Musisz to zrobić, Rachel...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Przez chwilę wahała się - to, co chciała zrobić, nie było zakazane przez zwyczaj, ale mógł dokonać tego tylko ktoś bardzo poruszony, w sytuacji, która go...
- Moglibyście, Procie, zrobić to nawet i teraz, choćby po to, żeby własne sumienie uspokoić...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
- Boże, za jakąś chyba dopłatą, no nie wiem, ale to jest chyba świr trochę, co? A może wszyscy tak mają na starość? Kurcze, wiesz co? Musisz sama sobie kupić ten...
— Ale musisz przyznać, że naprawdę pochodzi z innej planety — dokończyła Trillian, pojawiając się w polu widzenia z drugiej strony mostka...
Takiego wszyscy bardzo zawsze lubili, bo choć sam nie podpowiadał, umiał jednak zrobić hałas, wywrócić się z ławką, pomagał na wszystkie sposoby...
wytłumaczyć przywódczyni Daali, co tam naprawdę zaszło, i muszę to zrobić szybko, zanim sama wyciągnie pochopne wnioski...
- Co masz zamiar zrobić z tym Rosjaninem, Sanji? Czy jego też zabijemy, żeby im dać nauczkę?- Nie...
— Nie zamierzam zrobić panu krzywdy, panie Rook...
- Chciałbyś coś powiedzieć?- To jest kapelusz nadrektora, skoro już musisz wiedzieć -wyznał Rincewind...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

I ja, i inni ludzie potrzebujemy twojej pomocy. Wiem, że
masz dosyć sprytu i odwagi, żeby sobie poradzić.
Dziewczynka spostrzegła, że oczy czarodzieja zwilgotniały.
— Spróbuję, Gillerze. Postaram się być dzielna i zrobić, co trzeba. Jesteś najlepszy
na calutkim świecie i skoro mówisz, że trzeba to zrobić, to zrobię.
— Wcale nie jestem najlepszy, Rachel. — Czarodziej potrząsnął głową. — A byłem
okropnie głupi. Gdybym był mądrzejszy, gdybym pamiętał, czego mnie uczono, pa-
miętał o swoich obowiązkach, o tym, dlaczego zostałem czarodziejem, to pewnie bym
nie musiał cię prosić o chowanie szkatułki. A tak jest to najważniejszy czyn nie tylko
w twoim, ale i w moim życiu. Musi się nam udać, Rachel. Tobie się musi udać. Nie
pozwól, aby ktoś ci przeszkodził, bez względu na to, co się stanie. Nie pozwól.
885
Giller przyłożył palce do skroni dziewczynki i na Rachel spłynął spokój. Wiedziała, że zrobi to, o co prosił czarodziej, i że już nigdy nie będzie spełniać kaprysów księż-
niczki. Będzie wolna. Czarodziej nagle cofnął palce.
— Ktoś idzie — szepnął, pospiesznie ucałował głowę Rachel. — Niech cię chronią
dobre duchy, dziecko.
Wstał i przywarł do ściany obok drzwi. Ukrył w fałdach szaty zawiniątko z chle-
bem i znacząco położył palec na wargach. Drzwi się otwarły i Rachel się poderwała
z podnóżka. Weszła księżniczka Violet. Dziewczynka dygnęła. Kiedy się wyprostowa-
ła, Violet uderzyła ją i roześmiała się. Rachel patrzyła w podłogę i rozcierała policzek, powstrzymując łzy. Dostrzegła kawałek chleba, tuz przy stopach Violet. Zerknęła na
osłoniętego drzwiami Gillera Popatrzył na chleb. Pochylił się i porwał ośródkę, zręcz-
niej i ciszej niż kot. Wsunął chleb do ust i wyśliznął się z komnaty. Księżniczka Violet
w ogóle go nie zauważyła.
886
*
*
*
Kahlan złożyła razem dłonie zaciśnięte w pięści i wyciągnęła ręce ku Richardowi.
Czekała, żeby je związał sznurem. Patrzyła prosto przed siebie. Powiedziała, że nie jest
zmęczona, ale Richard na pewno tak — i faktycznie był; głowa go tak bolała, że aż miał
mdłości — więc ona weźmie pierwszą wartę. Chłopak nie miał pojęcia, czy to by coś
dało, gdyż miała zupełnie błędne, niczego niedostrzegające oczy.
Richard trzymał sznur w trzęsących się dłoniach. Stracił resztki nadziei. Nic się nie
zmieni, nic się nie naprawi, niepotrzebnie się łudził. Ciągle to samo — Kahlan chciała
umrzeć, a on usiłował temu zapobiec.
— Już więcej tego nie zrobię — szepnął, patrząc na ręce dziewczyny, oświetlone
blaskiem ogniska. — Chcesz umrzeć, Kahlan, ale to mnie zabijasz.
Popatrzyły nań zielone oczy, zamigotał w nich blask ognia.
— Pozwól mi więc odejść, Richardzie. Jeśli ci na mnie zależy, to okaż to i pozwól
mi odejść.
887
Chłopak upuścił sznur. Wyciągnął nóż Kahlan zza swojego pasa i trzymał przez chwilę w drżącej dłoni. Ledwo widział ostrze. Zacisnął mocno palce na rękojeści i wsunął nóż do pochwy wiszącej u pasa dziewczyny.
— Wygrałaś. Odejdź. Zejdź mi z oczu.
— Richardzie. . .
— Wynoś się! — Wskazał na drogę, którą przyszli. — Wracaj i niech chimery
zrobią resztę! Nożem mogłabyś wszystko spartaczyć! Aż mnie mdli na myśl, że ostrze
by się ześlizgnęło! Chory jestem na myśl, że mogłabyś przeżyć po tym wszystkim, co
mi zrobiłaś!
Odwrócił się i usiadł na powalonym świerku, leżącym przed ogniskiem. Kahlan
patrzyła nań przez chwilę, odeszła kilka kroków.
— Richardzie. . . Tyle razem przeszliśmy. . . Nie chcę, żeby to się tak skończyło. . .
— Nic mnie nie obchodzi, czego chcesz. Sama do tego doprowadziłaś — wykrztusił
z trudem. — Zejdź mi z oczu.
Kahlan skinęła głową i zapatrzyła się w ziemię. Richard wsparł łokcie o kolana
i ukrył twarz w dłoniach. Bał się, że wybuchnie.
888
— Richardzie — szepnęła łagodnie. — Mam nadzieję, że lepiej o mnie pomyślisz, jak to wszystko się wreszcie skończy. Że przyjaźniej o mnie pomyślisz niż teraz.
Chłopak nie wytrzymał. Poderwał się jak ukłuty nożem i chwycił Kahlan za wyłogi
bluzy.
— Na pewno zapamiętam, jaka jesteś! Zdrajczyni! Zdradziłaś tych, którzy już umar-
li, i tych, którzy dopiero umrą! — Patrzyła nań wielkimi oczami, próbowała się cofnąć,
ale jej nie puszczał. — Zdradziłaś wszystkich czarodziejów, którzy ofiarowali życie!
I Shar! I Siddin! I wszystkich Błotnych Ludzi, którzy zginęli!
Zdradziłaś swoją własną siostrę!
— To nieprawda. . .
— Zdradziłaś ich wszystkich i jeszcze wielu innych! Jeśli ja przegram, a Rahl zwy-
cięży, to dzięki tobie! Będzie ci mógł za to podziękować! Bo ty mu pomagasz!!!
— Tobie pomagam! Sam słyszałeś, co mówiła Shota! — Kahlan też zaczynała się
złościć.
— Nie wysilaj się. To nic nie da. Owszem, słyszałem, co powiedziała Shota. Że ty
i Zedd zwrócicie się przeciw mnie. Nie powiedziała, że nie będziecie mieli racji!
889
— O co ci chodzi. . .
— To nie o mnie chodzi, a o powstrzymanie Rahla! Skąd wiesz, że to nie ja mu
oddam szkatułę, jeśli ją odnajdziemy?! Jeżeli to ja zdradzę, a ty i Zedd będziecie musieli mnie zabić, żeby Rahl nie dostał szkatuły?!
— To nie ma sensu.
— A czy więcej sensu ma to, że ty i Zedd będziecie mnie próbowali zabić? Wtedy
obydwoje popełnilibyście błąd, a tak tylko ja. Idiotyczna zagadka wiedźmy! Nie wiemy,
jak spełni się przyszłość. Nie znamy znaczenia jej słów i nie mamy pojęcia, czy to
prawda! W jaki sposób się to wypełni i czy w ogóle się wypełni! Dowiemy się dopiero,
gdy to już się stanie. Dopiero wtedy wszystko pojmiemy i będziemy musieli się z tym
uporać.