zje: wojna, rytuał religijny,...
Serwis znalezionych hasełOdnośniki
- Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
- W religiach, które utraciły moc wiary, bogowie stają się tylko figurami retorycznymi, ornamentami dla ludzkiej samotności lub obrazami zdobiącymi ściany...
- Nastaje "zupelne skazenie jahwizmu, który zlewa sie z religia Baala w horendalny w skutkach synkretyzm, w jaskrawych obrazach opowiedziany przez Ozeasza"...
- Kiedy usłyszałem na początku pobytu, iż będę miał do czynienia z jakimś religijnym kultem, zaniepokoiłem się nieco, jednak okazało się, że poza...
- Jeszcze większą, niż dla fanatyków religijnych, bonanzą stała się Maszyna dla ludzi związanych z przeżywającym ostatnio ciężkie chwile przemysłem...
- Ostatecznie za religią zdaje się więc dla Konińskiego przemawiać Eros Platona, pośrednik między bogami i ludźmi...
- Próby określenia sekt podejmuje watykański dokument: Sekty albo nowe ruchy religijne...
- król przyjaźnił się z ludożercami? Wszystko to wiedział Maciuś od swoich szpiegów i minister spraw zagranicznych ostrzegał, że może być wojna...
- - Dziadku - wyjaśnił Garion najspokojniej, jak tylko potrafił - wojna wisiała na włosku...
- RELIGIE ZBAWIENIATen typ religii jest zwi¹zany z refleksj¹ cz³owieka nad œmierci¹ i pragnieniem szczêœcia wiecznego...
- z' Obfity zbiór metafor literackich z omówieniem przytacza Brook-Rose wsze rozważania nad konsekwencjami metafory i użycia przenośnego dla tei zawierają Cohen i...
Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
rozstrzyganie sporów. Kiedy wartości, na których opiera się autorytet, zanikają lub słabną, wtedy oznacza to kres samego autorytetu. Podobne formy zachowań możemy obserwować wśród rozmaitych społeczności naczelnych, gdzie o kompetenji nie decyduje sił fizyczna, lecz cechy takie, jak doświadczenie i "wiedza". W
wyniku bardzo pomysłowego eksperymentu przeprowadzonego na małpach J.M.R. Delgado
(1967) wykazał, że w sytuacji, w której zwierzę dominujące choćby tylko przejściowo utraci cechy konstytuujące jego kompetencję, straci również autorytet.
W odróżnieniu od scharakteryzowanego wyżej "posiadania" autorytetu, autorytet którym się jest" nie opiera się wyłącznie na indywidualnej kompetencji do wypełniania określonych społecznie funkcji, lecz zakotwiczony jest, przynajmniej do tego samego stopnia, w samej istocie osobowości, której przypadło w udziale osiągnięcie wysokiego poziomu rozwoju i integracji. Osoby takie promieniują autorytetem, a tym samym nie muszą wydawać rozkazów, grozić, wręczać łapówek. Są zaawansowanymi w rozwoju jednostkami, które przez to, czym są - a nie przez to, co mówią lub czynią - pokazują, czym może być istota ludzka. Takimi autorytetami byli wielcy mistrzowie życia, w mniej doskonałym wymiarze dają się tacy ludzie odnaleźć również na wszystkich szczeblach edukacji i w rozmaitości wszelkich niemal kultur.
(Zagadnienie kształcenia zależy właśnie od tej kwestii. Jeśli rodzice sami są na wysokim poziomie rozwoju jednostkowego, a ich osobowości są dobrze uporządkowane, to przeciwieństwo między wychowaniem autorytarnym a doskonale swobodnym, w stylu laissez-faire można by powiedzieć, zupełnie znika. Dziecko skwa-84
pliwie będzie poddawać się sugestiom osoby, która jest autorytetem, z drugiej strony zbuntuje się przeciw naciskowi lub zakazom człowieka, który własnym zachowaniem dowodzi, iż nie zdobył się nigdy na wysiłek, jakiego teraz wymaga od rozwijającego się dopiero dziecka.) Wraz z formowaniem się społeczeństw opartych na porządku hierarchicznym, znacznie większych i bardziej złożonych niż plemiona łowców i zbieraczy, autorytet nabywany dzięki kompetencjom ustępuje miejsca autorytetowi pochodzącemu z pozycji zajmowanej w społeczeństwie. Nie oznacza to, że istniejący obecnie autorytet z konieczności równoznaczny jest z niekompetencją, lecz jedynie tyle, iż kompetencja nie stanowi już składnika jego istoty.
Czy weźmiemy pod uwagę autorytet monarchy, w którym o kompetencjach rozstrzyga loteria genetyczna, czy pozbawionego skrupułów kryminalistę, dla którego dźwignią autorytetu jest zbrodnia i zdrada, czy też - przypadek często spotykany we współczesnych demokracjach -
autorytety wybierane mocą fotogenicznej fizjonomii lub kwot pieniędzy, jakie doprowadziły do ich elekcji, we wszystkich tych przykładach nie daje się niemalże odnaleźć śladowego choćby powiązania autorytetu z kompetencjami.
Nawet bardziej poważne zagadnienia związane są z autorytetami ustanowionymi na podstawie pewnych określonych kompetencji - przywódca, skutecznie działający na określonym polu, może się okazać bezradny na innym. Na przykład polityk może się okazać bardzo zręcznym wodzem podczas wojny, natomiast zupełnie niezdolny do kierowania
społeczeństwem w czasie pokoju. Dalej, ktoś uczciwy i odważny w początkach swej kariery, później jednak uwiedziony władzą, może zatracić te cechy. Wiek,
85
r
kłopoty zdrowotne - to-czynniki, które mogą spowodować degradację osoby uważanej dalej za autorytet. Musimy sobie wreszcie zdać sprawę, iż członkom niewielkiego plemienia łatwiej jest dokonać oceny działań osoby cieszącej się autorytetem niż milionom obywateli współczesnych społeczeństw, którzy znają wyłącznie sztuczny wizerunek swego kandydata, stworzony rękoma specjalistów odpublic
relations.
Niezależnie od konkretnych powodów decydujących o zaniku cnót składających się na kompetencje, w największych, zorganizowanych hierarchicznie społeczeństwach nasila się proces alienacji autorytetu. Rzeczywiste lub domniemane wstępne zdolności, jakimi winien wykazywać się kandydat do obdarzenia autorytetem, zastępowane bywają przez mundur lub tytuł. Jeśli tylko ktoś nosi właściwy mundur lub legitymuje się odpowiednim tytułem, to równocześnie fautorytet, kompetencje rzeczywiste i właściwe im ce-[chy zastępuje symbol kompetencji. Król - użyjmy tego tytułu jako symbolu dla omawianego typu autorytetu - może być głupi, występny, zły, tj. całkowicie niezdolny do b y c i a autorytetem, a jednak posiada autorytet. Dopóki posiada tron, traktowany być musi tak, jakby posiadał również wszelkie cechy czyniące go zdolnym do panowania. Nawet jeżeli cesarz jest nagi, to i tak każdy wierzy, iż ma na sobie przepiękne
szaty.