- Teraz połóż ją na plecach i przytrzymaj główkę ręką...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
punktach było ono skodyfikowaniem stosowanej ju uprzednio praktyki, jednak praktyce tej dopiero teraz nadało charakter w pełni instytucjonalny...
Nie miał czasu myśleć teraz o więźniu, bo gdy kilku ludzi zabrało się do rozbierania martwych kompanów, kłócąc się przy tym o łupy, reszta zaczęła...
Gdyby tego rodzaju wydarzenie zaszło pierwszej nocy, zaraz pomyślałbym o zmarłych mnichach, lecz teraz najgorszego gotów byłem spodziewać się po...
UZNANIE Skoncentrujmy się teraz na znaczeniu uznania i na tym, co ono tak naprawdę oznacza...
— Wyczuwacie taką ingerencję nawet teraz? — Śnieżynka dotknęła swego Klejnotu...
Teraz – mając Boga, a z Nim Jego nieskończone bogactwa – pośpiesznie wyrzekałam się ich...
Chciałam to teraz powiedzieć Beacie, żeby ją skłonić do przemyślenia kwestii i urwałam, bo przyszło mi na myśl, że może spowoduję tym pierwszy krok na drodze...
Czy na zewnątrz wiał wiatr tak silny, że szeleściły liście na drzewach? Czy może mój umysł dał się porwać przez wicher i słuchał teraz, jak tłucze się,...
cio nie ma worka z pieniędzmi? W gronie najbliższych tak nazywała teraz hrabiego, a panowie nie pytali już o niego inaczej, jak: „Czy widziałaś wczoraj...
i rozmaitych spółek, parę silnych branż, jak górnicy, jeszcze zachowu- je resztki dawnej potęgi, ale zdecydowana większość trzyma się teraz za...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

Nie pozwól, żeby twarz znalazła się pod wodą. Spróbuj umyć jej włosy drugą ręką - wydawała polecenia Ayla. Ostrożnie pomogła dziewczynce ułożyć maleństwo na dnie zagłębienia. Lorala próbowała przeszkadzać, ale ręce siostry poruszały się pewnie, dając poczucie bezpieczeństwa w przyjemnie letniej wodzie. Ayla pomogła dokończyć mycie głowy, po czym wciąż jeszcze namydloną dłonią przetarła pupę i nóżki dziecka, odmoczone już w coraz bardziej spienionej wodzie.
- Umyj jej buzię, bardzo ostrożnie, samą wodą. Nie pozwól, żeby nalało się jej do oczu. Nie stanie się nic złego, ale może ją szczypać - ostrzegła znachorka.
Kiedy kąpiel dobiegła końca, Ayla posadziła dziecko i sięgnęła po spory kawałek nadzwyczajnie miękkiej, żółtawej skórki, który przyniosła w plecaku. Wyciągnąwszy go, uniosła niemowlę nad wodę i owinęła szczelnie, po czym podała Lanodze.
- Gotowe. Jest cała, zdrowa, świeża i pachnąca... Mięciutka, prawda? - dodała, widząc, że dziewczynka z zachwytem gładzi zamszową powierzchnię skórki.
Tak - odrzekła Lanoga, patrząc jej prosto w oczy.
- Dostałam ją w prezencie od ludzi, których spotkaliśmy w Podróży. Nazywają się Sharamudoi i słyną między innymi z tego, że potrafią tak wspaniale wyprawiać skóry kozic - zwierząt, które żyją w tamtejszych górach. Kozice przypominaj ą trochę koziorożce, ale są mniejsze. Nie wiesz, czy w tej okolicy też można je spotkać?
- Tak - odpowiedziała dziewczynka. Ayla czekała na dalszy ciąg, uśmiechając się zachęcająco. Odkryła, że Lanoga dobrze reaguje na proste pytania i bezpośrednie polecenia, ale zupełnie nie ma pojęcia o prowadzeniu swobodnej rozmowy; po prostu nie umie komunikować się z ludźmi. Cierpliwość znachorki została nagrodzona. Lanoga zmarszczyła czoło i odezwała się po długiej chwili: - Myśliwi przynieśli kiedyś jedną.
Ona mówi! Bez przymusu odezwała się całym zdaniem, pomyślała Ayla, radując się w duchu. Wystarczyła mała zachęta.
- Możesz zatrzymać tę skórkę, jeśli chcesz.
Na szczupłej twarzyczce Lanogi odmalowały się kolejno uczucia, których kobieta zupełnie się nie spodziewała. Najpierw oczy dziewczynki rozbłysły radością, potem pojawiło się w nich zwątpienie, a na koniec strach. Córka Tremedy zmarszczyła brwi i pokręciła głową.
- Nie. Nie mogę.
- Chcesz ją czy nie? Dziewczynka spuściła głowę. - Chcę.
Więc dlaczego mówisz, że nie możesz jej zatrzymać? - Nie mogę - powtórzyła Lanoga i zawahała się. - Nie pozwolą mi. Ktoś zabierze. Ayla zaczynała rozumieć.
- W porządku, zrobimy inaczej. Możesz przechować ją dla mnie, a ja pozwalam ci z niej korzystać.
Ktoś zabierze - powtórzyła uparcie Lanoga.
- Jeśli tak się stanie, powiesz mi o tym, a ja przyjdę i odbiorę ją - nie ustępowała znachorka.
Dziewczynka znowu zaczęła się uśmiechać, lecz po chwili spochmurniała i potrząsnęła głową.
- Ktoś będzie wściekły. Ayla skinęła głową.
- Rozumiem. W takim razie zatrzymam tę skórę, ale pamiętaj: kiedy tylko zechcesz jej użyć - dla siebie lub dla Lorali - możesz przyjść i pożyczyć ją ode mnie. A gdyby ktoś próbował ją zabrać, powiesz, że jest moja.
Lanoga zdjęła miękko wyprawioną skórkę z suchego już dziecka i oddała Ayli, siostrę zaś posadziła na trawie.
- Zabrudzi - mruknęła.
- Nic nie szkodzi. Wystarczy uprać. Niech sobie siedzi, będzie jej bardziej miękko niż na trawie. - Kobieta rozpostarła skórę na ziemi i sprawnie przesadziła dziecko, czując przy tym jeszcze delikatny, przyjemny zapach dymu.
Ten, kto chciał wyprawić skórę w taki sposób, musiał najpierw oczyścić ją i oskrobać, a następnie natrzeć mózgiem zwierzęcia i rozciągnąć. Po wyschnięciu stawała się cudownie miękka. Jej naturalny, prawie biały kolor zanikał podczas "wędzenia" nad ogniskiem. Rodzaj drewna i łatwopalnych dodatków decydował o tym, jakiej barwy nabierał ostateczny produkt. Zwykle skóra stawała się beżowa, z lekkimi nalotami brązu i żółci. Dodatkowym powodem, dla którego wieszano ją nad dymiącym ogniem, był fakt, iż proces ten wydatnie zwiększał jej elastyczność. Skóra, której nie poddano "wędzeniu", także była miękka, lecz kiedy zamokła i nie została ponownie wyprawiona i rozciągnięta - po wyschnięciu stawała się twarda i sztywna. Dym konserwował kolagenowe włókna w taki sposób, że raz wyprawiona skóra zachowywała miękkość bez względu na to, ile razy ją zamoczono i wysuszono. To właśnie ten proces sprawił, że zwierzęce skóry stały się naprawdę użyteczne w codziennym życiu.
Ayla spostrzegła, że powieki Lorali zaczynają opadać. Wilk, który rozprawił się już ze swoją kością, wrócił i z ciekawością przyglądał się pierwszej kąpieli niemowlęcia. Uniósłszy głowę, znachorka zauważyła czworonoga i kiedy przywołała go gestem - przybiegł wielkimi susami.
Teraz nasza kolej - zwróciła się do Lanogi, po czym spojrzała na zwierzę. - Wilk, pilnuj Lorali. Pilnuj dziecka - powiedziała, powtarzając komendę gestem ręki. Nie był to pierwszy raz, kiedy drapieżca pozostawał na straży dziecka, lecz Lanoga, która o tym nie wiedziała, wyglądała na zaniepokojoną. - Zostanie tu i dopilnuje, żeby nic się jej nie stało. Wezwie nas, kiedy mała się obudzi. Będziemy się kąpać w sadzawce zaraz za tamą, więc możesz nie spuszczać ich z oka. Umyjemy się mniej więcej tak samo, jak myłyśmy Loralę. Tyle że nasza woda będzie zimniejsza - dodała z uśmiechem.