Dobe zbliżył się do tamtych i odpiął trzy pasy; Murzyn nie był uzbrojony...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Trzy dni wcześniej Besenval wydał zresztą polecenie, aby carych budowa rozpoczęła się z rozkazu przełożonego kupców ły proch — 215 baryłek —...
— Trzy czwarte personelu medycznego i techników wie coś, co mogłoby się przydać wrogowi — przerwał mu ostro O’Mara...
Tego dnia wrócił z wędrówki po mieście mnich, który doniósł, że trzy kilometry w dół autostrady urządzony został obóz dla uchodźców...
- Nuria Monfort powiedziała mi, że pracownik kostnicy zadzwonił do wydawnictwa trzy dni później, kiedy ciało zostało już pogrzebane w zbiorowym grobie...
UG Ze zbiorów „Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej” Instytutu Filologii Polskiej UG 89 się podobno zbliżyć; nie zrozumiałem albowiem...
168Opr�cz witaminy E, podawanej pacjentom trzy razy dziennie, drHaeger poleci� im uprawia� gimnastyk� i zdecydowanie zabroni�palenia...
długopis Bic, trzy dziesięciocentówki, kwit parkingowy z LAX, żółtąsamoprzylepną karteczkę z adresem na Washington Boulevard...
Przyszła odpowiedź z Infortechu, gdzie przez ostatnie trzy lata pracowała Kathy Voskuhl...
uśmierzyć bizony, gdy klatki przez dłuższy czas pozostaną odkryte?Tymczasem orszak zbliżył się do pierwszej klatki, przy której trzymało...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Przewiesił je przez ramię i wrócił.
- Niech pan podejdzie do mnie tyłem.
Dobe posłuchał i ostrożnie obszedł konia. Kelland sięgnął wolną ręką po pasy i przerzucił je przez siodło. Potem wyciągnął Hyde'owi rewolwer z olstra i cisnął gdzieś daleko, w ciemność. Spojrzał na dwa konie, stojące przez cały czas obok domu.
- Niech pan wsiada na jednego z nich! - polecił. - Podjedzie pan na podwórze i zatrzyma się tam.
Wsunął karabin do olstra, a Dobe podszedł do konia i dosiadł go. Kelland zbliżył się do drugiego wierzchowca i przeciął nożem popręg. Dobe zatrzymał się właśnie, odwrócił w siodle i przesłał swoim ludziom jakiś sygnał. Kelland podszedł do gniadego i wskoczył na siodło, ściskając nogami zdobyte pasy. Następnie rozwinął lasso i zarzucił pętlę na Hyde'a.
- Niech pan wyciągnie ręce! - polecił, po czym zacisnął pętlę.
W ten sposób miał go na linie, zostawiając wolne ręce.
- Cofnąć się, pięćdziesiąt kroków w tył! - polecił pozostałym.
Powoli oddalili się od domu, stapiając się niemal z mrokiem. Majaczyli teraz jako niewyraźne cienie.
- Pognamy galopem, Dobe! - powiedział ostro Kelland. - Jeżeli pan zostanie w tyle, zawlekę pana na tej linie aż do Reservation.
Z siodła dostrzegł lampę stojącą na stole w środkowej izbie domu. Wyciągnął rewolwer i strzelił. Lampa eksplodowała jaskrawosinym snopem płomieni, a rozlana nafta, zostawiając za sobą ognisty ślad, spłynęła po stole na podłogę. Kelland odczekał chwilę, aż płomienie dojdą do leżących w kącie rupieci, po czym zawołał do Dobe'a:
- Jazda!
Od razu pomknął pełnym galopem, pociągając na lassie Hyde'a, który jeszcze się ociągał.
- Niech to diabli! Czekaj pan! - zawołał Hyde.
Przynaglił konia i pędzili teraz ramię w ramię wąską kotliną w stronę drogi. Ludzie Dobe'a rzucili się ku domowi, a potem wypadli z powrotem na zewnątrz.
Sekundę później rozległ się huk wystrzału, ale kula świsnęła gdzieś dalej, nie wyrządzając nikomu krzywdy. Byli już na drodze i mknęli dalej, aż dotarli do jakiegoś grzbietu. Tu wjechali w kanion. Tętent kopyt odbijał się głuchym echem od mrocznych ścian skalnych. Przed nimi błyskały dalekie światła rancza Sultana.
Koń Hyde'a został nieco w tyle i jeździec jęknął, pociągnięty gwałtownie przez lasso. Kelland zatrzymał się; Hyde przemknął obok niego, napinając linę.
- Mnie nie można chwycić na lasso! - zawołał porywczo i z nie tłumioną pasją. - Na Boga, przyjacielu Kelland! Zrobię wszystko, żeby ujrzeć pana wijącego się na ziemi!
Konie goniły resztkami sił, dyszały ciężko, a w ciszy nocy rozbrzmiewał wyraźnie tętent pogoni. Ludzie Hyde'a byli już w kanionie. Kelland rozmyślał gorączkowo. Nie mógł przecież ciągnąć Hyde'a w ten sposób aż do miasta. Mógł jeszcze ukryć się wśród przybrzeżnych wierzb albo udać się na grzbiet górski za ranczem Sultana, aby zmylić trop.
- Jazda! - krzyknął, przynaglając konia do galopu.
Ale koń Hyde'a przysiadł nagle na zadzie - rzecz rzadko spotykana u zajeżdżonego zwierzęcia! - i lina wyrzuciła Dobe'a z siodła. Runął na ziemię, potoczył się po piachu i wstał z trudem, próbując rozluźnić oburącz pętlę lassa.
- Zabiję pana za to! - krzyknął ochrypłym głosem.
- Jazda, Dobe! - polecił Kelland.
- Idź pan do diabła! - wrzasnął Hyde, walcząc nadal z liną.
Kelland dobył rewolwer, natarł koniem na Hyde'a i uderzył go lufą w głowę. Dobe zaczął osuwać się na ziemię, ale Kelland szarpnął za lasso, zeskoczył z konia i przerzucił Hyde'a przez siodło. Pasy potoczyły się na ziemię, nie było już jednak czasu, by je pozbierać. Dudnienie kopyt pogoni narastało coraz bardziej. Kelland wskoczył na siodło za Dobem i spojrzał za siebie: prześladowcy majaczyli w mroku, zbliżając się nieustannie. Zwrócił wzrok przed siebie, na światła rancza Sultana, i w tym momencie przypomniał sobie słowa Edith. Znowu przynaglił wałacha do galopu.
Odległość od ścigających wynosiła najwyżej pięćset metrów i zmniejszała się z każdą chwilą. Kelland pędził co tchu w stronę rancza. Byli już tuż przy werandzie, kiedy Hyde odzyskał przytomność i zaczął się opierać. W tym momencie otworzyły się drzwi i wysoka postać Buffa zasłoniła częściowo blask światła. Ktoś inny nadbiegł zza rogu, krzycząc:
- Kto to?
Kelland zeskoczył z siodła i pociągnął Dobe'a za sobą. Tamten bronił się i Kelland musiał uspokoić go ciosem w skroń. Kiedy wbiegał do domu, rozległ się huk wystrzału. Buff zatrzasnął za nim drzwi, a Hyde opadł na podłogę, usiłując poczołgać się na czworakach pod ścianę. Z nosa ciekła mu krew, ale kiedy odwrócił głowę, oczy zalśniły mu niesamowitym blaskiem; zgrzytnął zębami, krzycząc:
- I tak nie dotrze pan do miasta, przyjacielu!
Edith stała w jednym kącie, Buff przy stole. Właśnie gasił lampę, kiedy z drugiego pokoju wtargnął jeden z jego ludzi z karabinem w dłoni, a dziedziniec wypełnił się gwarem. Kula przebiła drzwi, ominęła Kellanda o szerokość dłoni i w tej samej chwili Buff odrzucił głowę do tyłu i jęknął boleśnie.