– A po co Wookiem tajna turbowinda? – S¹dzê, ¿e wszystkie biura delegatów by³y w nie wyposa¿one...

Serwis znalezionych haseł

Odnośniki

• Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
• Bóg to radość, Bóg to szczęśliwość, Bóg to zdrowie, Bóg to swoboda, Bóg to przyjemność, Bóg to wygoda i wszystko, co najlepsze...
• Elfowie zrobili wiele pierścieni, lecz Sauron potajemnie zrobił Pierścień Jedyny, który miał wszystkimi innymi rządzić...
• Ulice Mardecin wybrukowane były granitowymi płytami, wytartymi przez całe pokolenia stóp i kół wozów, wszystkie zaś budynki zbudowano albo z cegły, albo z...
• włącznie, wszystko w tym stylu, który fachowcy nazywają stylem winietowym – sposób malo- wania przypominał wielce Sully'ego – w ulubionych...
• Od strony ulicy prawie wszystkie bary oraz mniejsze sklepy zamiast ścian miały różnego rodzaju żaluzje, które usuwano całkowicie lub rolowano na czas otwarcia...
• Wszystko zaczyna się bardzo prosto, bo system liczbowy Majów jest całkiem prosty: jedynkę oznaczali kropką, dwójkę dwiema kropkami- i tak dalej...
• Wszystkie typy pracy wymagają od człowieka umiejętności współpracy z innymi, organizowania własnej pracy, radzenia sobie ze stresem, nawiązywania kontaktu,...
• „Jakie to miłe, że wszystko, na co tylko mamy ochotę, możemy zanieczyścić pewnymi substancjami, takimi jak: tlen, ozon, azot, argon albo parą czy jakąś biotą...
• Jest to przede wszystkim wyraz błagania… a jednak czai się w nim podejrzenie! Ach, do licha z tymi podejrzeniami! Gdybym chciał o nim rozpowiadać, zrobiłbym to już...
• Grobstein Ruth, Wszystko o raku piersi FAKTY, KTÓRE POWINNAÂ ZNAå, I PYTANIA, KTÓRE MO˚ESZ ZADAå 37 • Skoro us∏ysza∏aÊ takà diagnoz´,...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Prowadz¹ one do ukrytych tuneli, pe³nych ekranowanych sal konfe-
rencyjnych, gdzie mo¿na by odbywaæ tajemne spotkania i ró¿ne takie.
£¹cz¹ siê nawet z biurem Fey’lyi w Pa³acu Imperialnym.
– A sk¹d ty to wszystko wiesz?
– Gannerze – oschle odpar³ Jacen – te biura nale¿a³y kiedyœ do
mojej matki.
– Och, racja.
– Jeœli dotrzesz do tuneli, powinieneœ przynajmniej znaleŸæ kry-
jówkê na jakiœ czas. Mo¿e uda ci siê prze¿yæ kilka dni. Mo¿e nawet
uciekniesz.
Ganner zdrêtwia³.
– O czym ty mówisz?
– Mówiê, ¿e musisz spróbowaæ, Gannerze. Daj sobie szansê.
– Och, nie, nie, nie! – Ganner cofn¹³ siê o krok i pokrêci³ g³ow¹. –
O nie, nic z tego…!
– Mamy tylko minutê lub dwie, zanim Nom Anor zdecyduje, ¿e
nie mo¿e d³u¿ej udawaæ, i¿ nic siê nie sta³o. Po dwóch minutach roz-
wal¹ Wielkie Wrota. W trzydzieœci sekund póŸniej mnie zabij¹.
– Co tu jest takiego, ¿e chcesz za to poœwiêciæ ¿ycie?
– Nie mam czasu wyjaœniaæ. Nie jestem nawet pewien, czy potrafiê.
– Oczekujesz, ¿e wezmê nogi za pas i pozwolê ci umrzeæ? Za coœ,
czego nawet nie umiesz wyjaœniæ? Idziesz ze mn¹ albo nigdzie siê nie
wybieram!
212
– Wci¹¿ siê bawisz w bohatera, Gannerze?
Ganner skrzywi³ siê lekko – ten strza³ by³ zbyt bliski celu – ale
wytrzyma³.
– Nie, jestem tutaj tylko pomocnikiem. To ty jesteœ bohaterem,
Jacenie. Potrzebujemy takich jak ty. Dlatego przyby³em, ¿eby ciê od-
szukaæ. Nowa Republika ciê potrzebuje. – Zni¿y³ g³os. – Jaina ciê po-
trzebuje. Jeœli jest choæby najbledszy cieñ szansy, musisz prze¿yæ, Ja-
cenie. Musisz spróbowaæ!
Jacen pokrêci³ g³ow¹. Znów mia³ w twarzy skywalkerowsk¹ twar-
doœæ.– Nie. Nie muszê. Jedyne, co muszê, to zostaæ tym, kim jestem.
– O czym ty mówisz?
– Anakin mia³ swoj¹ drogê. Jaina ma swoj¹. – Roz³o¿y³ rêce, jak-
by chcia³ pokazaæ daremnoœæ prób walki z losem. – Ja mam swoj¹.
– Mam gdzieœ wszystkie g³upie drogi! – desperacko zawo³a³ Gan-
ner. – W ka¿dej chwili mog¹ rozbiæ drzwi… musimy uciekaæ!
– Nie. Ty musisz uciekaæ. Ja… Gannerze, pos³uchaj, musisz to
koniecznie zrozumieæ. Jedyn¹ si³¹, jak¹ mam… jak¹ ma ka¿dy z nas…
to byæ, kim jesteœmy. I w³aœnie to zamierzam tutaj wykorzystaæ. Byæ
tym, kim jestem.
– Gadasz ca³kiem bez sensu! Ile¿ ty masz lat? Siedemnaœcie?
Osiemnaœcie? Nie wiesz nawet, kim naprawdê jesteœ!
– Nie muszê wiedzieæ. Wystarczy, ¿e zdecydujê – powa¿nie od-
par³ Jacen. – Wybierz i dzia³aj.
– Nie zostawiê ciê tutaj!
– To twoja sprawa.
– Ile czasu ci to zajmie, Jacenie? Ile czasu? – Ganner podszed³ do
niego. – A co, jeœli najpierw zabij¹ ciebie?
Jacen wzruszy³ ramionami.
– No to przegram. Kiedy zaczynasz byæ tym, kim jesteœ, najpierw
dowiadujesz siê, ¿e nie ma siê czego baæ.
Rozdzieraj¹cy grzmot za ich plecami uniós³ ze sob¹ odpowiedŸ
Gannera. Most podskoczy³ ostro, podbijaj¹c mu stopy i wytr¹caj¹c
z równowagi. Odwróci³ siê i zobaczy³ k³¹b dymu buchaj¹cy z wylotu
tunelu, cuchn¹cy powiew, jak p³on¹cy gaz bagienny.
– To drzwi – nieobecnym g³osem zauwa¿y³ Jacen. – Czas nam siê
koñczy. Zdaje siê, ¿e obaj przegramy.
Ganner ani drgn¹³.
Mózg wype³ni³o mu nag³e objawienie.
W tej chwili wszystko nabra³o nagle sensu. Zrozumia³, o czym
mówi Jacen. Nie ma siê czego baæ.
213
Zrozumia³, jaka si³a drzemie w byciu tym, kim siê jest.
W³aœciwie nawet nie musia³ wiedzieæ, kim jest. Wystarczy³o, ¿e
zdecyduje.
Mo¿e wybraæ i dzia³aæ.
I nagle ca³e jego ¿ycie nabra³o sensu. ¯ycie, które by³o histori¹
zabawy w bohatera. No dobrze, pomyœla³. W porz¹dku.
Md³oœci znik³y. Nie pozosta³o po nich nawet wspomnienie. Ko-
niec s³aboœci. Koniec niepewnoœci. Zw¹tpienie i lêk ust¹pi³y wraz
z md³oœciami.
Podniós³ miecz œwietlny Anakina.
– Przegramy obaj, chyba ¿e… – rzek³ powoli – …¿e ktoœ ich tu nie
wpuœci.
– Musisz strugaæ bohatera – ze smutkiem powiedzia³ Jacen. –
Nawet gdyby ciê to mia³o zabiæ.
Ganner œcisn¹³ rêkojeœæ i w³¹czy³ przycisk. Przez chwilê spogl¹-
da³ na sycz¹ce ostrze. Oto broñ bohatera. Prawdziwego bohatera. Nie
nêdznego aktorzyny. Nie imitacji bohatera, któr¹ zawsze by³ Ganner.
Nie muszê byæ prawdziwym bohaterem, pomyœla³. Na twarzy po-
jawi³ mu siê olœniewaj¹cy uœmiech starego Gannera. „Zapomnij o kon-
sekwencjach i zaczynamy zabawê!” Wzdrygn¹³ siê i ciê¿ar lat opad³
mu z ramion. Oczy mu zab³ys³y jak szczeliny iskrownika w czerwo-
nym pó³mroku. Poczu³, ¿e lœni jak robot wojenny i jest od niego dwu-
krotnie silniejszy.
Nie muszê byæ bohaterem, pomyœla³ w milcz¹cym zachwycie.
Muszê tylko udawaæ.
– Tak jak powiedzia³em, jestem twoim pomocnikiem – rzek³ bez-
trosko. – Moim zadaniem jest zapewniæ, ¿eby prawdziwy bohater prze-
¿y³ doœæ d³ugo, by wykonaæ swoje. Ta ca³a historia z „potrzeb¹ boha-
terstwa” by³a zawsze moj¹ najwiêksz¹ s³aboœci¹.
Jacen spojrza³ na niego, w niego, poprzez niego, jakby zna³ go na
wskroœ. Skin¹³ g³ow¹.
– Ale powinieneœ wiedzieæ, ¿e mo¿e byæ ona równie¿ twoj¹ naj-
wiêksz¹ si³¹. Pozwól sobie na u¿ycie tej si³y, Gannerze. Bêdziesz jej
potrzebowa³.
– Masz racjê. – Ganner spojrza³ na ostrze miecza œwietlnego, jak-
by móg³ odczytaæ swoj¹ przysz³oœæ w ametystowym promieniu. –
Wiesz, nigdy ciê nie lubi³em, Jacenie. Wydawa³eœ mi siê miêczakiem.
Lalusiem. Intelektualist¹ z wiecznie krwawi¹cym sercem.

copyright � 2009 Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
design by baryman
yoga