kowicie aseksualny charakter...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
punktach było ono skodyfikowaniem stosowanej ju uprzednio praktyki, jednak praktyce tej dopiero teraz nadało charakter w pełni instytucjonalny...
W przypadku zab�jstw pod wp�ywem silnego wzburzenia, usprawiedliwionego okoliczno�ciami, zab�jstwo ma przede wszystkim charakter agresji emocjonalnej -i cz�sto w...
w miarę upływu czasu i rozwoju danej jednostki na czoło wysuwają się takie cechy charakteru, jakrzetelność, dokładność i wiarygodność...
Socjologowie, kt�rzy zajmuj� si� ustaleniem cech charakterystycznych dla profesji zgodzili si�, �e istnieje ich kilka1...
Ponad połowa badanej populacji charakteryzuje się typem samooceny adekwatnej...
U02 Umie formułować i rozwiązywać proste problemy z wykorzystaniem K_U04 rachunku wektorowego, rachunku macierzowego, układów...
gennych interakcji społecznych jednostki...
było zapomnieć...
Tak więc w niedzielę późnym rankiem wysłałem do Akeleya depeszę zawiadamiając go, że przyjadę do Brattleboro w najbliższą środę - 12 września - o ile ten...
czasami zagrożenie) dla nerwów rdzeniowych przebiegających wewnątrz kanału kręgowego...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Jednak ogólne wrażenie było bardzo dobre. Dziewczyna,
nie kobieta. Jeżeli zapomnieć o niespokojnych, mądrych oczach.
Upił łyk burbona. Jego moc, zdecydowany smak i zapach były tak obce, że miał kło-
poty z przełykaniem. W przeciwieństwie do Rachel, która piła whisky bez żadnych
trudności.
Usiadła na łóżku i z roztargnieniem wygładziła kapę. Znowu była markotna. Rick
postawił szklaneczkę na stoliku przy łóżku i usiadł obok niej. Pod jego ciężarem mate-
rac ugiął się i Rachel zmieniła nieco pozycję.
— Co ci się stało? — zapytał. Wyciągnął rękę i ujął jej dłoń. Była chłodna, koścista,
lekko wilgotna. — Co cię dręczy?
— Ten ostatni, cholerny Nexus-6 — odparła Rachel z wysiłkiem — jest tego samego
typu co ja. — Popatrzyła na kapę, znalazła nitkę i zaczęła zwijać ją na palec. — Czy nie
czytałeś rysopisu? To również mój rysopis. Może mieć inaczej ułożone włosy i inaczej
się ubierać — nawet nosić perukę. Ale kiedy ją zobaczysz, zrozumiesz, o co mi chodziło.
— Roześmiała się sardonicznie. — To dobrze, że spółka przyznała, że jestem andkiem,
w przeciwnym razie pewnie byś zwariował, gdybyś ujrzał Pris Stratton. Albo uznałbyś,
że to ja.
— Dlaczego cię tak to martwi?
— Do diabła, przecież będę przy tym, jak ją usuniesz.
— Może nie. Może nie zdołam jej znaleźć.
124
— Znam psychologię Nexusa-6. Dlatego jestem tutaj i dlatego mogę ci pomóc.
Wszyscy ukryli się razem, cała ostatnia trójka. Skupieni wokół najbardziej szalonego
z nich, który nazywa się Roy Baty. To on obmyśla ich ostatnią obronę. — Skrzywiła usta.
— Jezu — szepnęła.
— Rozchmurz się — poprosił. Ujął ją pod ostrą, drobniutką brodę i uniósł jej głowę
tak, że musiała na niego spojrzeć. Ciekawe, jak to jest, kiedy całuje się androida, pomy-
ślał. Pochylił się i dotknął ustami jej suchych warg. Nie było żadnej reakcji. Na Rachel
to, co zrobił, nie wywarło wrażenia. Zupełnie jakby nic nie czuła. Ale on wiedział, że jest
inaczej. A może było to tylko jego pobożne życzenie?
— Szkoda — powiedziała Rachel. — Gdybyś przyznał się, że o to ci chodzi, nigdy
bym tu nie przyleciała. Żądasz ode mnie zbyt wiele. Rozumiesz, co czuję? Co czuję do
tego androida, który się nazywa Pris?
— Empatię — odparł.
— Coś w tym rodzaju. Identyfikację. Oto idę ja. Mój Boże, może tak właśnie się zda-
rzy. W zamieszaniu usuniesz mnie, nie ją. Ona zaś wróci do Seattle i będzie żyć dalej na
moim miejscu. Nigdy dotąd tak się nie czułam. Jesteśmy maszynami produkowanymi
jak kapsle do butelek. To tylko złudzenie, że ja — ja osobiście — w ogóle istnieję. Jestem
tylko przedstawicielką typu. — Wzdrygnęła się.
Rick mimo wszystko poczuł rozbawienie. Rachel stawała się tak ckliwie ponura.
— Mrówki wcale tak tego nie odczuwają — powiedział. — A przecież są fizycznie
identyczne.
— Mrówki. One w ogóle nie czują.
— Bliźniaki jednojajowe. One nie...
— Ale identyfikują się ze sobą nawzajem. Posiadają specjalną, empatyczną więź.
— Wstała i niepewnym ruchem sięgnęła po butelkę burbona. Napełniła swoją szkla-
neczkę i wypiła duszkiem. Przez jakiś czas przechadzała się po pokoju, zmarszczywszy
ponuro brwi, aż wreszcie usiadła znowu na łóżku. Położyła się na nim, podparta na po-
duszkach i wyciągnęła nogi. — Zapomnij o tych trzech andkach — westchnęła ze znu-
żeniem. — Jestem zupełnie wyczerpana, chyba tą podróżą. A po tym, czego dowiedzia-
łam się dzisiaj, po prostu chce mi się spać. — Zamknęła oczy. — Jeżeli umrę — mruk-
nęła — może urodzę się znowu, kiedy spółka Rosena wypuści następną serię mojego
podtypu. — Otworzyła oczy i spojrzała na niego ze wściekłością. — Wiesz dlaczego na-
prawdę tu jestem? — zapytała. — Dlaczego Eldon i inni Rosenowie — ludzie — chcieli,
żebym przyłączyła się do ciebie?