— Splamił go? Splamił?— Bardzo dba o osobistą czystość...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Było to nadal za mało jak na ich potrzeby, „wszystko było wspaniale zorganizowane, bardzo zabawne zupełnie inaczej niż obecnie jest zorganizowane nasze centrum...
Przez chwilę wahała się - to, co chciała zrobić, nie było zakazane przez zwyczaj, ale mógł dokonać tego tylko ktoś bardzo poruszony, w sytuacji, która go...
Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
przed laty wieloma przywiózł mu w prezencie pewien bardzo wielki kupiec wprost z Gdań- ska, tliły się kawałki tego czarnego tytoniu, który nosi na paczce...
Chociaż trenowałem i trenowałem godzinami, nie przypuszczałem, że dwanaście zaledwie minut walki może trwać tak bardzo długo...
Kto wie, jak działa na proste katolickie umysły eksponowana w mediach świetność beatyfikacji i kanonizacji, jak bardzo wyraża się w kanonizacjach określona...
W ciągu trzech pierwszych miesięcy od czasu przeniesienia się do nowej siedziby byłem wciąż bardzo zajęty i prawie nie widywałem mego przyjaciela Holmesa...
Król Azis milczał bardzo długo, tylko drgania nagłe biegły przez jego twarz na znak, że bije serce królewskie i że się lęka...
szczęśliwy i bezpieczny – stwierdza, że jest zadowolony, a nawet bardzo zadowolony ( Jak dobrze)...
Brezovsky wstał i zwrócił się do adwokata: - Niestety, będziemy zmuszeni zatrzymać pana Lebovitza, bo może okazać się bardzo ważnym świadkiem...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Według niego, każde dotknięcie może go skalać.
— Skalać? Przecież jest brudny jak świnia w bajorze.
— To inny rodzaj brudu. Ruszajmy już.
Barak podążył za wszystkimi, mruczał coś i przeklinał pod nosem. Zanurzyli się w kolejny czarny tunel i Garion raz jeszcze spojrzał tęsknie na rozświetloną grotę. Potem minęli zakręt i światło zgasło.
W szepczącym mroku stracili poczucie czasu. Szli wciąż naprzód, przystając z rzadka, by coś zjeść albo odpocząć. Sny Gariona pełne były koszmarów, w których miażdżyły go skały. Tracił już nadzieję, że zobaczy jeszcze niebo, gdy pierwszy, ledwie wyczuwany podmuch musnął jego policzek. Minęło, o ile potrafił to ocenić, pięć dni od opuszczenia ostatniej słabo oświetlonej galerii Ulgosów i od wkroczenia w wieczną czerń. Z początku myślał, że to delikatne tchnienie cieplejszego powietrza jest tylko złudzeniem, lecz zaraz rozpoznał w zastałej atmosferze groty aromat drzew i trawy. Wiedział, że gdzieś przed nimi znajduje się otwór — wyjście na świat.
Podmuch ciepłego powietrza był coraz wyraźniejszy, zapach trawy wypełnił korytarz. Podłoga zaczęła odchylać się w górę i niemal niedostrzegalnie szarzała ciemność. Zdawało się, że przechodzą od nieskończonej nocy do pierwszego poranka w historii świata. Człapiące z tyłu konie także wyczuły świeże powietrze i przyspieszyły kroku. Za to Relg szedł wolniej, coraz wolniej. Wreszcie zatrzymał się zupełnie. Lekki, metaliczny chrzęst łusek jego zbroi przemawiał aż nadto wyraźnie: Relg drżał, zdjęty lękiem przed tym, co czekało w przodzie. Znowu przewiązał sobie oczy. Raz po raz gorączkowo, niemal błagalnie powtarzał coś w gardłowym języku Ulgosów. Po chwili ruszył dalej, niechętnie powłócząc nogami.
Przed nimi rozbłysło złociste światło. Otwór korytarza miał nierówne, ostre krawędzie, a dalej widać było wyraźnie splątany gąszcz gałęzi. Nie zważając na surowy rozkaz Hettara, z głośnym stukiem małych kopyt źrebak skoczył do wyjścia i w słoneczny blask.
Belgarath podrapał się po głowie, spoglądając za młodym konikiem.
— Kiedy się rozdzielimy — rzekł do Hettara — lepiej zabierz ze sobą małego i jego matkę. Nie potrafi poważnie traktować poleceń, a Cthol Murgos to miejsce bardzo poważne.
Hettar posępnie kiwnął głową.
— Nie mogę — wyrzucił nagle Relg. Odwrócił się plecami do wyjścia i przywarł do ściany korytarza. — Nie potrafię.
— Oczywiście, że potrafisz — zapewniła go ciocia Pol. — Będziemy wychodzić wolno i przyzwyczaisz się po trochu.
— Nie dotykaj mnie — odparł odruchowo Relg.
— To zaczyna być męczące — mruknął Barak.
Garion i pozostali szybko szli do wyjścia, ponaglani pragnieniem światła. Przecisnęli się przez gąszcz, a potem mrugając i osłaniając oczy wyszli na słońce. W pierwszej chwili blask boleśnie kłuł w oczy, ale po chwili Garion znowu widział wyraźnie. Częściowo ukryty otwór znajdował się w połowie kamienistego zbocza. Z tyłu, na tle ciemnego błękitu nieba, lśniły w porannym słońcu ośnieżone szczyty Ulgo. Przed nimi rozpościerała się szeroka jak morze równina. Jesień zabarwiła złotem wysokie trawy, wiatr pochylał je długimi, rozkołysanymi falami. Równina sięgała po horyzont. Garion miał uczucie, że właśnie ocknął się z koszmaru.
Tuż za otworem tunelu Relg ukląkł plecami do światła. Modlił się, okładając pięściami swą pierś i ramiona.
— Co on wyprawia? — zdziwił się Barak.
— To coś w rodzaju rytuału oczyszczenia — wyjaśnił Belgarath. — Próbuje zdjąć z siebie grzechy i wypełnić duszę istotą jaskiń. Uważa, że to pomoże mu przetrwać na zewnątrz.
— Ile czasu to zajmie?
— Przypuszczam, że około godziny. To skomplikowany rytuał.
Relg przerwał modły i zawiązał sobie na twarzy drugą opaskę.
— Jeśli dalej będzie tak owijał głowę, to się udusi — zauważył Silk.
— Lepiej już pojadę — stwierdził Hettar, dociągając rzemienie przy siodle. — Mam coś powtórzyć Cho-Hagowi?
— Niech zawiadomi pozostałych o tym, co się zdarzyło do tej pory — odpowiedział mu Belgarath. — Sprawy dochodzą do punktu, kiedy wszyscy powinni wiedzieć, co się dzieje.
Hettar skinął głową.
— Wiesz, gdzie jesteśmy? — upewnił się Barak.
— Oczywiście. — Wysoki Algar spojrzał na pozornie jednostajną równinę.