Wprowadziłam go do bawialni...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
Jak stosować zawarty układA naprzód, co się dotyczy tego wszystkiego, co wyżej wspomnianą umowę ma wprowadzić w zastosowanie; umowę zawierającą, jak...
W Polsce wprowadza si� dopiero, i z oporami, zasady pa�stwowej s�u�by cywilnej, w zwi�zku z czym zmiany polityczne na szczytach w�adzy cz�sto pro- , wadz� r�wnie� do...
Wnioski, kt�re na podstawie tych bada� wprowadzono, zmierza�y do przeorganizowania ca�ego systemu szkolnego, do stworzenia szko�y "na miar� dziecka"...
Pacjent siada w wygodnym fotelu lub kładzie się na kanapce, prosimy go, aby zachowywał się biernie, nie usiłował pomóc w wprowadzaniu go w stan hipnozy, ani się...
Ta część praktyki ma na celu wprowadzenie umysłu i prany do kanału centralnego...
wprowadzaniem differential treatment...
— Wprowadź go...
George wziął mnie za ramię i poprowadził przez hali do bawialni...
Jeszcze większą, niż dla fanatyków religijnych, bonanzą stała się Maszyna dla ludzi związanych z przeżywającym ostatnio ciężkie chwile przemysłem...
- Płaczesz, bo tak ci smutno na mój widok, Cul? Pociągając nosem, uśmiechnęłam się przytulona do jegopiersi...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Potem Peggy i ja zajrzałyśmy przez uchylone drzwi. Każdy by tak postąpił. Nie miałyśmy zamiaru szukać usprawiedliwienia we własnych oczach, a zresztą widok, który zobaczyłyśmy, wart byłby wyrzutów sumienia, gdybyśmy były do nich zdolne. Ciotka Oliwia wstała i wyciągnęła rękę.
— Bardzo jestem rada widzieć pana, panie MacPherson — oznajmiła oficjalnym tonem.
— To ty, Lisiu! — pan Malcolm w dwóch susach znalazł się przy niej.
Upuścił kwiaty, przewrócił stoliczek i odepchnął pod ścianę sofę. Chwycił ciotkę Oliwię w ramiona i — cmok, cmok, cmok! Peggy przysiadła na schodku i wpakowała do ust chusteczkę. Ciotkę Oliwię całował mężczyzna!
Teraz pan Malcolm MacPherson odsunął ją na odległość ramienia i zaczął się jej przyglądać. Widziałam, jak ciotka Oliwia patrzy znad jego ramienia na przewrócony stoliczek i rozrzucone kwiaty. Starannie odprasowane fałdki pogniotły się, koronkowy kołnierzyk przekrzywił. Wyglądała na przerażoną.
— Nic się nie zmieniłaś, Lisiu — powiedział z zachwytem pan Malcolm MacPherson. — Cudownie jest cię znów zobaczyć. A ty, Lisiu, cieszysz się?
— Oczywiście — odparła ciotka Oliwia.
Wysunęła się z jego ramion i podniosła stoliczek. Potem skierowała się w stronę kwiatów, ale pan Malcolm już je zebrał, pozostawiając na dywanie sporo łodyg i liści.
— Zerwałem je dla ciebie nad rzeką — oświadczył. — Gdzie je mogę włożyć? O, to się nada.
I chwycił stojący na kominku kruchy, ręcznie malowany wazon, wsadził do niego kwiaty i postawił go na stole. Wyraz twarzy ciotki Oliwii sprawił, że zerwałam się, chwyciłam Peggy za rękę i wybiegłyśmy z domu.
— Jeśli dalej się tak będzie zachowywał, ciotka Oliwia przerazi się na śmierć! — wyjąkałam. — Ale jest cudowny i nie widzi poza nią świata. Och, Peggy, czy kiedyś już słyszałaś takie pocałunki? Że też trafiło na ciotkę Oliwię!
Bardzo szybko zaprzyjaźniłyśmy się z panem Malcolmem MacPhersonem. Niemal bez przerwy przesiadywał u ciotki Oliwii, a ta nalega byśmy jej nie opuszczały. Chyba obawiała się zostać z nim sam na sam. Gorszyła się dwanaście razy na godzinę, niemniej była z niego bardzo dumna i lubiła, żeby jej nim dokuczać. Cieszyło ją, że się ni zachwycamy.
— Choć trzeba powiedzieć, że bardzo się zmienił — mówiła. — Jest teraz taki wielki. I nie podoba mi się ta broda, ale nie śmiem go prosić, by ją zgolił. Mógłby się poczuć dotknięty. Kupił tę starą farmę Lynde’ów w Avonlea i chce, żebyśmy się za miesiąc pobrali. Ale to za szybko. Byłoby to… byłoby to nieprzystojne.
Obie z Peggy bardzo polubiłyśmy pana Malcolma MacPhersona. Tak samo ojciec. Cieszyliśmy się, że uważa ciotkę Oliwię za ósmy cud świata. Biło od niego szczęście, czego nie dało się niestety powiedzieć o ciotce Oliwii, choć manifestowała dumę i zadowolenie. I mimo że sytuacja zakrawała na komedię, obie z Peggy wyczuwałyśmy, że czai się tu tragedia.
Pana Malcolma MacPhersona nigdy nie udałoby się wytresować tak, by respektował staropanieńskie przyzwyczajenia ciotki Oliwii, i nawet ona musiała zdawać sobie z tego sprawę. Nigdy nie wycierał butów wchodząc do domu, choć ciotka przed wszystkimi drzwiami ustawiła ostentacyjnie nowe skrobaczki. W domu stale coś przewracał. Palił w bawialni cygara i na podłogę sypał się popiół. Co dzień przynosił kwiaty i upychał je w pierwszy lepszy wazon, jaki znajdował się pod ręką. Siadał na poduszkach i szydełkowe narzutki zwijały się w kłębek. Opierał nogi o poprzeczkę jej krzesła. I wszystko to robił najnaturalniej w świecie, jakby zupełnie nie zdawał sobie sprawy z niestosowności swego zachowania. I nie zauważał zdenerwowania ciotki Oliwii. Obie z Peggy zaśmiewałyśmy się w owych dniach niemal do łez. Jakże śmieszna była ciotka Oliwia, kiedy niespokojnie krążyła po domu, podnosząc łodygi kwiatów, prostując narzutki, ustawiając sprzęty. Kiedyś wzięła nawet szczotkę i śmietniczkę i zamiotła spod jego nóg popiół. — Lisiu, daj spokój — zawołał. — Mnie nic nie przeszkadza ta odrobina śmieci.