— Wyczuwacie taką ingerencję nawet teraz? — Śnieżynka dotknęła swego Klejnotu...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
że jest tam taki, prawda? To wcale nie jest żaden z tych kościołów, nie są to nawet wspólne ruchy ludzi, to jest bardzo ważne, drodzy bracia, bardzo ważne...
Po drugie: gdyby nawet państwa zachodniej Europy naprawdę robiły to samo, co kolejne rządy Polski (a nie robią, o czym za chwilę), to są to państwa bogate i jeśli...
«Dlaczego więc ośmiela się podejść do kapłana za pierwszym razem, kiedy jest całkiem nieczysty, a za drugim razem – zbliżyć się nawet do...
- Moglibyście, Procie, zrobić to nawet i teraz, choćby po to, żeby własne sumienie uspokoić...
Pod ziemią mieliśmy nawet drogowskazy, dzięki czemu obcy wiedzieli gdzie się znajdują, chociaż zapewnianie przybyszom [kadrze i partyzantom] przewodnika było...
Pani Hunter regularnie co miesi�c wystawia�a czeki za sw�j pobyt w klinice; bez mrugni�cia w�asnor�cznie wpisywa�a odpowiednie sumy, mimo �e czasami nawet...
szczęśliwy i bezpieczny – stwierdza, że jest zadowolony, a nawet bardzo zadowolony ( Jak dobrze)...
tetem, szeroką wiedzą i dobrymi po-byłby w stanie rozstrzygnąć dylema-i nawet jeśli czuje jego spadek, to sa-mysłami na rejsy, to nie odniesie...
Mahskevic nie podniósł nawet wzroku znad swych korzennych roślin, choć przerwał wyrywanie chwastów na dość długo, by zastanowić się nad tą propozycją...
A jak się to wszystko składało na uwiecznienie monopolu jednej klasy i zdławienie w zarodku każdej innej! Tak silnie wierzono w powagę rodu, że nawet synowie...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

— Zdarzyło się to dwukrotnie. Ja nie pogrążam się we wróżebnym śnie, bo nie mam Mocy, która pozwala śniącemu otoczyć się czarodziejskim murem, kiedy czegoś szuka.
— Może coś na to poradzimy — odparła lakonicznie Czarownica. —Jesteś pewna, że Ciemność obudziła się na północy? Lattyjka zmarszczyła brwi.
— A czy ty jesteś tego pewna, władczyni Mocy, kiedy mgła przesłania twój kryształ wbrew twej woli? Każdy sługa Światła wyczuwa bliskość Wiecznego Mroku. Wszystko zaczęło się w dniu, w którym usłyszeliśmy łopot Wielkich Skrzydeł — a nikt z nas nigdy nie widział czegoś podobnego. Rozszalała się wtedy straszna burza, która w rzeczywistości wcale nią nie była. Brakuje nam słów na określenie tego, co w nas wtedy uderzyło. Przypuszczamy, że ów niezwykły sztorm obudził Ciemność, która przybyła szybko i chętnie. Ci zacni kupcy, którzy od wielu lat znają nasz lud, powiedzieli nam, żebyśmy osiedlili się w pobliżu ich miasta. W ten sposób będziemy razem walczyli ze Złem. Ale jak można toczyć bój z nieznanym wrogiem? Wy, którzy przypłynęliście z południa, mówicie, że Ciemność naciera na całym świecie i że szukacie jej źródła, by się z nią rozprawić. Nie znacie jednak dotknięcia Wielkiego Mrozu. Nawet najsilniejsi z naszych myśliwych nie zapuszczają się do lodowych pałaców. A przecież są wśród nas tacy, którzy widzieli jeż daleka. Wieczny Mrok może użyć samej ziemi, by zesłać na was śmierć.
— A mimo to nie przestaniemy go szukać — odpowiedział dźwięcznym głosem Simond. — Wiedz, że oprócz zwykłych władców Mocy są wśród nas tacy, którzy potrafią działać z daleka za naszym pośrednictwem. Nasz świat już raz omal nie zginął z powodu Mocy — i Ciemność poniosła wtedy klęską. Nawet jeśli my zginiemy, inni będą kontynuować walkę.
— Niejeden raz słyszałam przechwałki naszych myśliwych. — Szamanka zmierzyła go spojrzeniem. — Ale ty się nie chwalisz, młody wodzu. Wierzę w to, co mówisz. Jeśli przeniesiesz wojnę na terytorium wroga, życzę ci najpiękniejszych snów.
— Zrób dla nas coś więcej — Tursla wyprostowała się w krześle. —Mówisz, że wasi łowcy znają pomocne rejony naszego świata. Czy można dopłynąć tam statkiem?
Mangus już kręcił przecząco głową, kiedy szamanka odpowiedziała:
— Nie, gdyż lód skuwa morze przez cały rok. A gdyby nawet taki statek znalazł nie zamarznięty przestwór, zmiażdżyłyby go ogromne pływające góry lodowe.
— Jeśli więc musimy wędrować lądem — Simond wtrącił się do rozmowy, jakby znał myśli Tursli — będziemy potrzebowali przewodników. Czy znajdziemy ich wśród twoich współplemieńców?
Nie użył ceremonialnych zwrotów, zapytał otwarcie, a Lattyjka odrzekła równie szczerze:
— Przedstawię twoją prośbę Mówiącym Płomieniom. Jeżeli ktoś pójdzie z wami, zrobi to dobrowolnie.
— I tak być powinno. — Simond skinął głową.
— Otrzymałyśmy wieści z południa. — Śnieżynka dotknęła swego Klejnotu. — Opowiedziałam naszej siostrze — skinieniem głowy wskazała na szamankę — o Lormcie i o tym, co chcemy tam znaleźć. Poszukiwania potrwają długo, trzeba będzie wszystko przemyśleć i wypróbować. Hilarion jest ostatnim z Wielkich Adeptów. Zgłębiał dotąd tylko jedną gałąź wiedzy, ale teraz zajął się dziedzinami, które przedtem go nie interesowały. Nawiązał kontakt z członkami Domu Gryfa w Arvonie i ostrzegł ich przed atakami Ciemności. A oni donieśli mu o niepokojach w tamtej części świata. Wysłali ekspedycję na zachód kontynentu, w nieznane. Straciliśmy jednak z nimi łączność i nie wiemy, co się u nich dzieje.
Mangus odchrząknął cicho. Odstawił róg na przysunięty do ściany stolik i wziął do ręki plik map.