— Co ty tam masz na ekranie? — zapytała Gale, za sprawą widocznej konsternacji Joanny jeszcze bardziej zaciekawiona...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
– Prędko skoczym? – Jeszcze czas! – odrzekł pan Michał...
Aviendha ubrała się, ale upłynęło sporo czasu, zanim usiadła, i jeszcze więcej, zanim Elayne zdołała ją przekonać, że nie powinny zawiązywać spisku...
było dosyć, bo oprócz dwojga głównie zainteresowanych trzeba było jeszcze mieć wzgląd na zdanie rodziców i na to, co świat powie...
I CZELADNIK A on, wicie, jeszcze jedno, wicie, ma cierpienie, towarzyszu mistrzu: on się kocha w naszym tym perwersyjnym aniołku tylko temu, co ona jest...
Nasza skóra była ciepła, mózg pracował, serce tłoczyło krew w żyły, byliśmy tacy jak dawniej, jak jeszcze wczoraj, nie utraciliśmy nagle ramienia, nie...
�-------------------{ACTI_Misc00_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc00_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zniszczenie nieprzyjaciela!�-------------------{ACTI_Misc01_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc01_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zniszczenie wikszo[ci oddziaB�w wroga!�-------------------{ACTI_Misc02_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc02_Text_01_Text1}Masz za zadanie doprowadzi swoich ludzi do fortu!�-------------------{ACTI_Misc03_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc03_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest przejcie kontroli nad t lokacj!�-------------------{ACTI_Misc04_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc04_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zajcie tej osady!�-------------------{ACTI_Misc05_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc05_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest zajcie miasta!�-------------------{ACTI_Misc06_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc06_Text_01_Text1}Masz za zadanie odnalez i zabi tego czBowieka!�-------------------{ACTI_Misc07_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc07_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest obrona tej lokacji!�-------------------{ACTI_Misc08_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc08_Text_01_Text1}Twoim zadaniem jest obrona miasta!�-------------------{ACTI_Misc09_Text_01_Title} Zadanie{ACTI_Misc09_Text_01_Text1}PLACEHOLDER�***********************************************************�* *�* CAMPAIGN ADVICE *�* *�***********************************************************�-------------------{Prologue_ROME_ITALY_MUST_BE_UNIFIED_Text_01_Text1b_Title} Mapa kampanii{Prologue_ROME_ITALY_MUST_BE_UNIFIED_Text_01_Text1b_Text1}Oto tereny wok�B Rzymu
aby jednak spe�ni�y one swoj� profilaktyczn� rol�, powinny by� podane dziecku jeszcze w okresie bezobjawowym, czyli na 2-3 tygodnie przed sezonem pylenia...
pom�c mojemu znajomemu? Mo�e, nie daj Bo�e, jeszcze mu zaszkodz�?Ufam, �e pewn� pomoc� i zach�t� dla Czytelnika b�d� nast�puj�cestwierdzenia:* Wcale nie...
Zanim jeszcze David skończył mówić, Cantor zerwał się z miejsca tak gwałtownie, że przewrócił krzesło, na którym przed chwilą siedział...
Przekonała Kane'a, by ją zabrał z Arellarti, nie mając jeszcze żadnego jasnego planu czy zamiaru - prócz czmychnięcia, ucieczki od złowrogiej poświaty...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Przechyliła głowę, aby poprzez refleksy światła dojrzeć obraz na monitorze.
Choć Joanna na moment straciła mowę, miała dość przytomności umysłu, by zamknąć okno, pozostawiając na ekranie jedynie obraz pulpitu.
— Byłaś w Internecie? — zapytała oskarżycielsko Gale.
— Tak — odparła Joanna, nareszcie odzyskując głos. — Sprawdzałam kurs paru akcji.
— Christine by się to nie spodobało — odparła Gale. — Ona nie lubi, kiedy ludzie w godzinach pracy korzystają z Internetu w prywatnych celach.
— Dziękuję za informację — powiedziała Joanna. Wstała, uśmiechnęła się sztywno, podniosła torebkę i wyszła.
Szła szybko. Złość na własną nieostrożność i irytacja wścibstwem Gale Overlook miały ten korzystny efekt, że zogniskowały jej wybujałe lęki. W drodze do stołówki dziewczyna powoli się opanowywała. Nim dotarła do drzwi pożarowych u wejścia do wieży, uspokoiła się już na tyle, by poczuć nawet lekki głód.
Zatrzymawszy się na progu stołówki, rozejrzała się po sali w poszukiwaniu Deborah. Tym razem było tu o wiele bardziej tłoczno niż poprzedniego dnia, gdy były tu z Helen Masterson. Jej oczy napotkały Spencera Wingate’a. Natychmiast spojrzała w inną stronę. Nie była w nastroju do nawiązywania kontaktu wzrokowego z tym człowiekiem. Przy innym stoliku dostrzegła Paula Saundersa i Sheilę Donaldson, co wywołało tę samą reakcję. Wreszcie zauważyła Deborah, siedzącą z Randym Porterem przy dwuosobowym stoliku. Wydawali się głęboko pogrążeni w rozmowie.
Usiłując w miarę możliwości nie odwracać się twarzą do doktor Donaldson, Joanna ruszyła przez salę. Dopiero gdy stanęła przy stoliku, Deborah spostrzegła przyjaciółkę i uniosła wzrok.
— Cześć, Prudence, kochanie! — zawołała beztrosko. — Pamiętasz Randy’ego Portera, prawda?
Randy uśmiechnął się nieśmiało i podał Joannie rękę, ale nie podniósł się z krzesła. Joanna nie była tym zdziwiona. Dawno już zdążyła przyzwyczaić się do faktu, że niewielu mężczyzn wychowanych powyżej linii Masona-Dixona może poszczycić się dobrą znajomością form towarzyskich.
— Randy i ja prowadziliśmy właśnie interesującą rozmowę — ciągnęła Deborah. — Nie miałam pojęcia, że świat gier komputerowych jest tak intrygujący. Najwyraźniej same nie wiedziałyśmy, co tracimy. Dobrze mówię, Randy?
— Jak najbardziej — odparł Randy. Z uśmiechem samozadowolenia rozparł się na krześle.
— I wiesz co? — zagadnęła Deborah. — Przyjdę później do twojej kabinki i pokażesz mi Unreal Tburnament. Co ty na to?
— Super! — oświadczył Randy. Kołysał się lekko w przód i w tył, jak gdyby nieustannie przytakując samemu sobie.
— Cieszę się, że mieliśmy okazję porozmawiać — dodała Deborah. — Było mi bardzo miło. — Skinęła głową i uśmiechnęła się szeroko w nadziei, że Randy pojmie aluzję. Ale nie pojął.
— Mam w samochodzie dwa zapasowe joysticki — poinformował. — Mogłybyście obie zacząć grać choćby zaraz.
— Jesteśmy ci bardzo wdzięczne — odparła Deborah, tracąc cierpliwość. — Ale akurat w tej chwili mamy z Prudence parę spraw do omówienia.
— W porządku, mnie to nie przeszkadza — oświadczył Randy. Ale nie ruszył się z miejsca.
— Chciałybyśmy porozmawiać na osobności — wyjaśniła Deborah.
— Aaa. — Randy spoglądał zdezorientowany to na jedną dziewczynę, to na drugą, w końcu jednak domyślił się, o co chodzi. Siedział jeszcze przez chwilę, miętosząc serwetkę, zanim wreszcie wstał. — No to na razie, dziewczyny.
— Na razie! — odparła Deborah.
Randy odszedł. Joanna usiadła na zwolnionym przez niego krześle.
— Jakiś mało rozgarnięty facet — zauważyła.
Deborah parsknęła drwiąco.
— A tobie się pewnie wydaje, że to ty miałaś najgorsze zadanie — jęknęła.
— Było aż tak źle?
— To kompletny maniak komputerowy — poskarżyła się Deborah. — Nie potrafi rozmawiać o niczym innym. O niczym! Ale było, minęło. — Odchrząknęła, pochyliła się i podnieconym, lecz ściszonym głosem zapytała: — No więc, jak poszło? Udało ci się?
Joanna również nachyliła się do przodu. Ich twarze znalazły się zaledwie kilkanaście centymetrów od siebie.
— Zrobione.
— Fantastycznie! Gratulacje! Więc czego się dowiedziałaś?
— Na razie niczego — odparła Joanna. — Sprawdziłam tylko ze swojej stacji roboczej, że to, co zrobiłam na serwerze, zadziałało. Byłam w odpowiednim katalogu. Widziałam nawet twoje nazwisko na liście.
— Więc dlaczego niczego się nie dowiedziałaś?
— Bo przerwała mi moja wścibska sąsiadka — wyjaśniła Joanna. — Wyskakuje jak diabeł z pudełka, kiedy tylko powiem albo zrobię coś innego niż zwykle. Kiedy wróciłam, zdawało mi się, że jej nie ma, ale niestety byłam w błędzie.
Jedna z nikaraguańskich kelnerek podeszła do ich stolika i Joanna zamówiła zupę i sałatkę. Podpowiedziała jej to Deborah. Twierdziła, że tak będzie najszybciej.