jego ton jest niczym smagnięcie biczem...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Jeśli rodzice nie dadzą dziecku doświadczyć miłości, jeśli nie ujawnią swoim zachowaniem, że samo jego istnienie jest dla nich radością, dziecko odwróci od...
187mo�emy przyj�� jako zasad�, �e ka�dy kraj wymieniony w�r�d owych affines le�a� na zewn�trz granic tego pa�stwa, jako jego �bok" (tatu�] Kieruj�c si� t� zasad�,...
się krew we mnie rozgrzeje, zapomnę, żeś kobietą i piękną! Zaprawdę, mogę ujrzeć tylko szpiega, co tym dla mnie wstrętniejszy, że jego panem Rzymianin!...
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
Popatrzył na mnie, niemal widziałem trybiki obracające się pod jego czaszką i nagle twarz mu pobielała, oko rozwarło się szeroko, a czoło zrosiły krople potu...
klientów spośród ogółu klientów jego sklepu...
Pomijaj�c bardziej szczeg�ow� analiz� procesu sekularyzacji, om�wiony zostanie sam pluralizm, a tak�e proces jego nasilania si�...
9 W książce tej termin „hitlerowski holokaust" odnosi się do wydarzeń historycznych, natomiast termin „holokaust" oznacza jego ideologiczne...
WIANO �WI�TEJ KINGI28Zaledwie trzyna�cie lat mia� ksi�� Boles�aw, zwany p�niej Wstydliwym, gdy panowie w jego imieniu rz�dy sprawuj�cy, postanowili mu �on�...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Momentalnie przypominam sobie sytuację sprzed dwóch tygodni,
kiedy zapomniałam klucza do domu i Marcus zszedł mi otworzyć. Na
dole stanął wtedy twarzą w twarz z Jonathanem. Czuję, że się
czerwienię, choć przecież nie jestem mu winna żadnych wyjaśnień.

– Pewnie wiesz, co robisz – dodaje pogardliwie, po czym
odwraca się na pięcie i znika w łazience. Po chwili słychać szum wody.

– Auć! – mówi Annie i uśmiecha się do mnie, by dodać mi
otuchy. Widzi, jak bardzo zabolała mnie reakcja Marcusa. – Ktoś tu
chyba nie panuje nad zazdrością!

Zrozpaczona wzruszam ramionami.

– Ale ja naprawdę nic nie mogę poradzić, Annie. Nie planowałam
przecież, że zakocham się w Jonathanie.

– Wiem. – Wzdycha ciężko. – Uczuć nie da się przewidzieć ani
zaplanować. Teraz trzeba tylko się postarać, żebyś wyszła z tego obronną ręką.

Jej słowa towarzyszą mi nawet wtedy, kiedy leżę już w łóżku i
wpatruję się w sufit. Niepotrzebnie łudziłam się nadzieją, że poczuję
się lepiej i będę trzeźwiej myśleć z dala od Jonathana. Jeśli w ogóle
cokolwiek się zmieniło, to na niekorzyść – jestem jeszcze bardziej
zagubiona. Poza tym tęsknię za nim, nawet jeśli nie chcę się do tego
przyznać. Brakuje mi jego bliskości. I to bardzo. Ledwie zamykam
oczy, widzę go tuż przed sobą. Widzę jego błękitne oczy, w których tak
łatwo się zatracić, i słyszę jego głęboki głos, który działa na mnie jak pieszczota. Naprawdę, nie mam pojęcia, co będzie dalej.

Jedno wiem jednak na pewno – nie będę uciekać. Na pewno nie
będzie tak źle, pocieszam się, zanim w końcu zapadam w niespokojny
sen.

* * *

Następnego dnia okazuje się, że jest gorzej, niż myślałam. Annie
budzi się z gorączką i bólem gardła. Nie idzie więc do pracy i zostaje w łóżku. To oznacza, że nie może mi towarzyszyć i do firmy jadę sama.
Marcus w dalszym ciągu nie panuje nad emocjami. Siedzi zamknięty w
swoim pokoju. Kiedy spotkaliśmy się w korytarzu, mruknął coś w
odpowiedzi na moje powitanie i z kamienną twarzą zniknął w łazience.
Nawet Ian nie ma czasu na niezobowiązującą rozmowę w czasie
śniadania, bo ma urwanie głowy z chorą Annie. Zaparza jej herbatki i
przygotowuje lekarstwa. Potem pędzi do pracy, a ja zostaję sama ze
swoimi obawami.

Staję przed lustrem i przez dłuższą chwilę zastanawiam się, co na
siebie włożyć. W końcu decyduję się na brązową sukienkę w stylu
vintage, którą wyszperała dla mnie Annie. W połączeniu z eleganckimi
butami wygląda lepiej niż dobrze. Nie jest nudna, ale też nie rzuca się
w oczy tak bardzo jak czarna, którą miałam na sobie wczoraj. Dobrze
się w niej czuję, a to na pewno nie zaszkodzi, gdy umieram ze strachu.

– Trzymam kciuki – chrypi Annie, kiedy przychodzę się
pożegnać. Uśmiecha się, choć jest rozpalona gorączką. Słyszę, jakie ma
trudności z mówieniem. W duchu przepraszam ją za to, co sobie
pomyślałam, kiedy powiedziała, że nie idzie do pracy. Nie zmyśla i jest
naprawdę chora, a w takim stanie nie może przecież pokazywać się w
biurze.

Na dole, przed drzwiami, spodziewam się fotografów. Na
szczęście wszędzie panuje cisza i spokój. Być może, myślę z nadzieją,
Jonathan przesadził. Prasa może znalazła już znacznie ciekawsze
tematy niż ja.

W czasie podróży metrem do City wszystko jest dokładnie takie
samo jak wcześniej, lecz kiedy w końcu staję przed budynkiem
Huntington Ventures, czeka tam już tłumek dziennikarzy i reporterów.
Na mój widok zaczyna się ruch i zanim udaje mi się dotrzeć do foyer,
otaczają mnie szczelnym kordonem. Unoszę dłonie i zasłaniam oczy
oślepione błyskami fleszy.

– Panno Lawson, kiedy poślubi pani lorda Huntingtona? –
krzyczy ktoś.

– Czy bardzo go pani kocha?

– Jak to jest spotykać się z najbardziej pożądanym kawalerem w
całej Anglii?

Zewsząd padają kolejne pytania, słyszę trzask migawek aparatów.
Przepycham się w stronę wejścia, żeby dostać się do budynku. Drzwi
jednak nie ustępują. W końcu ktoś popycha je od wewnątrz, na
ramionach czuję czyjeś dłonie i w jednej chwili jestem w środku, z dala
od reporterów. Szklane drzwi są granicą, której nie wolno im
przekraczać, lecz nie powstrzymują ich przed robieniem mi zdjęć.

Mężczyzna, który wciągnął mnie do środka, to potężny facet w
niebieskim mundurze przypominającym ubrania amerykańskich
policjantów. Popycha mnie dalej, w stronę wind, a jego kolega w
identycznym uniformie zostaje przy drzwiach i pilnuje, by nikt z
zewnątrz nie wszedł do firmy.

– Wszystko w porządku? – pyta mój wybawca, wciąż osłaniając
mnie przed dziennikarzami.

Potakuję niepewnie.

– Tak, już teraz tak. Dziękuję.

– Nie ma za co – odpowiada. – Nie wolno im wchodzić do
biurowca. Dostaliśmy polecenie, by trzymać ich na zewnątrz.

Potakuję z wdzięcznością. Jonathan nie przesadził, kiedy mówił,
że będzie znacznie gorzej. Nie mam pojęcia, co dalej, więc rozglądam
się po foyer. Napotykam spojrzenie blondynki z recepcji, która lustruje
mnie chłodnym spojrzeniem.

– Jeszcze nie mieliśmy tutaj takiego zbiegowiska – mówi
Caroline z wyrzutem w głosie. – Na szczęście pan Huntington
wszystko przewidział i zamówił firmę ochroniarską. Inaczej nie dałoby
się tu normalnie pracować. Mimo wszystko jest znacznie gorzej niż na