to pokutę. Każdy mógłby być jedynie dumny z tego dzielnego i wspaniałego młodego Druida. Ona także... po tych wszystkich latach wiedziała o tym... nie powinna czuć wstydu za to, co się stało... a teraz wiedziała, że przez wszystkie te lata, odkąd uciekła z Avalonu, to właśnie czuła. Teraz, gdy ujrzała swego dorosłego syna, musiała chylić czoło przed nieomylnością Wzroku Viviany.
– Przysięgam ci, że ten dzień nadejdzie, przysięgam to na Świętą Studnię – powiedziała.
Oczy jej się zaszkliły i mrugała ze złością, by odpędzić natrętne łzy. To nie jest jej syn. Uwain, być może, jest jej synem, lecz nie Gwydion. Ten smagły, przystojny mężczyzna, tak podobny do Lancelota, którego kochała jako dziewczyna, to nie jest jej syn, pierwszy raz w życiu patrzący na matkę, która go porzuciła, zanim przestał ssać pierś; on jest kapłanem, a ona kapłanką Wielkiej Bogini, i jeśli nawet nie znaczą dla siebie wiele, przynajmniej nie są sobie obojętni.
Położyła dłoń na jego pochylonej głowie i powiedziała:
– Bądź błogosławiony.

13Królowa Morgause już dawno przestała żałować, że nie ma Wzroku. A jednak aż dwa razy w tych dniach opadających liści, kiedy wielkie czerwone drzewa stały nagie na lodowatym wietrze, który wiał nad Lothianem, śniła o swym przybranym synu Gwydionie I wcale nie była zdziwiona, gdy jeden ze służących doniósł jej, iż na drodze widziano jeźdźca.
Gwydion miał na sobie dziwnie tkany płaszcz, szorstki i spięty kościaną zapinką, jakiej nigdy przedtem nie widziała, a kiedy chciała wziąć go w ramiona, odsunął się i skrzywił.
– Nie, matko – objął ją wolnym ramieniem i wytłumaczył: – Dostałem ranę od miecza w Brytanii, nie, to nic groźnego – zapewnił. – Nie zropiała i być może nie będę miał nawet blizny, ale kiedy się jej dotknie, to wciąż mnie boli!
– A więc walczyłeś w Brytanii? Myślałam, że jesteś bezpieczny w Avalonie – powiedziała z wyrzutem, prowadząc go do sali i sadzając przy ogniu. – Nie mam dla ciebie południowego wina..
– Mam go już dość – odparł ze śmiechem. – Wystarczy jęczmienne piwo albo trochę tej wody ognistej, jeśli masz... z gorącą wodą i miodem, jeśli jest. Zdrętwiałem od jazdy. – Pozwolił, by jedna z kobiet ściągnęła mu wysokie buty i płaszcz, i rozparł się wygodnie. – Jak dobrze tu być, matko. – Podniósł do ust parujący kubek i pił z przyjemnością.
– I przybyłeś z tak daleka, jadąc w takim zimnie z raną? Czy to jakieś wielkie sprawy wymagające omówienia?
– Nie, po prostu tęskniłem za domem, nic więcej – powiedział, potrząsając głową. – Tam wszystko jest takie zielone i bujne i wilgotne, i ta mgła, i kościelne dzwony... tęskniłem za czystym skalnym powietrzem, za krzykiem mew i za twoją twarzą, matko...
– Sięgnął znów po kubek, który wcześniej odstawił, i Morgause ujrzała węże na jego rękach. Nie była zbyt wtajemniczona w sekrety Avalonu, ale wiedziała, że był to znak najwyższego stopnia kapłańskiego. Dostrzegł jej spojrzenie i skinął głową, ale nic nie powiedział.
– Czy to w Brytanii sprawiłeś sobie ten wstrętny płaszcz, taki zgrzebny i długi, dobry najwyżej dla służącego?