– Nie masz mi nic do powiedzenia – odparł, nie potrafiąc ukryć pobrzmiewającej w jego głosie konsternacji...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Jeśli rodzice nie dadzą dziecku doświadczyć miłości, jeśli nie ujawnią swoim zachowaniem, że samo jego istnienie jest dla nich radością, dziecko odwróci od...
187mo�emy przyj�� jako zasad�, �e ka�dy kraj wymieniony w�r�d owych affines le�a� na zewn�trz granic tego pa�stwa, jako jego �bok" (tatu�] Kieruj�c si� t� zasad�,...
się krew we mnie rozgrzeje, zapomnę, żeś kobietą i piękną! Zaprawdę, mogę ujrzeć tylko szpiega, co tym dla mnie wstrętniejszy, że jego panem Rzymianin!...
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
— Siadaj, chłopaku — powiedział dowódca...
— Tego kuśnierza mogłabyś lepiej pamiętać, skoro zetknęłaś się z nim osobiście — powiedziałam z niezadowoleniem i naganą...
— Chce pan powiedzieć, że rurę założono, kiedy nie było jeszcze krateru ani tego wąwozu? — spytałem...
Popatrzył na mnie, niemal widziałem trybiki obracające się pod jego czaszką i nagle twarz mu pobielała, oko rozwarło się szeroko, a czoło zrosiły krople potu...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

– Po twoim odejściu uzmysłowiłam sobie jedną ważną rzecz – ciągnęła Kathy.
– Ja też. Mianowicie, że dobrze zrobiliśmy, rozstając się.
– To dziwne, bo ja doszłam do dokładnie przeciwnego wniosku.
– Co widać na załączonym obrazku. Przyjechałaś tutaj. Słuchaj: wedle prawa nie muszę z tobą żyć. Wymaga się ode mnie tylko...
– Powinieneś wysłuchać tego, co mam ci do powiedzenia – oznajmiła niewzruszona Kathy. – Nie byłoby właściwe pod względem moralnym, gdybyś tak po prostu odszedł, to zbyt łatwe.
Westchnął. Oto filozofia przydatna do osiągania zamierzonych celów. Ale tak czy owak, wpadł już w pułapkę.
– Zgoda – potwierdził. – Nie mógłbym tego zrobić, tak samo jak nie mogłem z czystym sumieniem zaprzeczyć, że jesteś moją żoną. Więc chodźmy na kawę. – Poczuł, że dopadło go przeznaczenie. Być może była to łagodniejsza forma jego chęci autodestrukcji. Tak czy owak, poddał się, wziął ją pod rękę i poprowadził korytarzem, obok strażników, do najbliższej kawiarni w Białym Domu.
– Nie najlepiej wyglądasz – stwierdził. – Ta cera. I jesteś taka spięta.
– Od twojego wyjazdu źle mi się wiodło – przyznała. – Chyba naprawdę jestem od ciebie uzależniona.
– Symbioza – podsumował. – Bardzo niezdrowa.
– Wcale nie!
– Ależ tak. Dowód widać jak na dłoni. Nie, nie mam zamiaru wrócić z tobą do dawnych układów. – Był – przynajmniej w tej chwili – tego pewny, gotów był walczyć o swoje. Przyjrzawszy się jej, dorzucił: – Kathy, wyglądasz, jakbyś była na coś chora.
– To dlatego, że kręcisz się przy Molu, zaczynasz przyzwyczajać się do chorego otoczenia. Czuję się dobrze, jestem tylko trochę zmęczona.
Ale wyraźnie... zmalała. Jakby się skurczyła, jakby coś w niej wyschło. Zupełnie jak ze... starości. Ale nie do końca. Czy separacja mogła aż tak nią wstrząsnąć? Eric w to wątpił. Jego żona od czasu ostatniego spotkania bardzo zmarniała i to mu się nie spodobało, mimo swojej niechęci do niej przejął się tym.
– Lepiej zrób sobie multifazę – podsunął. – Badanie ogólne.
– Chryste – żachnęła się Kathy. – Jestem zdrowa. To znaczy, będę zdrowa, jeżeli uda się nam załagodzić nieporozumienie i...
– Koniec związku – rzekł Eric – to nie nieporozumienie.
Ib reorganizacja życia. – Odebrał dwie filiżanki kawy z podajnika i zapłacił robantowi przy kasie.
Gdy usiedli przy stoliku, Kathy zapaliła papierosa i zaczęła:
– Dobra, więc to wreszcie przyznam, bez ciebie zupełnie się sypię. Czy cię to nie obchodzi?
– Obchodzi, ale to wcale nie znaczy...
– Spokojnie pozwoliłbyś mi zmarnieć i zginąć.!
– Mam pacjenta, który zajmuje cały mój czas i uwagę. Nie mogę równocześnie leczyć ciebie. – Zwłaszcza, że naprawdę nie chcę, dokończył w myślach.
– Ale musisz tylko... – Westchnęła, z ponurym wyrazem twarzy napiła się kawy, Eric spostrzegł, że drży jej dłoń, niemal jak przy chorobie Parkinsona. – Dobra, już nic. Zgódź się tylko na mój powrót. Wtedy poczuję się lepiej.
– Nie – odparł Eric. – Szczerze mówiąc, nie wierzę w to. Nie z tego wzięła się twoja choroba, musi być jakaś inna, poważniejsza przyczyna. – Nie przez przypadek zostałem lekarzem, pomyślał. Potrafię z miejsca rozpoznać objawy postępującej choroby. Ale na razie nie umiał postawić diagnozy. – Myślę, że wiesz, co ci jest – oznajmił bez ogródek. – Mogłabyś mi to powiedzieć, gdybyś chciała. Dlatego muszę być teraz ostrożniejszy niż kiedykolwiek, nie mówisz mi wszystkiego, co powinnaś, nie jesteś uczciwa ani odpowiedzialna, a bez tego daleko nie...
– W porządku! – Kathy utkwiła w nim wzrok. – Jestem chora, przyznaję! Ale powiedzmy, że to moja prywatna sprawa, nie musisz się tym przejmować.