— Wprowadź go...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
— Proszę pani, jeśli pojedzie pani do siedziby detektywów Dystryktu Zachodniego przy Pięćdziesiątej Piątej i Pine, gdzie podpisze pani dokument...
Tak więc nie można też ustalić, czy pewne rodzaje literackie ukształtowały się raczej pod naciskiem zjawisk realnych, czy raczej — norm kulturowych jako...
dobiegł do jej wytężonego słuchu — cichy jak brzęczenie komara daleki dzwonek, za chwilę ponowny • dzwonek, już bliżej, potem stukot...
Niemniej obawiałem się wyjść z lasu — choć skądinąd było oczywiste, że prędzej albo później wyjść muszę...
par³ margraf — ale nie jeno przeto, jeno ¿e przez Odrê³acniej siê przeprawiæ, w górnym biegu...
ciekawe i co mnie osobiście bardzo zaskoczyło — zdałem sobie spra- wę, że czasami pracując mniej i krócej, można było zrobić więcej, niż...
le jest potrzebny), niedostępnej dla użytkowników i przeznaczonej wy- łącznie na potrzeby administratora, — skonfigurowanie portów...
wyreperował dach i ściany, wybił otwory i wstawił okna, żeby był przewiew — zmienił całe pomieszczenie tak, że wyglądało prawie jak mieszkanie...
— Od dawna panowało przekonanie, że rzeka Nil wypływa z wielkich jezior leżących u stóp Gór Księżycowych[46]...
mogła umknąć uwagi czatowników pilnujących granicy — i niepostrzeżenie prze- dostać się w głąb terenów Armektu...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Teraz miałem okazję lepiej przyjrzeć się swojej ofierze. Człowiek wcale nie był taki stary, ale wyraźnie chorowity. Rąbkiem chusteczki przyciska! nabrzmiałe wargi. Nie obdarzył mnie żadnym spojrzeniem, ale był za to bardzo uprzejmy wobec dyżurnego.
Kiedy już podał dane osobowe i krótki opis wypadków, który mniej więcej się zgadzał, dyżurny zapytał go;
— Mówi pan, że zatrzymany zawołał: „Trzymaj go, on to ma!" Co miał na myśli? Wszystko bowiem wskazuje, że miał wspólnika.
— Nie, panie komisarzu, był sam.
— Prawdopodobnie ma pan rację. Może wspólnik zostawił go na lodzie i musiał sam wykonać całą robotę. A o co właściwie chodzi?
— Nie mam pojęcia — oświadczył poszkodowany. — Szedłem do naszego zakładowego ambulatorium, gdzie badania są bezpłatne, więc oprócz trochę drobnych i chusteczki nic więcej przy sobie nie mam.
— Jakieś dokumenty pewnie też — uzupełnił komisarz.
— Tak, i klucze od mieszkania.
— Przeszukajcie go.
To oczywiście zawołał Hiacynt, ale odpowiadałem za to ja. Komisarz jakby źle słyszał.
— Co proszę? Mam rewidować poszkodowanego?
— Oczywiście. To jest jedyny sposób, żebym znalazł pewien ciężki metal, który jest mi koniecznie potrzebny.
Znów mówił Hiacynt, a potem prosząco ciągnąłem ja:
— Hiacynt, przyjacielu, nie sprawiaj nam jeszcze większych kłopotów. Czy nie rozumiesz, że jesteśmy aresztowani?
Komisarz zmierzył mnie od stóp do głowy, a potem powiedział żałośnie:
— Do diabła, nasz doktor zawsze, kiedy jest potrzebny, to wyjeżdża gdzieś w teren. Gdyby tu był, mógłby określić stopień pańskiej symulacji, a tak, nie wiem, czy mogę pana zamknąć we wspólnej celi.
— Pan chyba nie chce powiedzieć, że jestem wariat? — przeraziłem się nie na żarty.
— No, to już lepiej. Wariat zawsze twierdzi, że nie jest wariatem. Wydaje się, że dobrze pan nauczył się swojej roli.
— Ale, panie komisarzu, zdarzył mi się przykry wypadek. Najpierw tamto z torbą, ale to inna historia, a potem to. Czyżby pan nie rozumiał, że we mnie zadomowił się Hiacynt? To wszystko on...
Dalej nie mogłem mówić we własnym imieniu, bo Hiacynt przejął wodze w swoje ręce.
— To ciało jest dość narwane i nie bierzcie poważnie tego, co ono mówi. Chodzi właściwie o to, że ten człowiek — tu wskazałem na poszkodowanego — ma przy sobie coś, co jest mi koniecznie potrzebne. Bez tego nie mogę opuścić waszej planety, a czeka na mnie żona. Musicie zrozumieć, że straciłem cierpliwość, bo szukaliśmy tego metalu całe przedpołudnie na darmo, a teraz po zapachu poznałem, że znajduje się u tego tutaj. Niech powie, co ma, jak to się u was nazywa, żebym mógł kupić.
Głos miałem tak przejmujący, że stary zaczął się bać o swoją skórę i uciekł za biurko komisarza. Na samym komisarzu nie wywarło to szczególnego wrażenia. Kiwał tylko potakująco głową, a potem rzekł:
— Aha, rozdwojenie jaźni albo coś takiego. Dobrze wyuczone objawy. Jaką książką się pan posługiwał?
— Człowieku, to nie mówię ja, tylko Hiacynt.
— Słuchaj no pan, jest pan tu aresztowany, a ja nie jestem dla pana człowiek, tylko komisarz. Proszę to zapamiętać, bo inaczej mogę być bardzo niemiły.
— Dobrze, panie komisarzu — starałem się mówić jak najbardziej rzeczowo — o moim wyrachowaniu możemy mówić później, ale proszę pana, żeby poszkodowany pokazał wszystko, co ma. Interesują nas właściwie tylko metale. Jeśli mnie pan posłucha, zrobi pan dobry uczynek.
Zauważyłem, że komisarz ledwie powstrzymywał śmiech, a potem zdecydowanie rzekł:
— Nie mam prawa panu rozkazywać, ale myślę, że leżałoby to w interesie śledztwa, gdyby pokazał nam pan wszystkie metalowe przedmioty, jakie pan ma przy sobie.
Mężczyzna wzruszył ramionami i coś zamruczał, jako że wariatów nie można denerwować, i opróżnił kieszenie. Okazało się, że faktycznie oprócz kluczy nic nie ma. Oczywiście podszedłem do niego i powąchałem, co starego zdumiało, ale nic mu się nie stało.
— Co znalazłeś, Hiacynt? — zapytałem, żeby przerwać niezręczne milczenie.
— Powinien tu być, a nie ma. Nie rozumiem.
— Dość komedii! — zagrzmiał komisarz. Następnie zapytał poszkodowanego, czy zgłasza sprawę, a kiedy ten potwierdził, wskazał mu, gdzie ma podejść. Potem zwrócił się do mnie. Zażądał moich personaliów.
— Wie pan, ja to robię dopiero po pierwszej rozmowie z zatrzymanym napastnikiem, żeby nie ulegać sugestii jego nazwiska — wyjaśnił