U wylotu drugiego korytarza stała kobieta...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
się krew we mnie rozgrzeje, zapomnę, żeś kobietą i piękną! Zaprawdę, mogę ujrzeć tylko szpiega, co tym dla mnie wstrętniejszy, że jego panem Rzymianin!...
– Czy jesteście w stanie podjąć długi marsz w tym deszczu?Młoda kobieta o całkiem ludzkim wyglądzie i człowiek – diabeł jęknęli...
Przepis ten ma na wzgl�dzie umow�, w kt�rej jedna strona � nazywana w literaturze przyrzekaj�cym lub gwarantem � przyrzeka drugiej stronie � nazywanej w doktrynie...
Punktem wyj�cia w analizie wspomnianego splotu uwarunkowa� jest zmiana pozycji kobiety tn� skujtek jej aktywizacji zawodowej poza dolmem i przej�cia cz�ci ci�air�w...
\par w oczekiwaniu na Drugie Przyj\'9ccie Chrystusa, do kt\'f3rego w\par rezultacie\par nie dosz\'b3o" (s...
Po drugie: gdyby nawet państwa zachodniej Europy naprawdę robiły to samo, co kolejne rządy Polski (a nie robią, o czym za chwilę), to są to państwa bogate i jeśli...
Z drugiej strony ciekawym przyk�adem r�norodno�ci motywacji, kt�rymi kierowa�y si� �stare" i �nowe" si�y polityczne w ustalaniu ordynacji mo�e by� ordynacja...
— Ale musisz przyznać, że naprawdę pochodzi z innej planety — dokończyła Trillian, pojawiając się w polu widzenia z drugiej strony mostka...
kobieta może zachwycić i pobudzić mężczyznę samym swoim wnętrzem? Czuł cieka- wość, niepokój i lekkie onieśmielenie...
KOBIETY KRÓRE KOCHAJĄ ZA BARDZO 10-11miłość przeradza się w miłość przesadną, gdy partner okazuje się nieodpowiedni, obojętny lub nieprzystępny, a my...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Przez chwilę nie widziałem nic więcej prócz szczupłej, kołyszącej się sylwetki, blasku jasnych oczu i białego ciała widocznego gdzieniegdzie przez zwiewne szatki. Zaśmiała się znowu, a my podnieśliśmy się, nie odrywając od niej wzroku.
— Mężczyźni! — Jej głos był łagodny, ze zmysłową chrypką, która sprawiała, że krew zaczęła żywiej krążyć w mych żyłach. — Albo chłopcy. Wszystko jedno. Od dawna tu takich nie widziałam.
— Mężczyźni... — burknął Medroc. Przez moment patrzył na mnie, po czym przeniósł wzrok na kobietę.
Wzruszyłem ramionami, nie dbając o to, jak mnie nazywała, o ile tylko na mnie patrzyła. Wstałem, dobrze wiedząc, że pobieżne otrzepanie się z kurzu i popiołu nie poprawi mojego wyglądu, ale miałem nadzieję, że przynajmniej mój wzrost zrobi na niej wrażenie. Kiedy onegdaj zobaczyłem swoją kuzynkę w weselnym stroju, pomyślałem że jest ładna; słabo pamiętałem Panią Zielonych Przestworzy i inne jej podobne; ale kobieta stojąca przede mną była cudowna jak rozgwieżdżona noc, przy której wszystkie inne piękności wydają się tak powszednie jak zwykły dzień. Chyba urzekła mnie jej tajemniczość. Nogi i ramiona wyglądały na doskonałe, ale gdy próbowałem im się baczniej przyjrzeć, okrywał je cień. Blask jej oczu nie pozwalał mi patrzeć w nie długo i gdy tylko zaczynałem myśleć, że zdołam zgłębić rysunek jej ust, jakiś nowy grymas zmieniałje. Odnosiło się wrażenie, że nawet długie kruczoczarne włosy ciągle się poruszają. Przesunęła się do przodu i przez chwilę drżałem pod dotknięciem jej dłoni.
— Mężczyznom zapewne niezbyt się tu spodoba. — Melodyjny głos przeszedł znowu w śmiech. — Ale mam mnóstwo jedzenia i miękkie kanapy, na których tacy bohaterowie jak wy mogą nieco odetchnąć. Jestem lady Deraa. Chodźcie ze mną...
Podejrzewam, że nie mogłem się oprzeć słowom płynącym z tych ust w równej mierze, co Medroc wezwaniu czerwonych kamieni. Usłyszałem jego stłumione przekleństwo i niewyraźnie zdałem sobie sprawę z tego, że usiłował niezdarnie pozbierać naszą broń. Wydawało mi się głupotą martwienie o takie rzeczy w momencie gdy raj lady Deraa mógł zapewnić nam piękne stroje, ale nie chciałem się kłócić. Z oczami zapatrzonymi w ślicznotkę zacząłem schodzić po schodach ciemnego korytarza. Usłyszałem, że Medroc wlecze się za mną.

— Oto miejsce godne bohaterów... Rozgośćcie się. Przygotuję wam pożywny posiłek.
Zamrugałem i rozejrzałem się wokół. W porównaniu z tym, co zobaczyłem, dwór mego ojca wyglądał jak chlew. Pogrążony w kontemplowaniu ruchów gospodyni, nie zauważyłem nawet, jak tutaj dotarliśmy. Musiało to zabrać nam trochę czasu, jako że za oknami zapadał już mrok.
— Spójrz no, Medroc. — Pokazałem na wysoki wypolerowany stół. —Gwarantuję ci, że podaj ą tu coś lepszego niż piwo czy jabłecznik.
— Aelvanie, posłuchaj mnie! — głos Medroca nie był już szyderczy. — Nie wiem, co masz przed oczami, boja widzę tu tylko ściany bez dachu i poprzewracane kamienne bloki.
Wpatrzyłem się w niego.
— Nie dostrzegasz rzeźbionych belek i arrasów? Potrząsnął głową.
— Ani stołów i kolorowych szyb w oknach? Nastąpiła chwila ciszy. Przyjrzałem się jego twarzy i zobaczyłem w niej tylko upór i źle skrywany strach.
— Ale widziałeś kobietę, prawda? Odpowiedziałeś jej przecież...
— Widziałem... coś — odparł niechętnie. — Widziałem oczy świecące spod welonu cieni, słyszałem słowa. Ale nie mam pojęcia, co ten welon przykrywał, Aelvanie.
— Medroc... — powiedziałem wolno, nie mogąc się powstrzymać, by nie zadrwić z niego. — Myślę, że się boisz!