cio nie ma worka z pieniędzmi? W gronie najbliższych tak nazywała teraz hrabiego, a panowie nie pytali już o niego inaczej, jak: „Czy widziałaś wczoraj...

Odnośniki

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.
punktach było ono skodyfikowaniem stosowanej ju uprzednio praktyki, jednak praktyce tej dopiero teraz nadało charakter w pełni instytucjonalny...
Nie miał czasu myśleć teraz o więźniu, bo gdy kilku ludzi zabrało się do rozbierania martwych kompanów, kłócąc się przy tym o łupy, reszta zaczęła...
Gdyby tego rodzaju wydarzenie zaszło pierwszej nocy, zaraz pomyślałbym o zmarłych mnichach, lecz teraz najgorszego gotów byłem spodziewać się po...
UZNANIE Skoncentrujmy się teraz na znaczeniu uznania i na tym, co ono tak naprawdę oznacza...
— Wyczuwacie taką ingerencję nawet teraz? — Śnieżynka dotknęła swego Klejnotu...
Teraz – mając Boga, a z Nim Jego nieskończone bogactwa – pośpiesznie wyrzekałam się ich...
Chciałam to teraz powiedzieć Beacie, żeby ją skłonić do przemyślenia kwestii i urwałam, bo przyszło mi na myśl, że może spowoduję tym pierwszy krok na drodze...
Czy na zewnątrz wiał wiatr tak silny, że szeleściły liście na drzewach? Czy może mój umysł dał się porwać przez wicher i słuchał teraz, jak tłucze się,...
i rozmaitych spółek, parę silnych branż, jak górnicy, jeszcze zachowu- je resztki dawnej potęgi, ale zdecydowana większość trzyma się teraz za...
zobaczymy… (po chwili) A dlaczegoż to on teraz już tak się absztyfikuje, myśli gotów zgadywać… przecie nie z czułości, bo któż by patrząc na nich...

Smutek to uczucie, jak gdyby się tonęło, jak gdyby grzebano cię w ziemi.

sądziłem, że spotkam
tu Mufcia!” Na tę poufałość nie pozwalała sobie jednak jeszcze w jego obecności.
Labordette zwijał rysunki dając ostatnie wyjaśnienia: złotnicy zobowiązali się dostarczyć
łóżko w ciągu dwóch miesięcy, około 25 grudnia: począwszy od przyszłego tygodnia rzeź-
biarz zacznie przychodzić, by robić szkice do Nocy. Odprowadzając go Nana przypomniała
sobie o piekarzu, i nagle spytała:
192
─ Mój drogi, nie masz przypadkiem przy sobie dziesięciu ludwików? Zasadą Labordette'a ─
która mu wychodziła na dobre ─ było nie pożyczać nigdy pieniędzy kobietom. Zawsze dawał
taką samą odpowiedź.
─ Nie, moja kochana, jestem spłukany... Ale może chcesz, żebym poszedł do twego Muf-
cia?
Odmówiła, gdyż dwa dni temu wyciągnęła od hrabiego pięć tysięcy franków. Ale wkrótce
pożałowała swej powściągliwości.
Choć było zaledwie wpół do trzeciej, skoro tylko wyszedł Labordette. zjawił się znowu pie-
karz; rozsiadł się brutalnie na ławeczce w westybulu i klął tak głośno, że młoda kobieta sły-
szała go z pierwszego piętra. Zbladła, sprawiało jej przykrość, że służba coraz głośniej daje
wyraz swej radości. W kuchni wszyscy pękali ze śmiechu: stangret przyglądał się z głębi po-
dwórza, Franciszek bez powodu przechodził przez westybul, a później spiesznie zanosił in-
nym nowiny, porozumiewawczo rzuciwszy przedtem w stronę piekarza szyderczy uśmiech.
Kpili z pani, ściany trzęsły się od śmiechu: czuła się osamotniona i wyczuwała pogardę służ-
by, która ją śledziła i ordynarnie jej wymyślała. Wobec tego zrezygnowała z pożyczenia stu
trzydziestu trzech franków od Zoè. Była jej już coś winna, a duma nie pozwalała narażać się
na odmowę. Wzburzona wróciła do sypialni mówiąc głośno do siebie: „No cóż, dziewczyno,
licz tylko na siebie... Twoje ciało należy do ciebie. Lepiej będzie je wykorzystać niż narażać
się na afronty.” Nie przywołując nawet Zoè, ubierała się gorączkowo, żeby pobiec do Trico-
ny. Była to jej ostatnia deska ratunku w chwilach szczególnie kłopotliwych. Mogła odmawiać
albo też przyjmować propozycje, zależnie od swych potrzeb; rajfurka bowiem zawsze jej po-
szukiwała i molestowała ją. Gdy coraz częściej odczuwała braki przy swym królewskim try-
bie życia, mogła być pewna, że tam czeka na nią dwadzieścia pięć ludwików. Przyzwyczaiła
się chodzić do Tricony tak samo, jak biedni ludzie udają się do lombardu.
Lecz wyszedłszy z sypialni natknęła się na Jerzego, który stał w środku salonu. Nie zauwa-
żyła, że był blady jak wosk, a w rozszerzonych oczach miał ponure błyski. Westchnęła z ulgą.
─ Ach! Brat cię przystał!
─ Nie ─ powiedział maty, jeszcze bardziej blednąc.
Zrobiła rozpaczliwy gest. Czego on chce? Dlaczego zagradza jej drogę?
Przecież ona bardzo się spieszy. Po chwili spytała:
─ Nie masz pieniędzy?
─ Nie.
─ Doprawdy, jestem głupia! Przecież dobrze wiem, że nie przyniosą mi nawet rzodkiewki;
nie mają choćby paru groszy na autobus... Bo mama nie daje. I to mają być mężczyźni!
Już wychodziła, a on ją zatrzymał, pragnął z nią porozmawiać. Podniecona powtarzała, że
nie ma czasu, ale przystanęła, gdy usłyszała słowa:
─ Słuchaj, wiem, że zamierzasz wyjść za mojego brata. ─ A to dopiero komedia! Nana upa-
dła na krzesło i śmiała się do rozpuku. ─ Tak ─ ciągnął mały. ─ Ja tego nie chcę... Wyjdziesz
za mnie... Właśnie dlatego przyszedłem.
─ Co? Jak? Ty także! ─ krzyknęła. ─ To pewnie choroba rodzinna... Ale nigdy! Co za po-
mysł! Czyja od was żądałam takiego paskudztwa? Nigdy nie wyjdę za żadnego z was.
Twarz Jerzego rozjaśniła się. A może przypadkiem się pomylił? Więc mówił dalej.
─ A zatem przysięgnij mi, że nie sypiasz z moim bratem.
─ Ach! Jak ty mnie nudzisz! ─ rzekła Nana, która wstała zniecierpliwiona. ─ Wprawdzie
minuta to głupstwo, ale skoro ci mówię, że się spieszę!... Sypiam z twoim bratem, jeśli mi to
sprawia przyjemność. Czy ty mnie utrzymujesz, czy płacisz tu za coś, żeby móc żądać rozli-
czenia?... Tak, sypiam z twoim bratem...
Chwycił jej ramię, ścisnął je tak, że o mało co go nie złamał, i wyjąkał:
─ Nie mów tego... nie mów tego...
Trzepnęła go i wyrwała się z jego uścisku.
193
─ Jeszcze mnie bije! Widzieliście tego smarkacza!... Mój mały, wynoś się natychmiast...
Trzymałam cię tylko z dobrego serca. No, ale skoro chcesz być taki zachłanny!... Chyba nie
liczyłeś na to, że będę twoją mamą aż do śmierci. Mam inne rzeczy do roboty niż wychowy-
wanie dzieciaków. ─ Słuchał jej kamieniejąc z udręki, lecz nie buntując się. Każde słowo
raniło mu śmiertelnie serce. A ona nie dostrzegając nawet jego cierpienia ciągnęła dalej,
szczęśliwa, że może sobie ulżyć po swych porannych przykrościach. ─ A twój brat to też ład-
ny gagatek!... Obiecał mi dwieście franków. Ale gdzie tam! Mogę na niego czekać... Nie