— Oskrzydlamy? — Powiedz mu po prostu, że uderzamy na nich od zachodu...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
– Zgadzam się – powiedziała nie ociągając się Colette...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
– Nie masz mi nic do powiedzenia – odparł, nie potrafiąc ukryć pobrzmiewającej w jego głosie konsternacji...
– Powinniśmy się stąd wynosić, nim orki zaczną przetrząsać te ruiny – powiedziała Isaan...
– Myślałem, że władza należy do rady – powiedział Pahner...
– Ale powiedziałeś, że trochę się dowiedziałeś – ponagliła podekscytowana Catti-brie...
- Myślę - powiedział, z uwagą dobierając słowa – że zamiast wydawać pieniądze na obce wojska, lepiej zrobiłbyś odtwarzając milicję wieśniaków,...
W tym miejscu nale�y przynajmniej par� s��w powiedzie� o s�owie "zainteresowania", kt�re obecnie w potocznym u�yciu sta�o si� terminem wytartym i martwym...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Idź już.
Posłaniec zniknął w zaroślach, a Fain się rozejrzał. Na widok sierżanta kom-
panii przeciągnął palcem po szyi, po czym wykonał straszliwie nieprzyzwoity
gest.
Czas uderzać.
*
*
*
Honal podniósł głowę, słysząc dobiegający z południa trzask ognia karabino-
wego.
— W samą porę.
Bomani coraz bardziej napierali, nie zważając na rosnące stosy trupów wokół
pozycji kawalerzystów.
— W ostatniej chwili — zgodził się Rastar, poprawiając opatrunek na jednym
z górnych ramion Honala. — Każ ludziom przygotować się do wymarszu. Kiedy
dam znak, wszyscy mają być w siodłach — zdrowi, chorzy, ranni i zabici. Musimy
przygotować osłonę odwrotu. Ci dranie strasznie się zdenerwują, jak zobaczą, że
ich zostawiamy, więc nie będzie łatwo pożegnać się z nimi.
*
*
*
Fain rozejrzał się dookoła. Atakujący ich frontalnie Bomani padli, skosze-
ni nawałą ognia harcowników, ale coraz więcej wrogów zachodziło kompanię
z flanki,
— Każ pierwszemu plutonowi wycofać się na południe — powiedział do Er-
kum Pola. — Niech pilnują, żebyśmy mieli otwartą drogę do domu. Nie pozwól
im uciec i przypomnij im, żeby nisko mierzyli.
— Dobra — powiedział szeregowy i ruszył biegiem.
— No, panie majorze — szepnął świeżo mianowany dowódca kompanii. —
Gdzie reszta tej zasranej armii?
*
*
*
— Pułkowniku — warknął Bistem Kar — ma pan jakieś problemy?
310
— Porządkuję szyk, panie generale — powiedział dowódca pułku Marton. —
To zajmie jeszcze trochę czasu.
Oficerowie pułku stali zbici w gromadkę przy trakcie z Therdan do Sindi,
a wyraz ich twarzy wskazywał, że k’vaernijski dowódca trafił w sam środek kłótni.
Dość zaciekłej, a w strefie walki to nigdy nie wróży niczego dobrego.
— Może mnie pan prosić o wszystko, tylko nie o czas — mruknął. Pułkownik
Rahln, podobnie jak wielu wyższych stopniem oficerów Kara, nie służył z nim
wcześniej w Gwardii.
Armię podzielono na pięć dywizji, składających się z trzech pułków każda,
oraz towarzyszącej im kawalerii Związku. Każdy pułk składał się z czterystuoso-
bowego batalionu strzelców, dwóch czterystuosobowych batalionów pikinierów
i dwóch stuosobowych kompanii włóczników z asagajami, którzy chronili flanki.
Oznaczało to, że każdy pułk stanowił niemal jedną trzecią całego stanu osobowe-
go Gwardii sprzed wojny, a w armii było ich piętnaście. Kar zachował dla siebie
dowodzenie Pierwszą Dywizją, razem z Pahnerem przeforsowali przekazanie do-
wodzenia nad czterema pozostałymi regularnym oficerom Gwardii. Mimo ich wy-
siłku niektóre pułki trafiły w ręce koleżków wpływowych rajców i kupców, a Soh-
na Rahln, głównodowodzący pułku Marton, był właśnie jednym z nich. Przed
wojną był kupcem. . . i z całą pewnością nie żołnierzem. Stanowisko dowódcy
przydzielono mu w zamian za poparcie operacji, a teraz narażał jej powodzenie
na niebezpieczeństwo.
— Pułkowniku Rahln, czy możemy pomówić chwilę na osobności? — zahu-
czał generał.
— Nie mam tajemnic przed moimi oficerami — powiedział z wyższością były
kupiec, a Kar zgrzytnął zębami. Najbardziej denerwowało go to, że Rahln, podob-
nie jak wielu innych bogatych mieszczan zajmujących ważne stanowiska w armii,
nie ukrywał pogardy, jaką jeszcze w czasach przed wojną żywił dla Gwardii. —
Cokolwiek chce mi pan powiedzieć, może pan to zrobić tutaj.
— Dobrze — powiedział Kar. — Skoro tak pan chce. Mamy harcowników
z pana pułku, którzy nawiązali kontakt z nieprzyjacielem i potrzebują wsparcia.
Mamy też kawalerię w pułapce, której trzeba pomóc. Dowodzi pan pierwszoli-
niowym pułkiem i jest pan osobiście odpowiedzialny za ruchy pana jednostek.