Agryppa ulegając jego usilnej namowie przybył do Judei, a Herod dokładał wszelkich starań, aby mu pobyt uprzyjemnić...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Jeśli rodzice nie dadzą dziecku doświadczyć miłości, jeśli nie ujawnią swoim zachowaniem, że samo jego istnienie jest dla nich radością, dziecko odwróci od...
187mo�emy przyj�� jako zasad�, �e ka�dy kraj wymieniony w�r�d owych affines le�a� na zewn�trz granic tego pa�stwa, jako jego �bok" (tatu�] Kieruj�c si� t� zasad�,...
się krew we mnie rozgrzeje, zapomnę, żeś kobietą i piękną! Zaprawdę, mogę ujrzeć tylko szpiega, co tym dla mnie wstrętniejszy, że jego panem Rzymianin!...
– Nie masz powodu, by kochać którekolwiek ze swych rodziców, Gwydionie – powiedziała Morgiana i jej dłoń zacisnęła się na jego ręce, ale zadziwił...
I nagle, jakby zmysły postradał, porwał się z siedzenia i chwyciwszy w obie ręce chudego dryblasa, co kawę roznosił i węgle do fajek, począł głową jego tłuc o...
Popatrzył na mnie, niemal widziałem trybiki obracające się pod jego czaszką i nagle twarz mu pobielała, oko rozwarło się szeroko, a czoło zrosiły krople potu...
klientów spośród ogółu klientów jego sklepu...
Pomijaj�c bardziej szczeg�ow� analiz� procesu sekularyzacji, om�wiony zostanie sam pluralizm, a tak�e proces jego nasilania si�...
9 W książce tej termin „hitlerowski holokaust" odnosi się do wydarzeń historycznych, natomiast termin „holokaust" oznacza jego ideologiczne...
WIANO �WI�TEJ KINGI28Zaledwie trzyna�cie lat mia� ksi�� Boles�aw, zwany p�niej Wstydliwym, gdy panowie w jego imieniu rz�dy sprawuj�cy, postanowili mu �on�...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Przyjmował go
w nowo powstałych miastach, oraz pokazywał wzniesione budowle,
ugaszczając go wraz z przyjaciółmi z całym przepychem i wystawnością w Sebaste /dawnej Samarii/, porcie Cezarei, który zbudował, i w twior-dzach, na które wydał wielkie sumy — Aleksandreionie, Herodr.cnie
i Hirkanii. Zaprosił go także do Jerozolimy, gdzie cały naród w odświętnych szatach wyległ na spotkanie witając go wśród radosnych okrzyków.
Agryppa złożył Bogu na ofiarę sto wołów i wydał dla ludu ucztę, którą urządził z najwyższą wystawnością. Rad byłby tutaj pozostać jeszcze parę dni, lecz spieszno mu było ze względu na porę roku; musiał bowiem
znowu udać się do Jonii, a nie sądził, by z nastaniem zimy podróż morska była zbyt bezpieczna.
2. Tak więc Agryppa odpłynął hojnie przez Heroda obdarowany wraz
ze swoimi najwybitniejszymi towarzyszami. Król spędził zimę w swoim kraju i z nastaniem wiosny znowu wyruszył na jego spotkanie, wiedząc, że przygotowuje wyprawę na Bosfor. Minąwszy wyspę Rodos, dotarł do
Kos i mniemał, że zastanie Agryppę w pobliżu Lesbos. Tu jednak pochwycił go wiatr północny i nie pozwolił okrętom zawinąć do portu. Zatrzymał
się tedy kilka dni na Chios. gdzie wszystkich, którzy tłumnie do niego przychodzili, przyjął z całą łaskawością i obdarował z iście królewską hojnością. A skoro zauważył, że krużganek miasta leży w gruzach (zburzony w czasie wojny z Mitrydatesem nie mógł być łatwo, tak jak inne budowle, odnowiony ze względu na swe rozmiary i artyzm), dał im tyle pieniędzy, że nie tylko starczyło ich na pokrycie kosztów odbudowy, ale nawet zbywało. Napomniał ich przy tym, aby nie zwlekając, natychmiast do dzieła przystąpili i przywrócili miastu jego niezwykłą ozdobę. Na-stępnie, gdy wiatr sfolgował, odpłyną) do Mityleny, a stąd udał się do Bizancjum. Dowiedziawszy się, że Agryppa minął już Wyspy Kyanej-
skie, podążył za nim jak mógł najśpieszniej i doścignął go w Sinope w Poncie. A gdy zjawił się niespodziewanie płynąc ze swoją flotą, wzbudził wielką radość i przywitanie ich było bardzo serdeczne. Agryppa bowiem poczytał za najlepszy dowód wielkiej życzliwości i oddania króla właśnie to, że udał się w tak daleką podróż morską, aby przyjść mu
z pomocą w potrzebie, uważając to za sprawę tak ważną, iż nie wahał
się opuścić swojego królestwa i zaniedbać swoich obowiązków admini-
stracyjnych. W wyprawie tej Herod był mu podporą we wszystkim:
dopomagał mu w załatwianiu spraw publicznych, służył radą w poszcze-gólnych przypadkach, był jego miłym towarzyszem w chwilach wypo-
czynku i on jeden tylko dzielił z nim wszystko, kłopoty — z życzli-
wości, przyjemności — z uszanowania. Po skończonej wyprawie pon-tyjskiej, na którą wysłano Agryppę, postanowili drogi powrotnej nie odbywać okrętami, lecz przeszli przez Paflagonię /dawny Ryfat/ i Kapadocję i następnie przebywając marszami pieszymi Wielką Frygię dotarli do Efezu, skąd odpłynęli na Samos. Za sprawą Heroda wyświadczano
wiele dobrodziejstw w poszczególnych miastach, stosownie do potrzeb proszących. I sam bowiem nie pomijał żadnej sposobności, aby okazać się hojnym i przyjaznym dla wszystkich, nie skąpiąc wydatków z własnej szkatuły, i wstawiał się także u Agryppy za różnymi ludźmi, którzy mieli jakieś potrzeby, tak że za jego sprawą nikt z proszących bez pomocy nie odchodził. A że i sam Agryppa jako mąż szlachetny i dobroduszny chętnie spełniał życzenia proszących, jeśli to im miało przynieść pożytek, a nie zaszkodzić innym, więc wstawiennictwo króla w niemałej mierze pobudzało go, przy jego naturalnej skłonności, do świadczenia dobrodziejstw.
Pogodził go z Iliończykami, za mieszkańców Chios zapłacił sumy należne prokuratorom Cezara, wyjednując im także zwolnienie od danin, i wielu innym jeszcze przyszedł z pomocą, stosownie do potrzeby, w jakiej się kto znajdował.
3. Następnie przybyli do Jonii, gdzie ogromna rzesza Żydów zamiesz-