— O słodki Jezu… — powiedział pobożnie rozpromieniony młodzieniec...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
– Zgadzam się – powiedziała nie ociągając się Colette...
Służy też temu miejscu i ono, cośmy w pytaniu: Jeśli czarownicy czary swoje zawsze z szatanami odprawują? powiedzieli, gdzie położyła się przeszkoda trojaka,...
Zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, w wieży nad nimi zadzwonił dzwon; brzmiał przeraźliwie głośno i nisko - jak żaden inny, które słyszała Miriamele...
– Nie masz mi nic do powiedzenia – odparł, nie potrafiąc ukryć pobrzmiewającej w jego głosie konsternacji...
– Powinniśmy się stąd wynosić, nim orki zaczną przetrząsać te ruiny – powiedziała Isaan...
– Myślałem, że władza należy do rady – powiedział Pahner...
– Ale powiedziałeś, że trochę się dowiedziałeś – ponagliła podekscytowana Catti-brie...
- Myślę - powiedział, z uwagą dobierając słowa – że zamiast wydawać pieniądze na obce wojska, lepiej zrobiłbyś odtwarzając milicję wieśniaków,...
W tym miejscu nale�y przynajmniej par� s��w powiedzie� o s�owie "zainteresowania", kt�re obecnie w potocznym u�yciu sta�o si� terminem wytartym i martwym...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Operację powtórzono z Maćkiem, który również nie miał żadnych zaników pamięci. Uznałam, że wystarczy tej zabawy w zgaduj–zgadulę.
— No dobrze, proszę panów — zwróciłam się do kierującego imprezą porucznika. — Wszystko pięknie, ale o co tu chodzi? Pogrążyliśmy tę podejrzaną niedojdę czy przeciwnie? Co on zrobił?
— Nic właśnie — odparł bez najmniejszego oporu porucznik. — Państwo też nie mogą być podejrzani, bo tak się składa, że nasz pracownik przejeżdżał i widział przelotnie te ćwiczenia na szosie. Samochód, motor i trzy osoby. Żadna z tych osób nie mogła być sprawcą.
— Czego sprawcą?!
Porucznik najwidoczniej zapomniał, że w tej instytucji pytania zadaje tylko jedna strona, albo może spragniony był jakiejś odmiany, bo odpowiedział bez wahania.
— Zabójstwa. Mamy tu zabójstwo i ten Wiśniewski sam się podłożył.
— Jaki Wi… A, on się nazywa Wiśniewski?
— Wiśniewski Leonard. Ale nie ma siły, spędził na tej szosie cały czas, przyjęty przez lekarza. Więcej pani nie powiem, śledztwo się dopiero zaczyna…
Więcej usłyszeć nie musiałam. Przestałam mieć do niego jakiekolwiek interesy, przyszło mi jednakże do głowy, że konszachty z Dojdą mogą obudzić podejrzenia na nowo. Poprosiłam o chwilę rozmowy i poinformowałam go o zatroskanej siostrze, w którą już sama zaczynałam granitowo wierzyć. Uprzedziłam, że wykorzystam sytuację, wystąpię jako zbawczyni, a nie jako wtyczka rodziny. Porucznik przyjął komunikat do wiadomości i grzecznie odstawił mnie od piersi. Poczekaliśmy na Dojdę w samochodzie, w pobliżu komendy. Miał pewne kłopoty techniczne, usiłował bowiem we wnętrzu pojazdu paść na kolana. Patrzył w nas jak w obraz święty, uwielbiał nas, niepewny kogo bardziej, Maćka czy mnie. Stanowiliśmy zbiorowe bóstwo. Nigdy w życiu nikogo nie czcił w takim stopniu.
— Jezu mój, myślałem, że państwo od razu gdzie pojechali! — wykrzykiwał półprzytomnie. — To koło cholerne, w szczękę plute, z godzinę tam stałem jak śnięta ryba! Mnie się dopiero jutro kończy zawieszenie, o mój ty Boże, recydywa, i jeszcze trup…!
— Wiemy — powiedziałam sucho, ruszając.
Dojda nie słuchał.
— Nie wierzyli mi, za Chiny Ludowe, dla świętego spokoju ten gliniarz poszedł pytać, czy nie ma obcych z Warszawy, bo tyle wiedziałem, że rejestracja warszawska i nic więcej! Przez radio szukać, ale gdzie tam, dla takiego jak ja, recydywa, przypasowali mnie jak sztuczną szczękę do milionera! Jak Boga kocham, myślałem, że po mnie! Raz w życiu się wygłupiłem, na zawieszeniu jestem już cztery lata, do jutra…
— Wiemy — powiedziałam ponownie, bardziej dobitnie. Dojda nagle zamilkł.
— Co?
— Wiemy, że jesteś na zawieszeniu, synu. Wiemy, co to było za włamanie poprzednio. Mnóstwo o tobie wiemy i dziękuj Bogu, że na nas trafiłeś na tej szosie.
Dojda jakoś sklęsł w sobie na tylnym siedzeniu.
— O rany Boga żywego… — wyszeptał ze zgrozą. Zaniepokoiłam się, że weźmie nas za kogoś z szajki i w panice będzie usiłował wyskoczyć. Docisnęłam nieco, żeby go zniechęcić.
— Nie pękaj, bracie, wszystko jest w porządku — powiedział uspakajająco Maciek. — Jesteśmy po tej samej stronie. Myśmy tobie pomogli, a teraz ty nam pomożesz.
— Kurwa — powiedział Dojda cicho i posępnie. Przypuszczenie, że się włamywał i zabił Gobolę, upadło. Przed tajemniczym facetem uciekł. Sytuacja zaczęła mi się rozjaśniać.
— Przestań mieszać osoby — rozkazałam surowo. — Jestem pewna, że rozpoznałeś tego kudłatego, który wam nadał tamtą robotę na Siekierkach. Nawiałeś przed nim, a nie przed Ząbkiem. Zobaczyłeś go tutaj i też zacząłeś nawiewać, jeszcze z tydzień, a pewnie byś się opatrzył w Bieszczadach. Zgadza się?
Dojdą zaczerpnął tchu, jakby przez dłuższą chwilę coś mu w tym przeszkadzało.
— Skąd…?