— To jest możliwe, ale raczej nieprawdopodobne

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
– Zgadzam się – powiedziała nie ociągając się Colette...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
– Nie masz mi nic do powiedzenia – odparł, nie potrafiąc ukryć pobrzmiewającej w jego głosie konsternacji...
– Powinniśmy się stąd wynosić, nim orki zaczną przetrząsać te ruiny – powiedziała Isaan...
– Myślałem, że władza należy do rady – powiedział Pahner...
– Ale powiedziałeś, że trochę się dowiedziałeś – ponagliła podekscytowana Catti-brie...
- Myślę - powiedział, z uwagą dobierając słowa – że zamiast wydawać pieniądze na obce wojska, lepiej zrobiłbyś odtwarzając milicję wieśniaków,...
W tym miejscu nale�y przynajmniej par� s��w powiedzie� o s�owie "zainteresowania", kt�re obecnie w potocznym u�yciu sta�o si� terminem wytartym i martwym...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

—
Stosunki między Deirą a Thalesią były w tamtych czasach nieco napięte. Prawdopodobnie król Sarak wolał uniknąć sytuacji grożących pojmaniem do niewoli.
— Zacznijmy więc od okolic portu Apalia. Najkrótsza droga na wschodni
brzeg jeziora Randera biegłaby stamtąd na południe. — Hrabia kartkował leżące przed nim papiery. — Zdaje się, że nie ma tu nic przydatnego — powiedział. —
Jak wielu ludzi towarzyszyło królowi?
— Niezbyt wielu. Sarak opuszczał Emsat w pośpiechu i zabrał z sobą jedynie
kilkuosobową świtę.
— We wszystkich zapiskach, które zebrałem w Apalii, wspomina się o dużych
oddziałach thalezyjskich. Oczywiście mogło być tak, jak sugerujesz, szlachetny panie Ulathu. Król Sarak mógł wylądować na jakiejś pustej plaży i ominąć Apalię.
Sprawdźmy jeszcze port Nadera, zanim zaczniemy przeczesywać plaże i samotne wioski rybackie. — Popatrzył na mapę, a następnie cofnął się prawie o połowę manuskryptu i zaczął przebiegać go wzrokiem. — Chyba coś mamy! — zawołał
193
z właściwym badaczom entuzjazmem. — Wieśniak z okolic Nadery opowiadał mi o thalezyjskim statku, który w początkowym okresie kampanii przemknął nocą
obok miasta i pożeglował kilka lig w głąb rzeki, nim przybił do brzegu. Na ląd zeszło kilku wojowników, a jeden z nich przerastał pozostałych o głowę. Czy korona króla Saraka wyróżniała się czymś szczególnym?
— Zdobił ją duży, błękitny kamień — rzekł Ulath z napięciem w głosie.
— A więc to był on! — krzyknął hrabia z triumfem. — W opowieści wspo-
mina się zwłaszcza o tym klejnocie. Mówili, że był wielkości pięści.
— Ach, więc okręt Saraka nie zatonął w morzu! — Sparhawk odetchnął
z ulgą.
Hrabia wziął przymiar zrobiony z kawałka sznurka i rozciągnął go na mapie.
Następnie zanurzył pióro w atramencie i coś zanotował.
— Wspaniale — powiedział dziarsko. — Przyjmijmy, że król Sarak obrał naj-
krótszą drogę z Nadery na pole bitwy. Musiał przejechać przez tereny z tej listy.
Prowadziłem tam wszędzie badania. Jesteśmy coraz bliżej, szlachetni rycerze. Teraz wytropimy waszego króla. — Począł szybko kartkować swą kronikę. — Tu
nikt o nim nie wspomina — mruknął na wpół do siebie — ale w tym rejonie nie było żadnych starć. — Czytał dalej. — Tutaj! — zakrzyknął, a na jego twarzy pojawił się triumfalny uśmiech. — Grupa Thalezyjczyków przejechała przez wieś oddaloną o dwadzieścia lig na północ od jeziora Venne. Dowodził nimi bardzo rosły mężczyzna w koronie. Coraz bardziej zacieśniamy obszar naszych poszukiwań.
Sparhawk zorientował się, że wstrzymał oddech. Brał już udział w wielu mi-
sjach i poszukiwaniach, ale owo tropienie śladów na papierze było dziwnie podniecające. Zaczynał rozumieć przyczyny, dla których człowiek może poświęcić swoje życie nauce.
— I oto jest! — krzyknął hrabia radośnie. — Znaleźliśmy go!
— Gdzie? Gdzie? — niecierpliwie dopytywał się Sparhawk.
— Przeczytam cały fragment. Oczywiście rozumiecie, że zapisałem to w uła-
dzonej formie, a nie tak, jak mi to przekazano. — Ghasek uśmiechnął się. —
Język wieśniaków i chłopów pańszczyźnianych jest bardzo barwny, ale niezbyt się nadaje do pisania naukowych prac. — Zerknął na wybraną stronicę. — O,
tak. Teraz sobie przypominam. Ten człowiek był chłopem pańszczyźnianym. Je-
go pan powiedział mi, że ten wieśniak lubi bajać. Znalazłem go na polu w pobliżu wschodniego brzegu jeziora Venne, rozbijał motyką grudy ziemi. Oto co mi opowiedział:
Działo się to we wczesnym okresie kampanii, kiedy Zemosi pod dowództwem Othy penetrowali wschodnie granice Lamorkandii, pustosz ˛
ac każd ˛
a wieś na swej
drodze. Królowie państw Zachodu śpieszyli im na spotkanie z całym wojskiem, jakie udało im się zebrać, i duże oddziały przekraczały granice Lamorkandii, ale pocz ˛
atkowo znajdowali się oni głęboko na południe od jeziora Venne. Z półno-194
cy nadci ˛
agały główne oddziały thalezyjskie. Jeszcze zanim dotarła tu cała armia thalezyjska, jej forpoczta pojechała na południe mijaj ˛
ac jezioro Venne.
— Wszyscy wiemy, że główne siły Othy wyprzedzali harcownicy i zwiadowcy
— wspomniał hrabia przerywając czytanie. — To właśnie o zatrzymaniu przez
jeden z owych patroli grupy Thalezyjczyków wspominano w miejscu zwanym
Kurhanem Olbrzyma.
— Czy to miejsce nazwano tak po bitwie czy przed nią? — zapytał Ulath.
— Prawie na pewno potem — odparł Ghasek. — Pelozyjczycy nie sypią kur-
hanów. To thalezyjski obyczaj, prawda?

— To jest możliwe, ale raczej nieprawdopodobne — powiedział Ulath...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.