Lekko dotknęła palcami jego czoła...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Jeśli rodzice nie dadzą dziecku doświadczyć miłości, jeśli nie ujawnią swoim zachowaniem, że samo jego istnienie jest dla nich radością, dziecko odwróci od...
187mo�emy przyj�� jako zasad�, �e ka�dy kraj wymieniony w�r�d owych affines le�a� na zewn�trz granic tego pa�stwa, jako jego �bok" (tatu�] Kieruj�c si� t� zasad�,...
się krew we mnie rozgrzeje, zapomnę, żeś kobietą i piękną! Zaprawdę, mogę ujrzeć tylko szpiega, co tym dla mnie wstrętniejszy, że jego panem Rzymianin!...
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
Popatrzył na mnie, niemal widziałem trybiki obracające się pod jego czaszką i nagle twarz mu pobielała, oko rozwarło się szeroko, a czoło zrosiły krople potu...
klientów spośród ogółu klientów jego sklepu...
Pomijaj�c bardziej szczeg�ow� analiz� procesu sekularyzacji, om�wiony zostanie sam pluralizm, a tak�e proces jego nasilania si�...
9 W książce tej termin „hitlerowski holokaust" odnosi się do wydarzeń historycznych, natomiast termin „holokaust" oznacza jego ideologiczne...
WIANO �WI�TEJ KINGI28Zaledwie trzyna�cie lat mia� ksi�� Boles�aw, zwany p�niej Wstydliwym, gdy panowie w jego imieniu rz�dy sprawuj�cy, postanowili mu �on�...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— I co? — spytał pan Wilk.
— Jest — potwierdziła. — Bardzo lekki. Inaczej dawno bym zauważyła. Prze-
praszam, ojcze.
— Sprawdźmy. — Wilk podszedł bliżej i położył dłoń na czole Gariona. —
To nic poważnego — oznajmił.
— Ale mógł być poważny — stwierdziła ciocia Pol. — Odpowiadałam za to,
by nic takiego się nie zdarzyło.
— Nie zadręczaj się Pol. Nie wypada. Po prostu zlikwiduj go.
— Co się stało? — spytał przestraszony Garion.
— Nie ma się o co martwić, kochanie — zapewniła ciocia Pol. Ujęła jego
prawą dłoń i przyłożyła do białego loka na swoim czole.
Garion poczuł wstrząs, zamęt niejasnych wrażeń, a potem wibrujące uderzenie
za uszami. Nagły zawrót głowy sprawił, że upadłby, gdyby nie przytrzymała go ciocia Pol.
— Kim jest ten Murgo? — spytała patrząc mu w oczy.
— Ma na imię Asharak — odpowiedział bez wahania Garion.
— Jak dawno go znasz?
— Przez całe życie. Przyjeżdżał na farmę Faldora i obserwował mnie, gdy
byłem jeszcze mały.
— Na razie wystarczy, Pol — wtrącił pan Wilk. — Niech najpierw trochę
odpocznie. Przygotuję coś by cała sprawa nie mogła się powtórzyć.
— Czy chłopiec jest chory? — zainteresował się Cho-Hag.
— Właściwie nie jest to choroba — odpowiedział pan Wilk. — Trudno to
wytłumaczyć. W każdym razie wyleczyliśmy go.
— Idź teraz do swojego pokoju, Garionie — ciocia Pol wciąż trzymała go za
ramiona. — Czy stoisz pewnie? Potrafisz tam dojść bez pomocy?
— Nic mi nie jest — odparł, choć nadal szumiało mu trochę w głowie.
— Żadnych wycieczek po drodze i żadnego zwiedzania.
— Nie, ciociu.
— Kiedy tam trafisz, połóż się do łóżka. Chcę, żebyś sobie przypomniał i za-
pamiętał wszystkie spotkania z tym Murgiem. Co mówił i co robił.
179
— Nigdy się do mnie nie odzywał. Tylko patrzył.
— Przyjdę do ciebie za chwilę — mówiła dalej. — Opowiesz mi wszystko,
co o nim wiesz. To bardzo ważne, Garionie więc skoncentruj się tak mocno, jak tylko potrafisz.
— Dobrze, ciociu Pol.
Pocałowała go lekko w czoło.
— Biegnij już, skarbie.
Wciąż czując lekki zawrót głowy, Garion minął drzwi i wyszedł na korytarz.
W wielkiej hali wojownicy Anhega przypasywali miecze i dobierali groźnie
wyglądające topory, szykując się do przeszukania pałacu. Nadal nieco oszołomiony Garion przeszedł obok nich bez zatrzymania.
Część jego umysłu zdawała się wpółuśpiona, lecz owa tajemna, wewnętrzna
część była przytomna i czujna. Oschły głos zauważył, że zdarzyło się coś bardzo istotnego. Potężny opór przed wspominaniem o Asharaku najwyraźniej zniknął.
Ciocia Pol zdołała jakoś całkowicie usunąć zaporę z jego myśli. Chłopiec czuł
się niepewnie. Dziwna relacja między nim a ciemno odzianym, milczącym Asha-
rakiem była czysto osobistą więzią, którą mu nagle odebrano. Miał wrażenie, że jego umysł jest teraz pusty i jakby pogwałcony. Westchnął i ruszył szerokimi schodami w stronę swojego pokoju.
W korytarzu przed drzwiami czekało pół tuzina wojowników, zapewne część
grupy Baraka poszukującej człowieka w zielonym płaszczu. Garion stanął. Coś
się nie zgadzało. Poruszył głową, by otrząsnąć się z oszołomienia. W tej części pałacu bywało zbyt wielu ludzi, by szpieg mógł się tu ukrywać. Serce zabiło mu mocniej i krok za krokiem cofnął się ku schodom, skąd przyszedł. Wojownicy
wyglądali jak wszyscy Cherekowie w pałacu: brodaci, w hełmach, kolczugach
i futrach. Ale coś się tu nie zgadzało.
Otyły mężczyzna w ciemnym płaszczu z kapturem stanął w drzwiach pokoju
Gariona. To był Asharak. Chciał coś powiedzieć, ale wtedy zobaczył chłopca.
— Aha — rzucił cicho. Ciemne oczy błyszczały na jego pooranej bliznami
twarzy. — Właśnie cię szukałem, Garionie. Chodź tutaj.
Garion poczuł w umyśle lekkie szarpnięcie, które zdawało się ześlizgiwać,
jakby coś nie potrafiło znaleźć punktu zaczepienia. W milczeniu pokręcił głową i wycofywał się dalej.
— No chodź już — przynaglił Asharak. — Zbyt długo się znamy na takie
zabawy. Rób, co mówię. Wiesz, że musisz.
Szarpnięcie zmieniło się w potężny nacisk, który raz jeszcze się ześliznął.
— Chodź, Garionie — warknął chrapliwie Asharak.
Garion cofał się krok za krokiem.
— Nie — oświadczył.
Oczy Asharaka błysnęły i Murgo wyprostował się groźnie.
180
Tym razem nie było to szarpnięcie ani nacisk, lecz cios. Garion poczuł jego siłę, choć miał wrażenie, że chybił lub został jakoś oddalony.
Asharak spojrzał zdziwiony, po czym zmrużył oczy.